Το προσχέδιο του νέου αθλητικού νόμου το οποίο βρίσκεται στη φάση της διαβούλευσης είναι γνωστό ότι έχει προκαλέσει ήδη πολλές αντιδράσεις.
Ποιοι αντιδρούν; Ολοι εκείνοι οι οποίοι εκτιμούν ότι θίγονται τα κεκτημένα τους. Για παράδειγμα η Ε.Π.Ο. αντιδρά για την αύξηση των εκλεκτόρων γιατί φοβάται ότι θα πάψει να έχει το πάνω χέρι στις εκλογές, σκηνικό το οποίο με τις παρούσες ισορροπίες, το ελέγχει σχεδόν εύκολα. Αντιδρούν και οι παραδοσιακοί ομοσπονδιάρχες, στην ουσία, για τον χρόνο της θητείας των διοικήσεων που δεν θέλουν να έχει «ταβάνι» τα οκτώ χρόνια κ.ο.κ.
Στο δεύτερο έχω την άποψη ότι έγινε κακός χειρισμός στη σύνταξη του προσχεδίου. Οσοι γνωρίζουν την ανθρωπογεωγραφία των διοικήσεων των ομοσπονδιών, δικαίως υποστηρίζουν, ότι θα μπορούσε να ξεπεραστεί αυτό το άρθρο ανώδυνα με διπλωματία, πριν μπει σε διαβούλευση ο νόμος. Οι παραδοσιακά ισχυροί ομοσπονδιάρχες ηλικιακά βρίσκονται στο σημείο εκείνο που θωρείται απίθανο να διεκδικήσουν την επανεκλογή τους μετά από δύο νέες θητείες. Συγχρόνως το γεγονός ότι ο εγχώριος αθλητισμός, λόγω της οικονομικής κρίσης, περνάει εποχές ένδειας οι διοικητικές καρέκλες των μην προβεβλημένων αθλημάτων δεν έχουν την ελκυστικότητα του παρελθόντος. Οπότε λίγοι θα είναι οι μνηστήρες από τη δεξαμενή των παραδοσιακών παραγόντων. Η αστοχία όμως που σημειώθηκε στον χειρισμό του θέματος φορτώνει ένα ακόμη βαρίδιο στην ολοκλήρωση του αθλητικού νόμου και στην προώθηση του προς ψήφιση από τη βουλή.
Το άρθρο επίσης που προκάλεσε ποικιλόμορφα σχόλια είναι το ένατο το οποίο αναφέρεται στη «Συμμετοχή Αθλητών στις Εθνικές ομάδες». Το άρθρο αυτό αναφέρει ότι η συμμετοχή των αθλητών στις εθνικές ομάδες είναι υποχρεωτική και ότι τυχόν απουσία αθλητή, πλην της περίπτωσης που απουσιάζει για λόγους υγείας, θα τιμωρείται με βαριές ποινές. Με αποκλεισμό 1-10 χρόνων από την εθνική ομάδα και 6-12 μήνες από τους αγώνες πρωταθλήματος και Κυπέλλου!
Συμφωνώ ότι «η συμμετοχή στην εθνική ομάδα αποτελεί ύψιστη τιμή» όπως αναφέρεται εισαγωγικά στο άρθρο, αλλά καταθέτω δύο ενστάσεις: η πρώτη έχει να κάνει με τον πιθανό εκφυλισμό ή την αναποτελεσματικότητα της εφαρμογής του καθώς υπεισέρχεται η ιατρική γνωμάτευση. Ιστορικά υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα για παρόμοιο μέτρο και πολύ μικρότερες μάλιστα προβλεπόμενες ποινές, τα οποία επιβεβαιώνουν την άποψη. Η δεύτερη έχει να κάνει με την προσφορά ενός ποδοσφαιριστή που θα υποχρεωθεί να φορέσει την γαλανόλευκη και εκτιμώ ότι το θέμα σηκώνει πολύ κουβέντα. Η εθνική είναι έμπνευση και όχι αγγαρεία. Ίσως αυτό θα έπρεπε να το ξανασκεφτούν οι συντάκτες του νόμου. Προλαβαίνουν άλλωστε.