Μπράβο σε όλους. Δεν πήραν την πρόκριση, δεν νίκησαν, αλλά, με μια εξαιρετική εμφάνιση, τίμησαν το όνομα του ΠΑΟΚ και έδωσαν χαρά στον κόσμο τους. Για μια ακόμη φορά, σε ένα ακόμη φημισμένο γήπεδο, κόντρα σε έναν ακόμη μεγάλο αντίπαλο, ο ΠΑΟΚ όρθωσε ανάστημα, έμεινε αήττητος και δικαιολόγησε πειστικά τη συμμετοχή του στο Europa League.
Η εμφάνιση του ΠΑΟΚ, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, ήταν εντυπωσιακή. Κι αν σ’ εκείνο το δύσκολο τρίλεπτο, κατόρθωνε να αποφύγει το γκολ, θα πήγαινε στα αποδυτήρια με προβάδισμα στο σκορ. Και όχι μόνο με ένα, αλλά με δύο γκολ, αν αξιοποιούσε τουλάχιστον μία από τις ευκαιρίες που δημιούργησε.
Στον ΠΑΟΚ των πρώτων 45 λεπτών δεν μπορεί κανείς να βρει παίκτη που να μην έδωσε τον καλύτερο εαυτό του, κρατώ, ωστόσο, περισσότερο τη μεστή παρουσία του Ουάρντα, ο οποίος έδειξε ότι μπορεί άνετα να παίξει τον ρόλο του οργανωτή. Είναι ταχύς, είναι δεξιοτέχνης, είναι έξυπνος και τρέχει πολύ, προσφέροντας βοήθεια ακόμη και ανασταλτικά. Εχω την αίσθηση ότι θα αποτελεί από εδώ και πέρα μία από τις πιο σταθερές επιλογές του Βλάνταν Ιβιτς για την αρχική ενδεκάδα. Ο οποίος βέβαια τον άλλαξε στο 68’ με τον Μπίσεσβαρ, για να ρίξει στο ματς έναν ακόμη ξεκούραστο παίκτη, μετά τον Ενρίκε, που είχε πάρει λίγο νωρίτερα τη θέση του Μυστακίδη.
Η αλήθεια είναι ότι στο δεύτερο ημίχρονο δεν υπήρχε ο ίδιος οίστρος. Η Σάλκε απλώς διαχειρίστηκε το γενικό προβάδισμά της, ενώ ο ΠΑΟΚ δεν κατάφερε να πιέσει όσο στο πρώτο. Πάντως, βγήκαν ορισμένα σουτ με καλές προυποθέσεις, ήταν όμως άστοχα, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει το 1-2 στην κεφαλιά του Πούγγουρα.
Ο χθεσινός ΠΑΟΚ ήταν μεγάλος. Δικαιούταν την πρόκριση, αλλά ήδη την είχε χάσει στο ματς της Τούμπας, στο οποίο ήταν μικρός. Δεν άξιζε φυσικά να δεχτεί τρία γκολ, αλλά πλήρωσε το γεγονός ότι δεν μπόρεσε ποτέ να στριμώξει και να απειλήσει τη Σάλκε. Αν επιθετικά ήταν το ίδιο καλός όσο χθες, ίσως η ιστορία αυτών των δύο αναμετρήσεων γραφόταν διαφορετικά...
