Όλες αυτές οι πληροφορίες που έρχονται στη δημοσιότητα τις τελευταίες ημέρες για τις σχέσεις ανάμεσα σε ανθρώπους από την δουλειά και την αποτελεσματικότητα των οποίων εξαρτάται αν πετύχει ο ΠΑΟΚ τους στόχους του, επιβεβαιώνουν αυτό που με αφορμή διάφορα πράγματα έχω επισημάνει, ότι, δηλαδή, μιλάμε για… ξέφραγο αμπέλι.
Το πόσο πρόχειρος είναι τρόπος με τον οποίο χειρίζονται σοβαρά πράγματα στον ΠΑΟΚ, είναι κάτι που το έχουμε δει σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Το ξανασυναντάμε φέτος, αν ανατρέξουμε στο περασμένο καλοκαίρι και όλα όσα λέγονται σχετικά με το πώς λήφθηκαν οι αποφάσεις στο θέμα προπονητή.
Αυτά μόνο στον ΠΑΟΚ γίνονται. Μόνο στον ΠΑΟΚ μπορεί άλλον προπονητή να επιλέγει ο τεχνικός διευθυντής και άλλον να προσλαμβάνει ο μεγαλομέτοχος.
Κι άντε, να γίνει μια φορά, λες ότι μπορεί και να έτυχε. Εδώ, όμως, στον ΠΑΟΚ για τον οποίο μιλάμε, έτυχε με τον Πασιέντσα που διάλεξε ο Βρύζας και τον Στέφενς που πήρε ο Σαββίδης, έτυχε και με τον Σάντος που πρότεινε ο Βρύζας και τον Αναστασιάδη που προσέλαβε ο μεγαλομέτοχος.
Αυτή η κατάσταση, δεν δείχνει, ασφαλώς, σοβαρότητα. Ούτε από την πλευρά του ιδιοκτήτη, αλλά ούτε και από την πλευρά του τεχνικού διευθυντή. Διότι, αν είναι να αποφασίζει ο μεγαλομέτοχος, δεν τον χρειάζεται τον τεχνικό διευθυντή κι ο τεχνικός διευθυντής δεν έχει λόγο ύπαρξης, εφόσον τον καπελώνει ο ιδιοκτήτης.
Πώς, λοιπόν, μπορεί να λειτουργήσει μια ομάδα όταν είναι εντελώς διαφορετικός ο τρόπος με τον οποίο φαντάζονται ότι μπορεί να προχωρήσει και να πετύχει τους στόχους της, ο τεχνικός διευθυντής και ο προπονητής; Πώς μπορεί να προοδεύσει μια ομάδα, όταν δεν υπάρχει κανένα σημείο στο οποίο να συναντιέται η φιλοσοφία που έχουν για το ποδόσφαιρο ο προπονητής και ο τεχνικός διευθυντής;
Και πώς μπορεί να έχει ομαλή λειτουργία μια ομάδα, όταν ο μεγαλομέτοχος δέχεται στη διάρκεια της σεζόν τη μια φορά τις εισηγήσεις του προπονητή και την άλλη του τεχνικού διευθυντή;
Μπάχαλο… Είναι η μοναδική λέξη που μπορεί να περιγράψει αυτό που συμβαίνει στον ΠΑΟΚ και είναι πολύ χειρότερο από αυτά που συνέβησαν πέρσι και πρόπερσι.
Ωστόσο, πρόκειται για ένα μπάχαλο που δεν προκύπτει επειδή κάτι στραβώνει στην πορεία και δυσκολεύονται να το αντιμετωπίσουν, αλλά γιατί επενδύουν σε πρόσωπα ή λογικές, που εκ των προτέρων είναι γνωστό ότι δεν δένουν μεταξύ τους, ότι είναι από δύσκολο έως ανέφικτο να υπάρξει η απαιτούμενη χημεία και ότι το πιθανότερο είναι να καταστούν αναπόφευκτες, αργά ή γρήγορα, οι συγκρούσεις.
Αυτό, όμως, είναι κάτι για το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει καμία δικαιολογία, κανένα άλοθι.
Πόσω, μάλλον, να θέλει αυτός που αποφάσισε, δηλαδή, ο Σαββίδης, να εμπιστευτεί ανθρώπους (Βρύζας-Αναστασιάδης) που δεν έχουν κανένα κοινό σημείο, να τους στηρίξει ακόμη κι όταν αποδεικνύεται με τον πιο οδυνηρό τρόπο το λάθος του.
Γιατί αυτό κι αν είναι παράλογο… Παραιτείται ο Αναστασιάδης και του λέει «όχι, δεν πάς πουθενά, μαζί θα πάμε μέχρι το τέλος της σεζόν». Παραιτείται ο Βρύζας, λέει και σ’ αυτόν τα ίδια.
Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ δεν βγάζω άκρη. Δεν μπορώ να βγάλω κανένα λογικό συμπέρασμα. Ολοι να καταλαβαίνουν το λάθος και να του λένε του Σαββίδη «διόρθωσέ το» κι αυτός να επιμένει στη συνταγή που τον οδήγησε σε παταγώδη αποτυχία.
Η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια…
