Ο Ηρακλής, ως ομάδα εννοείται, μοιάζει τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή σαν εκείνη τη μικρή, πολύ μικρή πριγκιποπούλα του παραμυθιού η οποία βιάζεται, πολύ βιάζεται και ίσως προς ώρας νάναι και δυσαρεστημένη, για τι το βιβλίο με τα κατορθώματα της ιστορίας των παλαιών εποχών είναι χοντρό και βαρύ – αλλά του λείπει το πιο σημαντικό, κατά την άποψή της, πουθενά και προς ώρας, δεν μιλάνε σε κάποια ιστοριούλα έστω για εκείνη, τη μικρή, πολύ μικρή πριγκίπισσα. Κι αυτό πρέπει οπωσδήποτε ν’ αλλάξει. Πώς όμως; Πώς μπορεί να πρωταγωνιστήσει κανείς σ’ ένα παραμύθι; Πώς να πειραματιστεί με τους μεγάλους άθλους των ηρώων σε στιλ των αδερφών Γκριμ; Απλά, πολύ απλά με υπομονή.
Η σημερινή ομάδα δεν θα πάψει να είναι μια πριγκιποπούλα, επίγονος των βασιλισσών του παρελθόντος. Φάνηκε χθες άλλωστε. Αν και οι υπήκοοι του μεγάλου Ηρακλή, του Ημιθέου όσο κι αν ξινίζει αρκετούς, δεν ήταν πολλοί χτες στο Καυτανζόγλειο, εντούτοις τρόμαξαν τον πρωτοπόρο σε τέτοιο βαθμό, ώστε ακόμη κι όταν αγωνιζόταν πλήρης να μη τολμά να απλωθεί. Ατυχώς, και όχι δυστυχώς για όνομα του Θεού, η επιστροφή του Ηρακλή στο Καυτανζόγλειο μετά από χρονικό διάστημα έξι μηνών δεν συνοδεύτηκε από νίκη. Απέναντι στους παίκτες του Σάκη Αναστασιάδη ο Αλμωπός Αριδαίας, ο οποίος εμφανέστατα «κατέβηκε» για το ισόπαλο αποτέλεσμα και τελικά το πέτυχε, δεν μπορεί να σημαίνει αποτυχία. Γιατί ο αμυντικογενής προσανατολισμός των φιλοξενουμένων, κορυφώθηκε, όταν από το τέλος του πρώτου ημιχρόνου αναγκάστηκαν να αγωνιστούν με 10 παίκτες, λόγω αποβολής, με δεύτερη κίτρινη κάρτα του Σενεγαλέζου Μεντί.
Παρ΄όλα αυτά οι κυανόλευκοι είχαν κλασικές ευκαιρίες για γκολ, τόσο στο πρώτο, όσο και στο δεύτερο μέρος, αλλά δεν βρήκαν δίχτυα. Χαρακτηριστική περίπτωση η μεγάλη φάση με τον Κρυστάλλη στο 3ο λεπτό των καθυστερήσεων, όταν ο Ρεβυθόπουλος γύρισε, αλλά ο 35/χρονος επιθετικός δεν κατάφερε να «νικήσει» τον Καραγιαννίδη. Οπότε η μικρή πριγκιποπούλα ας μην ανησυχεί. Όπως φάνηκε διαθέτει όλα τα εχέγγυα να γραφτεί κι εκείνη στο ογκώδες παραμυθένιο όντως ιστόρημα του Ηρακλή και το ονόματα των παικτών της να μείνουν κι αυτά αθάνατα, όπως τόσων και τόσων μεγάλων (παραγόντων, αθλητών και ποδοσφαιριστών) πρωταγωνιστών του. Διότι αυτή τη στιγμή έχουμε να κάνουμε με επανάσταση εν εξελίξει. Μια χούφτα «αμετανόητοι» αποδεικνύοντας το κυανόλευκό τους φρόνημα τόλμησαν κάτι, που ο οποιοδήποτε έμφρων θα το απέρριπτε και μετά βδελυγμίας μάλιστα. Και εδώ αξίζει τον κόπο να προσθέσω μια απόστροφο της προχθεσινής ανακοίνωσης της Θ10 η οποία αναφέρει «Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που ονειρευόμασταν τραγουδώντας, έναν ΗΡΑΚΛΗ αυτόνομο δηλαδή, πραγματώνεται εδώ, σήμερα (εννοεί χθες) μπροστά στα μάτια μας. Είναι στο χέρι μας λοιπόν να τον κάνουμε εκτός από αυτόνομο και ΔΥΝΑΤΟ».
Είδα και κάτι άλλο χθες στο Καυτανζόγλειο. Στην είσοδο ο πρόεδρος του Ιδρυτικού συλλόγου και του ποδοσφαιρικού τμήματος Νίκος Βαφειάδης, ευχαριστούσε τον καθένα ξεχωριστά που έμπαινε από τη θύρα των επισήμων. Πρωτοφανής σεμνότητα, αν θυμηθούμε, τον διετή αυταρχισμό του Καναδού και τον περσινό φασισμό του διδύμου που τελικά έκανε και ένα καλό μέσα στη τόση δυστυχία που προξένησε στον σύλλογο. Του έδωσε ασυνείδητα την ελευθερία, γιατί δεν περίμενε ποτέ την αντίδραση μιας χούφτας τρελών ή μάλλον φανατικών πιστών. Διότι πίστη είναι η βεβαιότητα κάποιας ή κάποιου για την αλήθεια ενός ισχυρισμού, ανεξάρτητα αν η βεβαιότητα αυτή είναι δικαιολογημένη ή όχι.. Η ομαδική ή κοινή πίστη ορίζεται στις κοινές αλήθειες που μοιράζεται μια ομάδα πιστών ή ένα ευρύτερο σύνολο από πιστούς, που ακολουθούν για παράδειγμα μια θρησκεία. Και για το κυανόλευκο . Ο Ηρακλής είναι θρησκεία και μάλιστα δογματική.
