Το «δώρο» του Πέλκα, κάποιοι θα πρέπει να το εκτιμήσουν ιδιαίτερα. Όχι μόνο γιατί η ομάδα πέρασε με ένα τρίβαθμο σε παιχνίδι εκτός έδρας – άσχετα αν ο αντίπαλος της ήταν εμφανέστατα υποδεέστερος και αδύναμος να την απειλήσει - αλλά και για ένα ακόμη σοβαρό λόγο.
Και αυτός δεν είναι άλλος από το ότι αυτή η νίκη λειτούργησε κατευναστικά (έστω και προσωρινά) στον ήδη διεγερμένο ψυχισμό των Παοκτσήδων, λόγω των όσων περίεργων και μυστηριωδών συμβαίνουν τώρα τελευταία σε μεταγραφικό επίπεδο. Ανάμεσα στους «ευεργετηθέντες» και «λυτρωθέντες» και μάλιστα σε περίοπτη θέση, βρίσκονται όλοι οι υπεύθυνοι της μεγάλης αναταραχής που προκλήθηκε με τη γνωστή υπόθεση του Γκάρι Ροντρίγκες. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να αναφερθούμε σε ονόματα. Όλοι γνωρίζουν τους πρωταγωνιστές αυτής της παρανοϊκής πιθανής μεταγραφικής συναλλαγής.
Οι διαπιστώσεις από το χθεσινό παιχνίδι, νομίζω ότι θα πρέπει να περιοριστούν μόνο στους νικητές, από τη στιγμή που οι αντίπαλοι τους ήταν σαν να μην υπήρχαν στο γήπεδο. Ο χθεσινός ΠΑΟΚ εμφανέστατα ήταν η καλύτερη ομάδα. Είχε τον απόλυτο έλεγχο σε ολόκληρη τη διάρκεια της αναμέτρησης και ως εκ τούτου νομοτελειακά η νίκη του θεωρείται και κρίνεται δίκαιη.
Ωστόσο και μέσα από αυτή την αδιαμφισβήτητη ανωτερότητα του, διαπιστώθηκαν μερικές αδυναμίες που θα πρέπει να απασχολήσουν τον κόουτς. Αδυναμίες οι οποίες διατήρησαν ζωντανό τον εφιάλτη ενός σοκαριστικού αποτελέσματος. Το «φλερτ» με την τραγωδία κράτησε μέχρι το 84΄.
Ο τρόπος ανάπτυξης του Δικέφαλου στη χθεσινή αναμέτρηση, παρουσίασε ρωγμές και έδειχνε στο μεγαλύτερο διάστημα να είναι φλύαρος, σφιγμένος και «μπλοκαρισμένος», σε μια μονοδιάστατη τακτική γύρω γύρω από τον άξονα. Οι πτέρυγες του, το βασικό και μεγάλο του όπλο, έμοιαζαν ανενεργές και σχεδόν ακρωτηριασμένες. Δεν συμμετείχαν όσο και όπως θα έπρεπε στην ανάπτυξη του παιχνιδιού.
Από τη μια η απουσία του Ροντρίγκες και από την άλλη το ντεφορμάρισμα του Μάτος (ξύπνησε ευτυχώς προς το τέλος) δυσκόλευαν τη δημιουργία κλασικών ευκαιριών. Κάτι που ο ΠΑΟΚ «το είχε» στα περισσότερα παιχνίδια του. Βέβαια όταν περιστασιακά λειτούργησαν έστω και στοιχειωδώς αυτά τα άκρα, ο ΠΑΟΚ έδειχνε πιο ουσιαστικός και πιο επικίνδυνος.
Στα θετικά του χθεσινού ΠΑΟΚ, θα πρέπει να τονιστεί ότι το σύνολο των παικτών του, το διέκρινε μια ιδιαίτερη και αξιόλογη μαχητικότητα. Στοιχείο άξιο αναφοράς, είναι επίσης και το γεγονός του τρόπου με τον οποίο πανηγύρισαν οι παίκτες με το σφύριγμα της λήξης τη νίκη τους.
Πάθος… και ανακούφιση ίσως και ενθουσιασμός γιατί η εντυπωσιακή παρουσία των οπαδών τους και η στήριξη τους σε αυτό το παιχνίδι, τους δημιούργησε την υποχρέωση και το συναίσθημα να ανταποδώσουν με τον τρόπο τους τα δικά τους αισθήματα. Η νίκη και η αποφυγή μιας νέας περιπέτειας, ήρθαν και έδεσαν ικανοποιητικά με το χθεσινό ψυχοβγαλτικό αλλά λυτρωτικό τρίβαθμο. Κορυφαίος παίκτης ο Τσίμιροτ. Πολύ καλός ο Κάμπος. Εξαιρετική η προσπάθεια στο γκολ της λύτρωσης από τον Δημητράκη. Ο οποίος καθάρισε για όλους. Και όταν λέμε για όλους το εννοούμε. Όσο για την διαιτησία, ο Θεσσαλός Τζήλος ενώ δεν είχε μεγάλες και δύσκολες φάσεις, τα σφυρίγματα του και ο πειθαρχικός του έλεγχος ήταν μονόπαντα σε βάρος των νικητών.
