Του Σταύρου Κόλκα
Η ομιλία του Γιώργου Γεωργιάδη κατά την διάρκεια της χθεσινής ημέρας, ήταν ότι πιο σοβαρό συνέβη σε αυτή, με τον τεχνικό του ΠΑΟΚ να προσπαθεί όχι τόσο να φοβίσει, όσο να δώσει στους παίκτες να κατανοήσουν ποιος είναι ο ρόλος τους.
Κακά τα ψέματα, δεν είναι εύκολο να δημιουργήσεις ξανά το γκρουπ μήνα Απρίλη – Μάη, δεν είναι εύκολο να αλλάξεις αγωνιστικό πλάνο. Η αλήθεια είναι πως στα δύο περιστατικά της αναμέτρησης με τον Λεβαδειακό, συμμετείχαν παιδιά που δεν έχουν δεθεί με τον σύλλογο, κάτι που μάλλον αποτελεί και ευθύνη του οργανισμού πλην των ιδίων.
Ο Νομπόα ήρθε πρόσφατα στην ομάδα, είναι μεγάλο όνομα, είναι παίκτης που κακά τα ψέματα αποτελεί πολυτέλεια για το ελληνικό πρωτάθλημα. Όμως μεγάλη αλήθεια είναι πως δεν του βγαίνει σχεδόν τίποτα. Είναι λογικό να υπάρχει εκνευρισμός όταν αυτό συμβαίνει σε κάποιο βαθμό από την έλλειψη τακτικής συνοχής της ομάδας.
Αν παρατηρήσουμε τον Νομπόα στα πρώτα του παιχνίδια, θα διαπιστώσουμε πως πρόκειται για έναν παίκτη που τότε έπαιζε γρήγορα, έπαιζε με τη μία. Μετά, πέρασε ένα στάδιο που κουβαλούσε υπερβολικά τη μπάλα. Πλέον, παίζει σε καλούς χρόνους έχοντας βέβαια μεγάλα περιθώρια βελτίωσης.
Από εκεί και πέρα βέβαια, τον κανονικό Νομπόα δύσκολα θα τον δούμε φέτος. Προσωπικά θα είμαι ικανοποιημένος αν ανεβάσει κάπως την απόδοσή του και βρει στα πλέι οφς ένα δύο σημαντικά γκολ. Όσο αγωνιστεί σε αυτά βέβαια. Γιατί ο Νομπόα είναι ένας παίκτης που το γκολ το έχει από την πίσω ζώνη. Δεν περιμένω κάτι εξωπραγματικό.
Για τον Μακ, η περίπτωση είναι ενδιαφέρουσα. Η αλήθεια είναι πως μετά το αποτυχημένο πέρασμά του από την Νυρεμβέργη, στον ΠΑΟΚ ψήλωσε απότομα. Η κάθετη πτώση του δεν είναι διαχειρίσιμη.
Εδώ και τρεις μήνες που δεν αντιμετωπίζει τραυματισμούς, είναι φάντασμα του καλού του εαυτού. Από εκεί που ήταν πρωτοσέλιδα, που ήταν βασικός στην εθνική Σλοβακίας, πλέον βλέπει τις ασίστ και τα γκολ με το κιάλι.
Κάπου εδώ ο ΠΑΟΚ θα πρέπει να τον προσγειώσει στη πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι πως στο τελευταίο παιχνίδι ήταν πολύ καλύτερος από άλλα και αυτό γιατί άκουσε τον ΓΧ και πήγε κόλλησε στη γραμμή. Ο ΠΑΟΚ κυκλοφόρησε γρήγορα τη μπάλα και τον έβγαλε αρκετές φορές στο ένας με έναν.
Αν βγάλουμε από το κάδρο τους δύο, θα πρέπει να αντιληφθούμε πως η βασική ψυχολογική φθορά των παικτών – όλων –αφορά κυρίως την αδυναμία του ΠΑΟΚ να συνθέσει σωστά ένα ποδοσφαιρικό γκρουπ εδώ και μία τριετία.
Απλά αυτοί που έρχονται, πιστεύοντας πως θα παίξουν σε μία ομάδα που αν μη τι άλλο ξέρει τι θα παίξει, προστίθενται στο γκρουπ των κουρασμένων ψυχολογικά.
Αυτή τη περίοδο, δουλεύουν σε ρυθμούς Αυγούστου αντί να πάνε για συντήρηση, έχοντας μάλιστα άδειες κερκίδες και μεγάλη άρνηση.
Έχουν προηγηθεί άλλες δύο σεζόν μεγάλης έντασης, με την εποχή Δώνη να καταλήγει σε πόλεμο και την εποχή Στέφενς να μην έχει αφήσει τίποτα θετικό.
Κάτι ανάλογο άφησε και ο Άγγελος Αναστασιάδης, έχοντας ρόστερ με μεγαλύτερα κενά, αλλά τουλάχιστον παίκτες που δεν λήγουν τα συμβόλαιά τους. Και ο Γεωργιάδης προσπαθεί να συμμαζέψει για 3η φορά το ίδιο έργο.
Όλα αυτά τα συμπτώματα δυσαρέσκειας, εκνευρισμού κτλ, θα πάψουν να υπάρχουν όταν ο ΠΑΟΚ αποφασίσει γιατί υπάρχει στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Όταν αποφασίσει για την στελέχωσή του, όταν βρεθούν υπεύθυνοι του κάθε τομέα, όταν ο μεγαλομέτοχος αφήσει τον οργανισμό να λειτουργήσει.
Σε αντίθετη περίπτωση, θα φτάνει ο Μάης και ο κάθε Γεωργιάδης θα παλεύει να κάνει πράγματα που υπό φυσιολογικές συνθήκες ισοδυναμούν με ένα θαύμα.
Όσο πιο γρήγορα το κατανοήσει ο μεγαλομέτοχος αυτό, τόσο πιο γρήγορα θα ξαναγίνει ο ΠΑΟΚ μία ομάδα που οι πάντες θα γουστάρουν να παίζουν σε αυτόν και βέβαια ο κόσμος θα αγκαλιάσει πραγματικά.