Είμαι από τους πρώτους που λένε, χρόνια τώρα, ότι υπάρχουν ένα σωρό λόγοι για να αποτρέψουν ένα νοήμονα άνθρωπο να πάει στο γήπεδο.
Υπάρχουν ένα σωρό λόγοι για τους οποίους το γήπεδο γίνεται απαγορευτικό γι’ αυτούς που θέλουν να πάνε εκεί για διασκέδαση και ζητάνε ένα μίνιμουμ παροχών και ανέσεων.
Ωστόσο, είναι άλλο το αν θα πάει κάποιος στο γήπεδο ή όχι ανάλογα με το τι ο ίδιος θα αποφασίσει, χωρίς κανείς να του το επιβάλλει, και άλλο να χρησιμοποιείται από ορισμένους κύκλους ως επιχείρημα η δραματική μείωση των θεατών στην Superleague, προκειμένου να ενισχύσει την απόφαση του κ. Κοντονή να κλείσει για δύο αγωνιστικές τα γήπεδα.
Καλό θα είναι, αν θέλουμε να συζητάμε σοβαρά για τα προβλήματα του ποδοσφαίρου και με σοβαρότητα να αναζητάμε τις λύσεις, να διαχωρίζουμε κάποια πράγματα. Δεν επιτρέπεται, σε καμία περίπτωση, να επικρατήσει η άποψη, όπως μου φαίνεται ότι επιδιώκουν κύκλοι προσκείμενοι στο νέο υφυπουργό Αθλητισμού, πως «είτε είναι ανοιχτά τα γήπεδα είτε δεν επιτρέπεται να πηγαίνουν οι φίλαθλοι, είναι ένα και το αυτό»
Ασφαλώς και δεν είναι «ένα και το αυτό». Η μείωση των θεατών οφείλεται στις παθογένειες που αντιμετωπίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο και τις οποίες προσπαθεί να πολεμήσει (;) ο κ. Κοντονής κλείνοντας τα γήπεδα.
Τα γήπεδα αδειάζουν επειδή υπάρχει βία. Αδειάζουν επειδή υπάρχει αναξιοπιστία. Αδειάζουν επειδή το θέαμα δεν ενθουσιάζει. Αδειάζουν επειδή υπάρχει τεράστια καχυποψία ότι πολλά αποτελέσματα είναι προαποφασισμένα. Αδειάζουν γιατί είναι παλιά, παρωχημένα, δεν προσφέρουν ανέσεις, δεν καλύπτουν τις ανάγκες της οικογένειας.
Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους αδειάζουν τα γήπεδα κ. Κοντονή και δεν έχετε πει απολύτως τίποτε συγκεκριμένο ακόμη για το πώς φαντάζεστε ότι θα συμβάλλετε ώστε να ξεπεραστούν όλοι αυτοί οι σκόπελοι και πώς θα πετύχετε ώστε να δημιουργηθεί και στην Ελλάδα ένα περιβάλλον που θα επιτρέψει το ποδόσφαιρό μας να πλησιάσει τα στάνταρντς των άλλων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Παρά την προσπάθεια για δημιουργία εντυπώσεων και της επικράτησης μιας αίσθησης πως έχουμε να κάνουμε με έναν σκληρό, αποφασιστικό, έτοιμο να συγκρουστεί υπουργό, στην πραγματικότητα ισχύουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο όσα ίσχυαν και πριν εμφανιστεί ο κ. Κοντονής.
Τίποτε δεν άλλαξε, αφού δεν μιλάμε για καταστάσεις που αντιμετωπίζονται τόσο εύκολα, από τη μια μέρα στην άλλη. Εδώ έχουμε να κάνουμε με προβλήματα που δεν λύνονται στα λόγια, ούτε με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα.
Η μόνη ελπίδα, είναι να υιοθετήσει ο κ. Κοντονής τα περισσότερα από αυτά που προέβλεπε ο νόμος Ανδριανού, του προκατόχου του, δηλαδή, ο οποίος δεν πρόλαβε να τον φέρει για ψήφιση.
Στο νόμο εκείνο, που είχε έρθει σε δημόσια διαβούλευση, υπήρχαν προβλέψεις που θα μπορούσαν να δώσουν, επί της ουσίας, απαντήσεις στα μεγάλα προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου.