Όταν είσαι όχι μόνο η μοναδική αλλά και η μικρότερη ηλικιακά και μακροβιότερη σε θητεία πρόεδρος ερασιτεχνικής ομάδας στην Ελλάδα, όταν κρατάς τα διοικητικά ηνία μίας ομάδας Α' ερασιτεχνικής κατηγορίας (Όλυμπος Λεπτοκαρυάς), επί τέσσερα συναπτά έτη, σε υψηλό ανταγωνιστικά επίπεδο, στη δεύτερη θέση του φετινού πρωταθλήματος, όταν επιλέγεις να «λάμπεις» δια της παρουσίας σου προτάσσοντας τη δύναμη της πειθούς και του διαλόγου, όταν προτείνεις λύσεις εκτόνωσης και αναλαμβάνεις πρωτοβουλίες χαρακτήρα και προσωπικότητας, καθιστώντας στο μέτρο του δυνατού τη διαφορά των δύο φύλων συγκριτικό πλεονέκτημα και όχι αδυναμία, όταν εμπνέεις εμπιστοσύνη και ασφάλεια, όταν αντιμετωπίζεις θετικά, πρόσωπα και καταστάσεις, όταν έχεις όραμα για τον αθλητισμό, όταν επενδύεις στο μέλλον, όταν κρατάς χαμηλό προφίλ -γεγονός αναμφισβήτητο, αν αναλογιστεί κανείς ότι θα συνέχιζε να παραμένει κρυμμένος θησαυρός.
Αν δεν την είχαμε πρώτοι «ανακαλύψει» για λογαριασμό της Μetrosport- όταν αποτελείς παράδειγμα ορθής προσωπικής και επαγγελματικής διαχείρισης, άσκησης διοίκησης και ενεργητικής συμμετοχής, χωρίς στερεότυπα και μεγαλοϊδεατισμούς και το αποδεικνύεις καθημερινά, με ψυχραιμία και νηφαλιότητα, ακόμα και όταν οι συνθήκες της αδυσώπητης ελληνικής ανδροκρατούμενης ποδοσφαιρικής πραγματικότητας μετατρέπουν ένα γήπεδο κυριολεκτικά σε ρωμαϊκή αρένα, τότε γι' αυτούς και άλλους τόσους, προφανείς και μη προφανείς λόγους, δικαιούσαι τον τίτλο της «γυναίκας της χρονιάς», της «γυναίκας-προέδρου της χρονιάς» ή ό,τι τελοσπάντων εσείς προτιμάτε.
Οι πράξεις άλλωστε έχουν αξία και όχι οι τίτλοι που έρχονται και παρέρχονται και αυτές είναι που χρήζουν επαίνου, θαυμασμού και ανάγκης παραδειγματισμού για τους πολλούς. Γιατί, σύμφωνα με τον αρχαίο λυρικό ποιητή Αλκαίο, «Εξ όνυχος τον λέοντα» (ο άξιος φαίνεται από τις μικρές λεπτομέρειες).
Δ
