Νομίζω ότι αν σε κάτι θα έπρεπε να σταθούμε όλοι μετά τον προχθεσινό αγώνα (δημοσιογράφοι και φίλαθλη κοινή γνώμη) δεν είναι η απόδοση των ομάδων ούτε και το αποτέλεσμά του.
Αυτά ήταν προδιαγεγραμμένα και μεθοδευμένα από τον γνωστό μηχανισμό της «θρυλικής» παράγκας. Είναι η θλιβερή και χυδαία συμπεριφορά της αγελαίας ερυθρόλευκης μάζας, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της αναμέτρησης και τη συγκινητική στιγμή από μέρους των ποδοσφαιριστών και των δύο ομάδων που από κοινού αποφάσισαν να τιμήσουν τη μνήμη των τραγικών θυμάτων της Θύρας 7. Δεν χρειάστηκαν παρά μόνο ελάχιστα δευτερόλεπτα για να «απομακρυνθούν» τα αλαλάζοντα (προφανώς καθοδηγούμενα και στρατευμένα) στίφη από την ιερότητα της στιγμής και να αναλάβουν «δράση»! Ανοίγοντας το καπάκι του γνωστού βόθρου τον οποίον συντηρούν με ιδιαίτερη – όπως όλα δείχνουν – φροντίδα, άφησαν στον αέρα τις δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις των χολεριασμένων οπαδικών τους ξερασμάτων, υποχρεώνοντας τους πανέλληνες να επιστρατεύσουν» τις αντιασφυξιογόνες μάσκες που συνεχίζουν να διατηρούν για καλό και για κακό, υποψιασμένοι ότι πολύ δύσκολα θα απαλλαγούν από τέτοιου είδους δοκιμασίες.
Ναι, δεν σεβάστηκαν ούτε τη μνήμη των νεκρών τους όλοι αυτοί οι οποίοι «ξεκομμένοι» από τους υγιώς σκεπτόμενους ομοϊδεάτες τους, επιδόθηκαν μετά μανίας και πάθους σε έναν αποκρουστικό συνδαυλισμό και σε μία ακατανόητη και παρανοϊκή όξυνση οπαδικών διαστροφικών συμπεριφορών.
Ναι, πρόσβαλλαν την ιερότητα μιας μνήμης την οποία είχαν την υποχρέωση να τη διαφυλάξουν πρώτοι αυτοί, από παντός είδους χυδαιότητες, όπως αυτές που προχθές την έκαναν… κομμάτια και θρύψαλα. Δεν ευαισθητοποιήθηκαν ούτε από τις όμορφες και συγκινητικές στιγμές της μικρής τελετής των δύο ομάδων για να τιμηθεί η μνήμη των τραγικών θυμάτων του Φεβρουαρίου του 1981.
«Ξεχώρισα» αυτή τη συμπεριφορά αυτή τη συμπεριφορά σαν το χαρακτηριστικότερο σημείο που στιγμάτισε την προχθεσινή βραδιά. Κατά την προσωπική μου άποψη θεωρώ ότι είναι «κάτι παραπάνω» από το να κριτικάρεις και να καταγγείλεις στημένους διαιτητές και αδίστακτους επόπτες. Αλλωστε και οι προχθεσινοί δεν είναι παρά ένας κρίκος ακόμη στην ατέλειωτη – όπως όλα δείχνουν – αλυσίδα της διαιτητικής αυθαιρεσίας και βρωμιάς που έχει μολύνει τον χώρο του ποδοσφαίρου.
Δημητρόπουλος και Τουμπακάρης ήταν γνωστοί σε όλη την πιάτσα, εκτός βέβαια από τους υπεύθυνους της ΠΑΕ του Δικεφάλου. Οι οποίοι δεν ανησύχησαν παρόλο που ενοχλήθηκαν κάπως (έτσι έδειξαν) με την ανακοίνωση των ονομάτων τους. Στον βρόντο πήγε άλλωστε και η καλή πρόθεση του Ιβάν Σαββίδη να παραστεί στον αγώνα προκειμένου να γίνει μια αρχή για να εξομαλυνθούν κάπως οι διαταραγμένες σχέσεις με την ομάδα της εύνοιας και των σκανδάλων. Ο καλοπροαίρετος μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ ίσως να ήθελε να τους δώσει και μια ευκαιρία ενδοσκόπησης και περισυλλογής και να τους οδηγήσει διακριτικά σε αλλαγή συμπεριφοράς, ώστε να σταματήσει η διαιωνιζόμενη εξαθλίωση του αθλήματος. Δυστυχώς όμως και ο Ιβάν έφυγε απογοητευμένος μιλώντας για όσα έζησε και χαρακτηρίζοντάς τα σαν μια βαριά και αγιάτρευτη αρρώστια.
Όσο για τα ΜΜΕ και τους για τους εκπροσώπους της Πολιτείας; Είμαστε σίγουροι ότι δεν ενοχλήθηκαν απ’ όσα ελεεινά και αντεθνικά ακούστηκαν στο κολαστήριο του Φαλήρου. Ούτε και ενοχλήθηκαν επίσης από την αναισθησία του χοντρόπετσου Δημητρόπουλου ο οποίος ανέχθηκε με σκανδαλώδη τρόπο και το ακατάσχετο υβρεολόγιο εναντίον ενός αθλητή (στην προκειμένη περίπτωση) του Τζαβέλλα.
Αθάνατη Ελλάδα… Καημένη πατρίδα.