Ανήσυχος ένοικος πολυκατοικίας δίπλα στο γήπεδο της Τούμπας, προειδοποιεί τον διαχειριστή ότι θα βρει τον μπελά του αν γίνει καμιά... στραβή (!) και πέσει από την ταράτσα κάποιος από αυτούς που ανεβαίνουν να δουν λαθραία το ματς του ΠΑΟΚ.
Το τζάμπα έχει πάντα τη γλύκα του. Οπως και το απαγορευμένο. Ο συνδυασμός των δύο προσφέρει την απόλυτη ικανοποίηση. Θυμάμαι, πιτσιρικάδες, που ανεβαίναμε σε ταράτσες και ισορροπούσαμε στις λαμαρινοσκεπές των πλυσταριών για να δούμε ακατάλληλο έργο σε θερινό σινεμά. Δεν το άλλαζα ούτε με το καλύτερο δώρο...
Θυμάμαι ακόμη και σήμερα σε ποια ταράτσα ήμουν την ίδια μέρα του έπαιζαν στον τελικό του Μουντιάλ του ’70 η Βραζιλία με την Ιταλία. Το άλλο πρωί μάθαμε για το 4-1 της φοβερής παρέας του Πελέ και κάποια χρόνια αργότερα είδαμε και τα γκολ στην τηλεόραση, όταν έφεραν και στο Ελλαδιστάν το μαγικό κουτί. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ποδοσφαιρόφιλοι ανέβαιναν σε χωριά κοντά στα σύνορα και έβλεπαν λάιβ τους αγώνες του Μουντιάλ από τη γιουγκοσλάβικη τηλεόραση.
Σήμερα, όλα επιτρέπονται και όλα προσφέρονται αφειδώς, οπότε χορταίνεις και μπουχτίζεις. Από το... απαγορευμένο έως και το ποδόσφαιρο, τα πάντα καταναλώνονται σε ατέλειωτες τηλεοπτικές ώρες, συνήθως επί πληρωμή, μέσω συνδρομητικής, ή και λαθραία, βεβαίως – βεβαίως, μέσω λάιβ στρίμινγκ. Η τεχνολογία καλπάζει και ένας Θεός ξέρει τι άλλο θα δουν τα μάτια μας. Αλλά όσο πιο πολύ είναι το προσφερόμενο θέαμα, τόσο πιο πολύ χάνει τη μαγεία του.
Υπάρχουν σήμερα τσοντοκινηματογράφοι; Οχι. Ποιος τους χρειάζεται; Εδώ κινδυνεύουμε να μείνουμε χωρίς κανονικούς κινηματογράφους. Τους εξαφανίζει σιγά –σιγά η ασύδοτη ιντερνετική πειρατεία. Υπάρχουν δισκοπωλεία; Αστεία πράγματα. Βιβλιοπωλεία υπάρχουν ακόμη, αλλά τελούν υπό εξαφάνιση κι αυτά. Κι αν για τα πλήγματα που δέχεται ο πολιτισμός ευθύνεται το ανεξέλεγκτο χάος του διαδικτύου, η μαγεία της παρακολούθησης ενός ποδοσφαιρικού αγώνα χάθηκε επειδή την ίδια ώρα μπορεί να παρακολουθήσει κανείς καμιά δεκαριά. Την ίδια ώρα, κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα, κάθε μήνα, όλη τη σεζόν και φτου κι απ’ την αρχή. Και δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο. Είναι και το μπάσκετ και το βόλει και όλες οι διεθνείς διοργανώσεις σε όλα τα αθλήματα.
Αν θέλουμε να μείνουμε στο ποδόσφαιρο, εννοείται ότι, ταυτόχρονα, αδειάζουν τα γήπεδα. Ενας καφές στην καφετέρια κοστίζει λιγότερο από ένα εισιτήριο. Και η ξάπλα στον καναπέ είναι για πολλούς προτιμότερη από την περιπέτεια του «πήγαινε – έλα» σε ένα γήπεδο, στο οποίο, άμα λάχει, μπορεί να κινδυνεύσεις κιόλας. Βάλε και τη μελαγχολία που σε πνίγει όταν βλέπεις Πλατανιάς – Λεβαδειακός μετά από οποιοδήποτε ματς σοβαρού Πρωταθλήματος...
Τη δεκαετία του ’70, μια δεκαετία αποθεωτική για το ποδόσφαιρο, τη μουσική και τον κινηματογράφο, όταν έμπαινες στο γήπεδο αισθανόσουν προνομιούχος. Οταν έβλεπες, στη χάση και στη φέξη, ένα μεγάλο ντέρμπι ή έναν τελικό Κυπέλλου από την τηλεόραση, ένιωθες ηδονή.
Τώρα τα βλέπεις όλα συνεχώς και δεν σου λείπει τίποτε. Στην τηλεόραση, τον υπολογιστή, το λαπ τοπ, το κινητό και το τάμπλετ. Τεχνολογία εναντίον μαγείας. Λατρεύω την τεχνολογία, ήμουν ανέκαθεν χαζογκατζετάκιας, αλλά νοσταλγώ τη μαγεία και τον μύθο. Θέλω ν’ αρχίσω πάλι να ψάχνω να βρω αυτό που θέλω να δω ή να ακούσω και να είναι κατάκτηση όταν το καταφέρνω...
