Αυτή είναι η ιδιαιτερότητα των αγώνων απέναντι σε top επιπέδου ομάδες της Euroleague.
Σου δείχνουν την πραγματική (αγωνιστική) δυναμική σου και μετά καλείσαι να αντιμετωπίσεις τους δαίμονες και να επιστρέψεις στην πραγματικότητα. Η χθεσινή ακτινογραφία του Αρη – στον αγώνα με τον Ολυμπιακό – είχε πολύ αρνητικά αποτελέσματα. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, σε κανένα σημείο της φετινής χρονιάς δεν έδειξαν οι «κίτρινοι» ότι λειτουργούν σαν καλοδουλεμένη μηχανή. Απλά χθες όλες οι αδυναμίες τους αναδείχθηκαν και απλώθηκαν πάνω από το Nick Galis Hall. Όπως για παράδειγμα την προσπάθεια του Κουάμι Βον να αποκτήσει οργανωτική ικανότητα η οποία όμως δεν επέφερε επιτυχές αποτέλεσμα. (Και) χθες, στις περισσότερες φάσεις κούρασε τον εαυτό του και την μπάλα. Η βασική αδυναμία του Αρη ήταν η ανάγνωση του παιχνιδιού. Ακόμη και τα λίγα πλεονεκτήματα που του έδωσε το παιχνίδι, δεν τα είδε. Σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό που έβαλε στο παρκέ την ποιότητά του και κυριάρχησε.
Η μοναδική έκπληξη από το χθεσινό παιχνίδι ήταν η παράδοση (άνευ όρων) του Αρη. Μετά το 15ο λεπτό, ήταν οφθαλμοφανές ότι όλα είχαν τελειώσει. Γιατί, όταν δίνεις ρυθμό σε μια ομάδα σαν τον Ολυμπιακό, μετά αντιμετωπίζεις τις συνέπειες. Βέβαια, ο Γιαννάκης δεν έκανε πολλά πράγματα που θα μπορούσε να είχε κάνει. Υπό την έννοια ότι στην αδυναμία του Ολυμπιακού στα γκαρντ (έπαιξε χωρίς Σπανούλη, Μάντζαρης) απέφυγε να χρησιμοποιήσει σχήμα με τρεις κοντούς, παρότι το συνηθίζει.
Βέβαια ο Αρης δεν έχει την πολυτέλεια να σταθεί σ’ ένα παιχνίδι, αλλά θα πρέπει να τον προβληματίσει πολύ έντονα ο τρόπος διαχείρισης του αγώνα, η αδυναμία κατανόησης ρόλων από συγκεκριμένους παίκτες.
