Η λέξη επιθυμία κινητοποιείται πάντα από κάποια ανάγκη ή κάποιο συναίσθημα. Είναι η αόρατη δύναμη που μας σπρώχνει να βρούμε το θάρρος να παλέψουμε για τα θέλω μας και να επιμείνουμε για τα όνειρα μας.
Όταν επιθυμούμε κάτι πολύ και πιστεύουμε σ αυτό τότε μπορούμε και να το αποκτήσουμε. Και κει, ακριβώς εκεί μπαίνει αρματωμένος στρατηλάτης ο εγωϊσμός. O λαός του Ηρακλή συσπειρώθηκε επιτέλους με μια συναίνεση πρωτοφανή, και παραμερίζοντας κάθε τι που τον χώριζε ενώθηκε με ένα κοινό σκοπό, τον οποίο άλλωστε ουδέποτε αποποιήθηκε, στην ολότητά του. Ένα φουσάτο μαζικό όπου η σύνεση, η ωριμότητα, η νεανική ορμή, η εμπειρία αποτέλεσαν το κράμα της γνώσης, η οποία εμπεδώθηκε πλέον στην ψυχολογία του κι από όχλος μετουσιώθηκε σε συντεταγμένη λεγεώνα. Στην αρχή ένας, που ούτε το όνομα του δεν θέλω πια να αναφέρω, μετά και ο δεύτερος ο πήγαινε έλα και ουδέποτε ασχοληθείς με την ομάδα, φρόντισαν το ακατόρθωτο. Να στρέψουν τους πάντες εναντίον τους.
Γιατί το σχέδιο τους έγινε πλέον φανερό, γιατί αντιληπτό ήταν προ πολλού. Οι καταληκτικές ημερομηνίες για τη συνέχιση της ομάδας στη Football League ή όπου δη πλησιάζουν και από την πλευρά της διανδρίας ούτε φωνή μήτε ακρόαση και αφού πρόθεσή τους άρχισε να προβάλλει αμείλικτη και μισερή δεν μένει πια καιρός για σπατάλη του χρόνου. Οι φίλαθλοι του Ηρακλή σίγουρα δεν επιθυμούσανε τη σημερινή αδιέξοδη κατάσταση, Δεν την επιδιώξανε, αναγκάστηκαν να το πράξουν εξαιτίας του εξοργιστικού δολοπλόκου διδύμου, όποτε η σκληρή πραγματικότητα ταυτίζεται μ εκείνο το «ελευθερία ή θάνατος».
Η απόφαση πάρθηκε και ο χρόνος πάγωσε. Δεν θα τρέχει πλέον. Ο κόσμος απ΄ εδώ και στο εξής ό, τι μπορεί να φανταστεί, θα και είναι πραγματικό, ειδάλλως δεν θα μπορεί να το δει μέσα στο μυαλό του, δεν είναι τόσο εύκολο ούτε απλό, να το αποχτήσει. Ωραία η Super League, άντε και η κατώτερη κατηγορία, άντε και η Γ΄ Εθνική σε έκτακτες περιπτώσεις. Όχι όμως από προσχεδιασμένες επεμβάσεις. Αυτό συμβαίνει γιατί πολλές φορές τα θέλω μας έρχονται σε σύγκρουση με την πραγματικότητα. Αυτά που οφείλουμε να δώσουμε στον εαυτό μας πολλές φορές δεν τολμούμε να τα υλοποιήσουμε.
Τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε ή μήπως τελικά φοβόμαστε να τα βρούμε ; Η Ιθάκη μας είναι τόσο μακριά ή τόσο πολύ κοντά που μήπως τρομάζουμε να την αγγίξουμε ; Όμως μπρος το ποτέ άλλοτε Παπαθανασάκηδες και Καγιούληδες στον Ηρακλή αξίζει κάθε υποχώρηση της περηφάνιας, του εγωισμού, της αγανάκτησης και της οργής , ακόμη και της λογικής προς όφελος της ένδοξης ιστορίας του συλλόγου. Καλύτερα να γονατίσει ζωντανός ο Ημίθεος παρά να ξεσκίζει συνεχώς τις σάρκες του, εξαιτίας των κάθε Κενταύρων, μέχρις ότου αποκάνει.