Το ημερολόγιο έγραφε 28 Σεπτεμβρίου, όταν στη γενική συνέλευση που πραγματοποιήθηκε στο Ιβανώφειο αποφασιζόταν το ποδοσφαιρικό τμήμα να συμμετέχει στο Πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής.
Το οποίο σημειωτέον έκανε… σέντρα τέσσερις ημέρες αργότερα. Ακολούθησε ένας πραγματικός αγώνας δρόμου προκειμένου να βρεθούν ποδοσφαιριστές και να εκδοθούν δελτία σε χρόνο… ρεκόρ, προκειμένου ο Ηρακλής να αγωνιστεί απέναντι στην ΑΕ Καρίτσας. Μετά κόπων και βασάνων συγκεντρώθηκαν δεκατρείς πιτσιρικάδες-κυρίως από την Κ-17- που στάθηκαν αξιοπρεπώς στην πρεμιέρα, κάνοντας ωστόσο σαφές ότι δίχως μεταγραφική ενίσχυση δεν θα μπορούσαν να κρατηθούν στην κατηγορία.
Ο… αποκρουστικός αρχικά Ηρακλής άρχισε να γίνεται και πάλι ελκυστικός λόγω και της παρουσίας ισχυρών προσωπικοτήτων εντός ομάδας, όπως ο Τάσος Κατσαμπής και χάρη στις προσωπικές επαφές και τις συνεχείς επικοινωνίες με παράγοντες άλλων ομάδων και ατζέντηδες αποκτήθηκαν πολλοί, καλοί και ποιοτικοί ποδοσφαιριστές. Εκτινάσσοντας τον αριθμό του έμψυχου δυναμικού στους 28 (!) πλέον παίκτες. Αμπάρης, Ρεβυθόπουλος, Κυριακίδης, Στεφανής, Καλλιβωκάς, Παναγιωτούδης, Ρόβας, Αθανασίου, Κρυστάλης, Σαβελίδης, Καστριτσέας, Κουκουρδίνος, Γόμος, Υφαντίδης, Καραντασιάδης, Γκουτσίδης αποτελούν μέχρι στιγμής τα μεταγραφικά αποκτήματα και τους παίκτες που καλούνται να… τραβήξουν και να βελτιώσουν περισσότερο τους Γιούδα, Κριτσιάνη, Ιωαννίδη, Μούδιο, Δραγάνη, Ανδρεάκο, Μυλωνά, Καρακώστα, Ευσταθιάδη, Κατσούλη, Αποστόλου και Αβραμίδη. Αν υπολογιστεί πάντως ότι οι περισσότεροι εξ αυτών δεν έχουν κάνει προετοιμασία ούτε έχουν προπονηθεί πολλές φορές ως συμπαίκτες, είναι απολύτως φυσιολογική η έλλειψη χημείας, ομοιογένειας και συνεργασίας που εμφανίστηκε με «χτυπητό» τρόπο στον αγώνα με τον Αλμωπό Αριδαίας στο Καυτανζόγλειο.
Με το χρόνο να λειτουργεί ευεργετικά για το «δέσιμο» και την αποθεραπεία των τραυματισμένων ποδοσφαιριστών.
