Η ιστορία με τα σκουπίδια είναι ενδεικτική μιας αντίληψης που έχει επιφέρει πολλά δεινά στην Ελλάδα.
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, επικράτησε η άποψη ότι η κάθε επαγγελματική τάξη που θέλει να πιέσει για να διεκδικήσει και να κερδίσει δικαιώματα, μπορεί να το κάνει αδιαφορώντας για τις συνέπειες που προκαλούνται σε βάρος της κοινωνίας.
Το έχουμε δει τα τελευταία 40 χρόνια να συμβαίνει με αγρότες που κλείνουν δρόμους και παραλύουν οι συγκοινωνίες και οι μεταφορές, με εργαζόμενους στην καθαριότητα που δεν μαζεύουν τα σκουπίδια και βάζουν σε κίνδυνο την δημόσια υγεία.
Κατανοώ τον αγώνα του κάθε εργαζόμενου. Αντιλαμβάνομαι την αγωνία του κάθε εργαζόμενου που νιώθει την απειλή της απώλειας μιας θέσης εργασίας.
Όμως, δεν δέχομαι την αντίδραση ενός εργαζόμενου που κλήθηκε να εργαστεί με συγκεκριμένους όρους και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, στη λήξη της σύμβασης που υπέγραψε να απαιτεί την ανανέωσή της, κάτι το οποίο δεν προβλεπόταν.
Δεν δέχομαι, επίσης, να μην μπορώ να πάω στην δουλειά μου, ή ο άλλος να μην μπορεί να μεταφέρει προϊόντα σε συγκεκριμένο προορισμό, επειδή κάποιος κλείνει τον δρόμο, για να ενισχύσει με αυτό τον τρόπο την διεκδίκησή του, αδιαφορώντας για το αν θα υποστεί ζημία ο συμπολίτης του.
Όλα αυτά, βέβαια, δεν θα συνέβαιναν αν είχαμε σοβαρό κράτος. Αν είχαμε κυβερνήσεις που αδιαφορούσαν για το πολιτικό κόστος και τα ψηφαλάκια, κυβερνήσεις που θα ενδιαφερόταν για την υπεράσπιση των συμφερόντων όλων των πολιτών, κανένας δεν θα τολμούσε να κλείσει τον δρόμο, κανένας δεν θα τολμούσε να βάλει σε κίνδυνο την υγεία των πολιτών αφήνοντας τόνους σκουπιδιών στις γειτονιές, έξω από παιδικές χαρές, κατακαλόκαιρο, με 40 βαθμούς θερμοκρασία.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που δεν προσφέρεται για νομοταγείς πολίτες. Είναι η χώρα που το πολιτικό σύστημα έκλεινε πάντα το μάτι στους συνδικαλιστές και αυτοί με την σειρά τους έφερναν την πελατεία των συμβασιούχων, οι οποίοι ήξεραν ότι και να λήξει η σύμβασή τους δεν τρέχει τίποτε, αφού θα πιέσουν, θα διαδηλώσουν, θα τα κάνουν μαντάρα και στο τέλος οι πολιτικοί θα βρούνε τρόπο να τους μονιμοποιήσουν.
Αυτό δεν έχει αλλάξει ούτε μετά από τρία μνημόνια, ούτε μετά από την λαίλαπα της οικονομικής κρίσης.
Μπορεί τα ταμεία του κράτους να είναι άδεια, οι νόμοι να μην το επιτρέπουν, ο ιδιωτικός τομέας να έχει ισοπεδωθεί, ωστόσο, η κυβέρνηση παίζει παιχνίδια με τους συμβασιούχους στην καθαριότητα και τους υπόσχεται μονιμοποίηση, αντί να κοιτάξει πώς θα επιβάλλει την αποκομιδή των σκουπιδιών, πώς θα προστατέψει την δημόσια υγεία, τον τουρισμό, τους Ελληνες πολίτες.