Στο ολυμπιακό τουρνουά του 1952 η Ελλάδα είχε ηττηθεί από τη Δανία 2-1 αλλά ουδείς ασχολήθηκε με το αποτέλεσμα. Οι εφημερίδες της εποχής μιλούσαν για τον ήρωα του Τάμπερε, το Νίκο Πεντζαρόπουλο αποκαλώντας τον «νέο Ζαμόρα» παρομοιάζοντάς τον με τον Ισπανό μεγάλο τερματοφύλακα της εποχής. Ο θρύλος έμεινε. Ο Πεντζαρόπουλος κατέκτησε μια θέση στον Ολυμπο του ελληνικού ποδοσφαίρου μια και μόνο εμφάνισή του που χαρακτηρίστηκε περίπου ως μυθική.
Το ότι χάσαμε σε εκείνο το ματς αποδεικνύει πως η ίδια η ιστορία της εθνικής Ελλάδας από τότε που ξεκίνησε (το 1920 για κάποιους, το 1929 για τους περισσότερους) είναι καταγεγραμμένη γεμάτη με ήττες. Δεν είναι ιστορία με θριάμβους. Το 1920 (κατά τη ΦΙΦΑ) χάσαμε στην Αμβέρσα από τη Σουηδία 9-0. Το 1929 ηττηθήκαμε από τη Β’ Ιταλίας 4-1 στη Λεωφόρο. Κι όμως, οι εφημερίδες της εποχής έγραφαν για την ηρωική προσπάθεια των διεθνών μας που «αμύνθηκαν σθεναρώς…».
Παρακολουθώντας το πρώτο ημίχρονο της εθνικής το Σάββατο απέναντι στην Πορτογαλία, ήταν τόσο κουραστικό όσο το να οδηγείς σκαραβαίο του 70 στην autobahn. Αυτή η εθνική δεν θέλγει με την απόδοσή της. Αλλά και ποτέ δεν ήταν ελκυστική. Ακόμη και στα τέλη της δεκαετίας του 60 με αρχές του 70 όταν συγκεντρώθηκαν όλα τα δεκάρια μαζί Δομάζος, Κούδας, Παπαϊωάννου, η τακτική συμπεριφορά ήταν αμυντική.
Όλοι οι προπονητές που πέρασαν από τον πάγκο προσάρμοσαν τα δικά τους «πιστεύω» πάνω στις νοοτροπίες και στρατηγικές που διαμόρφωσε η ομάδα αυτή διαχρονικά. Όλοι έχουν να λένε για το Ρεχάγκελ και τα οκτώ στόπερ και αμυντικογενή χαφ, που κατέβασε στο παιχνίδι με την Αργεντινή στο τελευταίο παιχνίδι του Ομίλου στο προηγούμενο Μουντιάλ, αλλά ο Ρεχάγκελ ήταν εκείνος που είκοσι χρόνια νωρίτερα παρουσίαζε με τη Βέρντερ το εντυπωσιακότερο θέαμα της Μπουντεσλίγκα με παίκτες σαν τον Φέλερ, τον Ρίντλε, τον Μπόντε, τον Ράμζι, τον Χέρτσογκ. Μια φορά ο καψερός ο Αντώνης Γεωργιάδης τόλμησε να παρατάξει την ομάδα μερικά μέτρα πιο μπροστά για να πιέσει ψηλά και η τότε αντίπαλος Δανία μας φιλοδώρησε με επτά γκολ.
Ουδείς θα συγχαρεί τον προπονητή που θα επιδιώξει να δημιουργήσει ένα επιθετικογενές σύνολο. Έχουμε ξεπεράσει την εποχή που αρκούμασταν σε διθυραμβικές ανταποκρίσεις από το εξωτερικό για μια ηρωική ήττα, ή επειδή ο γάτος Στάθης Μανταλόζης κράτησε μόνος του τη θρυλική Β? Ισπανίας δεχόμενος μόνο 7(!) γκολ.
Το να απαιτείς από μια εθνική ομάδα με υπέρλαμπρη προϊστορία μεγαλειωδών … ηττών, να δημιουργεί, να παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, να εντυπωσιάζει και ταυτόχρονα να παίρνει αποτελέσματα προσφέροντας πλούσιο θέαμα, είναι υπερβολικό και άδικο. Η εθνική κατέκτησε το Euro επειδή πρώτα εξασφάλισε το να μη νικηθεί. Αυτό είναι το όπλο της, μ’ αυτό θα πολεμήσει και στη Βραζιλία. Τα υπόλοιπα θα γραφτούν στην ιστορία, ίσως όχι με την ηρωική γραφή της «Αθλητικής Ηχούς» του 50 αλλά έστω, με μια εξυπνακίστικη «τρολιά» σε κάποιο Social Media. Η ουσία δεν αλλάζει…
