Παιχνίδια σαν το χθεσινό, και λαμβάνοντας ως δεδομένο το απαιτητικό πρόγραμμα που ακολουθεί, εντάσσονταν στην κατηγορία must win.
Ηταν αγώνας που πάση θυσία έπρεπε ο Αρης να κερδίσει. Νίκη σαν αυτή που απέσπασε -και με τον τρόπο που το έκανε- στο Μενίδι όμως σου τονώνει την αυτοπεποίθηση και σε «φτιάχνει» ακόμα περισσότερο. Δίνει στους αντιπάλους την αίσθηση ότι… «από εμάς δεν περνά κανείς». Το διπλό των «κιτρινόμαυρων» κόντρα στον Αχαρναϊκό είναι πέρα για πέρα παλικαρίσιο και αποδίδεται ξεκάθαρα στο πάθος, την ψυχή και στο πείσμα που έδειξαν στον αγωνιστικό χώρο οι ποδοσφαιριστές του Νίκου Αναστόπουλου, ακόμα κι όταν η μπάλα… έκαιγε και οι αντίπαλοι πήραν πρωτοβουλίες. Γιατί όσο εύκολο έδειξε να είναι το ματς στο πρώτο ημίωρο, που ο Αρης προηγήθηκε 2-0, τόσο δύσκολο έγινε το έργο του στη μία ώρα που απέμενε μέχρι το τελευταίο σφύριγμα.
Και γι’ αυτό μπορεί να ευθύνονται στο ότι οι ίδιοι, με το κρύο γκολ που δέχτηκαν στις καθυστερήσεις του ημιχρόνου, έδωσαν το δικαίωμα στον αντίπαλο να ελπίζει, αλλά κανείς δεν μπορεί να παραλείψει το γεγονός ότι βρήκαν μπροστά τους: μία εχθρική από το πρώτο λεπτό έδρα, ένα γήπεδο που θύμισε… Γ’ Εθνική, έναν διαιτητή που άφηνε τις κλωτσιές να πηγαίνουν… σύννεφο και αντιπάλους που έπαιξαν το «ματς της ζωής τους» (σ.σ.: σε σχέση για παράδειγμα με το προηγούμενο κόντρα στην Λαμία, όπου έχασαν με… κατεβασμένα χέρια). Όλα αυτά όμως πήγαν περίπατο και ίσως λειτούργησαν υπέρ των φιλοξενουμένων, οι οποίοι δεν έχασαν την ψυχραιμία τους, έβγαλαν εγωισμό και διαχειρίστηκαν όπως έπρεπε το υπέρ τους αποτέλεσμα, πηγαίνοντας πλέον με διαφορετικά αποθέματα και τσαμπουκά να παίξουν σειρά κρίσιμων αγώνων, σε ό,τι αφορά την κατάκτηση της κορυφής.
