Πολλά γκολ (στη φάση των ομίλων κυρίως), αμφίρροπα παιχνίδια, όμορφη ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα. Εντάξει, και αρκετό ξύλο (μέχρι και δάγκωμα!). Και τώρα δύο «καυτά» ζευγάρια ημιτελικών, σε «λατινο-ευρωπαϊκές» μάχες. Το Μουντιάλ της Βραζιλίας μας αποζημιώνει και ανταποδίδει την αγάπη εκατομμύρια φιλάθλων για το λαοφιλέστερο άθλημα, το ποδόσφαιρο.
Τι δεν είδαμε ίσως στο Μουντιάλ της Βραζιλίας τουλάχιστον από τη φάση των «16» και μετά; Μεγάλη μπάλα από κάποια ομάδα. Η Βραζιλία είχε «εξάρσεις» στο παιχνίδι της, στηριζόμενη κυρίως στο ταλέντο κάποιων μονάδων, αλλά… μέχρι εκεί. Το ίδιο και ίσως και χειρότερα ακόμη η Αργεντινή. Σαν να παίζει κουρασμένη και μονάχα για το αποτέλεσμα. Όταν βλέπεις τον Ιγκουαΐν να αναγκάζεται να κάνει σπριντ με την μπάλα από τη μεσαία γραμμή για να σκοράρει, κάτι δεν πάει καλά… Πλούσιο ταλέντο, αλλά…
Οι Γερμανοί από την άλλη συνεχίζουν να είναι… Γερμανοί. Πειθαρχημένο παιχνίδι, πάθος, ομαδικότητα. Χωρίς κάποιον παίκτη να ξεχωρίζει. Στηρίζεται στο σύνολο. Ίσως ο μοναδικός που ξεχωρίζει είναι το «βουνό» που έχει κάτω από την εστία και λέγεται Μάνουελ Νόιερ. Καλοί και οι Νάβας, Οτσόα, Εσπίνα, αλλά τούτος μοιάζει με… βράχο.
Η μοναδική εξαίρεση καλού ποδοσφαίρου στο Μουντιάλ ίσως είναι η Ολλανδία. Οι «οράνιε» έχουν παίξει σε γενικές γραμμές το καλύτερο ποδόσφαιρο. Σπάνια βλέπεις ψηλά την μπάλα, αλλά συνδυασμούς και οργανωμένες προσπάθειες. Ακόμη κι όταν δε σκοράρουν, οι προσπάθειές τους επιθετικά έχουν αρχή, μέση και τέλος.
Ο Λουίς Φαν Γκάαλ φαίνεται πως έχει περάσει ήδη η δική του φιλοσοφία στην Ολλανδία. Με τρεις παίκτες στην άμυνα, έδωσε βαρύτητα στη μεσαία γραμμή και στην απίστευτη ικανότητα του «υπερηχητικού» Άριεν Ρόμπεν. Ο αριστεροπόδαρος εξτρέμ που αγωνίζεται από τη δεξιά πλευρά δείχνει… έφηβος μπροστά στους αντιπάλους του και αντιμετωπίζεται μόνο από δύο, συχνά και από τρεις παίκτες.
Πέντε στην Ισπανία, τρία στην Αυστραλία, δύο στη Χιλή και το Μεξικό. Μόνο απέναντι στην Κόστα Ρίκα έμειναν «άσφαιροι» οι Ολλανδοί, αλλά είχαν τρία δοκάρια και πολλές ακόμη ευκαιρίες.Τι πρέπει να νικήσουν πρώτα απ’ όλους οι «οράνιε»; Τους εαυτούς τους. Είναι διαχρονικά οι πιο αδικημένοι στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Τρεις χαμένοι τελικοί (1974, 1978, 2010) και καμία διάκριση, πέραν του ευρωπαϊκού το 1988.
Κάτι χρωστούν στους εαυτούς τους και κυρίως στους φιλάθλους τους, που μοιάζουν με… πορτοκαλί ποτάμι στην κερκίδα. Δεν αξίζουν κι αυτοί μια χαρά; Η αποστολή τους είναι δύσκολη βέβαια απέναντι στους διψασμένους για τίτλο Αργεντίνους, αλλά και στον τελικό, εφόσον προκριθούν. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που οι μπουκ την πιστεύουν λιγότερο από κάθε άλλη ομάδα που βρίσκεται στα ημιτελικά. Όμως, η παρέα του Ρόμπεν μοιάζει πιο έτοιμη από ποτέ. Κι αυτή τη φορά καμία «πορτοκαλί επανάσταση» δε θα έχει νόημα, αν δε συνοδευτεί από τον τίτλο του πρωταθλητή.
