Δίνει ελπίδα και αισιοδοξία στους συνεργάτες του και στον κόσμο του ΠΑΟΚ ο Ιβάν Σαββίδης με τις προεδρικές προγραμματικές δηλώσεις του. Αν μη τι άλλο, δείχνει αποφασισμένος να πετύχει, ακόμη και στους μαξιμαλιστικούς, όπως ο ίδιος τους χαρακτηρίζει, στόχους του. Να αναδείξει τον ΠΑΟΚ ως ένα από τα 20 κορυφαία κλαμπ της Ευρώπης, όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και εμπορικά.
Να αποτελεί για τον ΠΑΟΚ η κατάκτηση τίτλων συνήθεια. Να είναι ο κανόνας η κατάκτηση Πρωταθλημάτων και Κυπέλλων και όχι η εξαίρεση. Να γίνει ο ΠΑΟΚ αυτάρκης, ώστε να μην έχει συνεχώς ανάγκη τα δικά του χρήματα.
Και η αλήθεια είναι ότι όσο πιο ψηλά βάζει τον πήχη κανείς, τόσα πιο πολλά καταφέρνει. Ας φαίνονται, με την κοινή λογική, εντελώς ανέφικτοι κάποιοι από τους στόχους του Σαββίδη. Είναι προτιμότερο από το να μην υπάρχουν όραμα και φιλοδοξίες.
Από την άλλη πλευρά, δεν αρκεί να θέλει κανείς, πρέπει και να μπορεί. Δεν αρκούν τα χρήματα, ο εγωισμός και το πείσμα, χρειάζονται και οι γνώσεις γύρω από το αντικείμενο που λέγεται «ποδόσφαιρο». Κι όταν δεν υπάρχουν οι γνώσεις, πρέπει να βρεθούν οι κατάλληλοι συνεργάτες που θα έχουν γνώσεις. Στον τομέα αυτόν, επί τέσσερα χρόνια, αποτύγχανε μονίμως ο Σαββίδης, γι’ αυτό και δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει μια ομάδα ικανή να ανταποκρίνεται στα σχέδια και τους στόχους του. Είναι αναμφισβήτητα ευεργέτης του ΠΑΟΚ σε ό,τι αφορά το οικονομικό σκέλος, στο αγωνιστικό, ωστόσο, δεν υπήρξε καμία πρόοδος.
Λάθη πολλά έχουν γίνει και σε ζητήματα στρατηγικής, αλλά και σε θέματα επικοινωνιακής πολιτικής. Αυτά, όμως, είναι δευτερεύοντα, καθώς δεν πλήττουν την ομάδα και δεν την επηρεάζουν αγωνιστικά. Αλλωστε κανείς δεν θα έδινε σημασία σ’ αυτά τα λάθη αν η ομάδα πετούσε από επιτυχία σε επιτυχία. Ας είχε ο ΠΑΟΚ δύο Πρωταθλήματα σ’ αυτά τα τέσσερα χρόνια και ποιος νοιαζόταν για οποιαδήποτε σφάλματα...
Αυτό είναι, εν συντομία, το αληθινό στόρι της πρώτης τετραετίας του Ιβάν Σαββίδη στον ΠΑΟΚ και όποιος υμνολογεί συνεχώς ή καταδικάζει μονίμως τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ, είτε δεν θέλει να δει σφαιρικά την πραγματικότητα, είτε εξυπηρετεί τα δικά του συμφέροντα.
Εμείς ξέρουμε ότι το νόμισμα έχει δύο όψεις και προσπαθούμε να τις βλέπουμε πάντα και τις δύο, για να είμαστε όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικοί, λέγοντας αυτό που υπαγορεύει η συνείδησή μας και ο σεβασμός στην αλήθεια. Εμείς αισθανόμαστε ότι οφείλουμε να καταγράφουμε και τα θετικά και τα αρνητικά σε κάθε περίπτωση. Σε κάθε γεγονός, σε κάθε ομάδα, σε κάθε πρόσωπο.
Πρόσφατα, έγινε της μόδας το... γλείψιμο του Σαββίδη. Σε αντιδιαστολή, μόδα έγινε και το... ξεφωνητό σε βάρος του. Αλλοι τον γλείφουν μονίμως βλέποντάς τα όλα καλά και ωραία, άλλοι τον ξεφωνίζουν μονίμως βλέποντάς τα όλα κακά και άσχημα. Και οι μεν και οι δε, έναν στόχο έχουν: Να εξασφαλίσουν μια θεσούλα είτε στο κανάλι που ετοιμάζει ο Σαββίδης, είτε σε οποιαδήποτε άλλη επιχείρησή του. Αλλοι το προσπαθούν δείχνοντάς του πόσο τον αγαπούν και τον αβαντάρουν, άλλοι το προσπαθούν παριστάνοντας τα κακά παιδιά, με την ελπίδα ότι θα τους πλησιάσει για να τους ηρεμήσει, προσφέροντας αντιπαροχή...
Η ανέντιμη αυτή τακτική είναι έξω από τις αντιλήψεις μας. Εμείς απευθυνόμαστε στον κόσμο. Στον φίλαθλο. Στο αναγνωστικό κοινό. Ο κόσμος είναι που μας συντηρεί, ο κόσμος είναι που μας δίνει δουλειά, ο κόσμος είναι ο μόνος που αισθανόμαστε ότι δικαιούται να μας κρίνει, διότι την εμπιστοσύνη που μας δείχνει την πληρώνει με 1,30 ευρώ κάθε μέρα...
Οσοι προσπαθούν να βολέψουν τον πωπό τους δεν μας απασχολούν. Το να επιτίθενται εναντίον μας αποτελεί για εμάς τιμή. Ο μεγαλύτερος έπαινος είναι να σε κατηγορούν οι λιγδιάρηδες και τα λαμόγια...
