Τι άφησε πίσω του το Μουντιάλ για τους ποδοσφαιρόφιλους ολόκληρου του πλανήτη; Σίγουρα πολλές συγκινήσεις, εξαιρετικές εντυπώσεις και πολύ ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις.
Επιπρόσθετα για τους ειδικούς, αλλά και για τους ιστορικούς, του δημοφιλέστερου-εκτός συναγωνισμού- αθλήματος, ερεθίσματα αλλά και ευκαιρίες για βαθυνούστατες αναλύσεις και καταθέσεις απόψεων επί παντός… επιστητού! Άλλωστε το ποδόσφαιρο έχει τη δική του κοινότητα (τεράστια και ασύνορη). Προφανώς και τη δική του παγκόσμια «γλώσσα». Λένε ότι σε όποιο μέρος της γης τσουλάει μια μπάλα, υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι να την κλωτσήσουν. Από τις φαβέλες των πτωχών της Βραζιλίας και το πριγκιπάτο των πλουσίων του Μονακό, μέχρι και τους χωματόδρομους του Καμερούν και τις αυλές των μοναστηριών της Ιταλίας, το ποδόσφαιρο προκαλεί τα ίδια (ακραία) συναισθήματα, αδιακρίτως! Το Μουντιάλ, μας… «αποχαιρέτησε» αφού έκλεισε τον κύκλο του, αφήνοντας χώρο για άνετη κριτική, τόσο για καλόπιστες αναλύσεις όσο και για κακοπροαίρετες αντιπαραθέσεις.
Κάποια στοιχεία χαρακτηριστικότατα όμως, από το παγκόσμιο ποδοσφαιρικό τουρνουά, δεν επιδέχονται -προφανέστατα- αμφισβητήσεων και ενστάσεων. Έτσι επιτρέπεται , ωστόσο, σε όλους όσους αποφασίσουν να πουν δυο κουβέντες ή να γράψουν δύο λέξεις, να το κάνουν, χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος να παρεξηγηθούν. Αλήθεια, τι θα μπορούσε να αντιπαραθέσει κανείς, επί παραδείγματι, στην άποψη ότι δίκαια οι Γερμανοί κατέκτησαν τον τίτλο; Ή τι θα ΄ήταν σε θέση να αντιτάξει με αρνητική διάθεση για το εκπληκτικό γκολ του Φαν Πέρσι; Όπως επίσης και για την «παρουσία» (;) του Πεπ Γκουαρδιόλα, «δίπλα» στον ταλαντούχο Γιοακίμ Λεβ, με τον Φρανς Μπεκνμπάουερ στην «γωνία» να δείχνει έκπληκτος, αιφνιδιασμένος, αλλά και ανήμπορος να εξηγήσει το «φαινόμενο» της αρμονικής συνύπαρξης νοοτροπιών και συστημάτων που μέχρι «χθες» εκπροσωπούσαν δυο διαφορετικές σχολές ποδοσφαίρου; (τη γερμανική και την ισπανική);
Το ισπανό-γερμανικό μοντέλο, ο μεγάλος αυτός παίκτης του παρελθόντος και πανίσχυρος σήμερα παράγοντας της παγκόσμιας πρωταθλήτριας, το είχε απορρίψει μετά βδελυγμίας. Ο πρώην τεχνικός της Μπαρτσελόνα, προσθέτοντας στη γερμανική μηχανή σημαντικά στοιχεία της ισπανικής ποδοσφαιρικής κουλτούρας (κατοχή μπάλας κατά κύριο λόγο), με αυτόν τον τρόπο, σιγά- σιγά διαμόρφωσε άλλες προοπτικές, καθιστώντας την ομάδα του (Μπάγιερν) ελκυστική, αλλά και ουσιαστική. Έτσι ο Γιοακίμ Λεβ έχοντας στα χέρια του, έτοιμο και καλοδουλεμένο υλικό (τα ¾ της Μπάγερν), με τους Νόιερ, Λαμ, Μποατένκ, Σβαϊνστάιγκερ, Κρος, Μίλερ, Γκέτσε, αγνόησε τις υποδείξεις του Μπεκενπάουερ και άφησε το… πράγμα να «τσουλήσει» στις ράγες που είχε βάλει ο Πεπ. Το αποτέλεσμα; Γνωστό. Η κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου! Το γερμανό-ισπανικό «γάμο» ο Λεβ όχι μόνο τον ενέκρινε, αλλά τον ευλόγησε και τον «γιόρτασε» με όλη τη ψυχή του, καθισμένος στον Παγκόσμιο ποδοσφαιρικό θρόνο. Είναι άγνωστο, πως δέχθηκε το σκληρό χτύπημα ο Φρανς. Θα ήταν βέβαια παράλειψη μέσα σε όσα χαρακτηριστικά στοιχεία σφράγισαν το τουρνουά, να μην συμπεριληφθούν η «αποκαθήλωση» της πρώην Παγκόσμιας πρωταθλήτριας Ισπανίας, αλλά και της οικοδέσποινας Βραζιλίας. Και οι δυο βίωσαν πραγματικά εφιαλτικές στιγμές.
Όπως επίσης θα ήταν παράλειψη να μη γίνει λόγος για το «γκολ- αριστούργημα» του Φαν Πέρσι, το νέο κατόρθωμα του Σουάρες (ντουμπλάρισμα σε… Δράκουλα), η διαιτησία του Ιάπωνα Γουίτσι Νισιμούρα που «σκούντησε» προκλητικά τη Βραζιλία, η λάμψη του νεαρού Χάμες Ροντρίγκεζ, αλλά και η απογοητευτική εμφάνιση του Κριστιάνο Ρονάλντο. Σημαντική θεωρείται (και είναι) η επιτυχία της ελληνικής ομάδας. Συμπληρωματικά θα μπορούσαν να αναφερθούν, το γκολ του Μίροσλαβ Κλόζε (τέσσερις παγκόσμιες συμμετοχές) και το ότι μια ευρωπαϊκή ομάδα, για πρώτη φορά αναδεικνύεται πρωταθλήτρια στην λατινοαμερικανική ήπειρο. Όπως επίσης και το γεγονός ότι η Αγγλία είχε την χειρότερη επίδοση της ιστορίας της σε Μουντιάλ. Αυτά τα ολίγα για κάποιες μοναδικές αλλά και αξέχαστες στιγμές του Μουντιάλ των «φτωχών» που το κέρδισαν όμως… οι «πλούσιοι».