Συνήθεια… δεκαετιών βασανιστική, ωστόσο απαραίτητη και χρήσιμη για μένα, προκειμένου να σχηματίσω μια όσο γίνεται πιο «σφαιρική» ενημέρωση, είναι η ανάγνωση συγκεκριμένων αθλητικών και πολιτικών εφημερίδων, με έγκυρες υπογραφές, όπως επίσης και η παρακολούθηση αρκετών ραδιοφωνικών εκπομπών συγκεκριμένων παραγωγών, αδιακρίτως- στη προκειμένη περίπτωση – της σοβαρότητας των απόψεών τους.
Μέσα σε αυτόν τον αρκετά μεγάλο κύκλο πληροφόρησης, θεωρώ ότι μπορώ να αντλήσω την ευκαιρία του σχηματισμού μιας «εικόνας», η οποία αντιπροσωπεύει τη τρέχουσα επικαιρότητα, αλλά και μια όσο γίνεται πιο ολοκληρωμένη άποψη. Η τελευταία ασφαλώς και προσεκτικά οριοθετημένη σε ένα πλαίσιο συνειδητής αντικειμενικότητας. Είναι μια συνήθεια που δεν την απαρνήθηκα ούτε χθες μετά τα όσα απαράδεκτα συνέβησαν στο πρώτο παιχνίδι του Δικέφαλου στη τιμωρημένη Τούμπα, τα οποία προφανώς ήρθαν σαν στενάχωρο συμπλήρωμα στο σκηνικό, μετά το κάζο της Μολδαβίας.
Διάβασα όσα έντυπα έπρεπε, άκουσα όσα ραδιόφωνα πρόλαβα και στο φινάλε, όχι μόνο δεν κατάφερα-εγώ ο τόσο έμπειρος και σχετικός περί όλων αυτών- να σχηματίσω μια ξεκάθαρη γνώμη, αλλά επιπρόσθετα συνέλαβα τον εαυτό μου πολύ προβληματισμένο, όχι τόσο για την προσωπική μου αδυναμία, όσο για το πώς θα ένιωθαν οι φίλοι του Δικέφαλου, σφυροκοπημένοι στη κυριολεξία από μια καταιγίδα αλληλοσυγκρουόμενων και ανεύθυνων θέσεων, διανθισμένων με επικίνδυνες φαντασιοπληξίες.
Είχαν τον πόνο τους οι φουκαράδες και αντί να διαβάσουν ή να ακούσουν δύο σοβαρές αράδες και δύο επίσης σοβαρές κουβέντες, ένιωσαν να τους μπουγελώνουν-τι μόδα κι αυτή- με πάγους. Και στη συνέχεια να τους βάζουν στη κατάψυξη μιας διαρκούς ανησυχίας με αφόρητη πίεση. Τα απλά, έγιναν δύσκολα. Τα φανερά σκεπάστηκαν έντεχνα. Οι αλήθειες ήταν κι αυτές στο ψυγείο και από εκεί και πέρα όλα τα σημαντικά αποσιωπήθηκαν και μαζί τους εξαφανίστηκαν οι κραυγαλέες ευθύνες των πρωταγωνιστών αυτής της θλιβερής ασπρόμαυρης οπισθοδρόμησης. Κανείς δεν στάθηκε στα «no, no» του Βερμίου, στην αποδόμηση ενός εμβληματικού παίκτη, στη βαρηκοΐα που επέδειξαν ορισμένοι όταν ακόμη και τα τσιμέντα της Τούμπας «κραύγαζαν» για το ξεγύμνωμα (που αποδείχθηκε πραγματικό «ξεβράκωμα»), για τη ενίσχυση της ομάδας.
«Έχω εντολή… για σιωπή… υπομονή και δουλειά», είπε στις δηλώσεις του ο κόουτς χωρίς να αναφερθεί στον εντολέα, άσχετα αν τον έδειξε με το δάχτυλό του. Ναι στην υπομονή και στη δουλειά, η σιωπή όμως που μπορεί να «καθίσει» στη προκειμένη περίπτωση; Έχει σχέση με τα «no, no» στη περίπτωση Αμπντούν (;), με το άλυτο μυστήριο της αποκαθήλωσης του Γκαρσία (;), ή με το ξημέρωμα της μετάνοιας (ελπίζουμε και της αυτοκριτικής) μετά το νέο χουνέρι με τη Καλλονή; Θαρρώ πως κάποιοι (ασφαλώς όχι όλοι) έχουν χάσει την επαφή με τη πραγματικότητα. Κλείνουν τα μάτια τους μπροστά στα αυτονόητα. Αρνούμενοι να πάρουν θέση, να ενημερώσουν σωστά και υπεύθυνα τον κόσμο, όπως επιβάλλεται κι όπως πρέπει με σεβασμό στην αλήθεια αλλά και στην αγωνία του κόσμου. Προτιμούν να διαχωριστούν οι ίδιοι αλλά και να διαχωρίσουν και τους φίλους του ΠΑΟΚ σε εχθρούς ή φίλους του κόουτς, σε επικριτές ή υποστηρικτές του Ιβάν. Αυτό είναι το μέλημά τους. Το γιατί αυτή τη στιγμή ένας σύλλογος του μεγέθους του ΠΑΟΚ με έναν ισχυρότατο οικονομικά επενδυτή ο οποίος έχει ξοδέψει ένα τσουβάλι λεφτά, χωρίς κανένα αποτέλεσμα, είναι κάτι που όπως φαίνεται δεν τους ενδιαφέρει. Ποτέ δεν πήραν θέση για το μεγάλο «φαγοπότι», για τα εγκλήματα που έμειναν ατιμώρητα, για τη παρασιτική άλωση του συλλόγου, όπως και για την αποκοπή του ΠΑΟΚ και την απομάκρυνσή του από τις ρίζες του και τις αξίες του.
Προβάλλουν-όταν τους βολεύει-την ευεργετική παρουσία του μεγαλομετόχου, θαρρείς και υπάρχει έστω κι ένας ΠΑΟΚτσής που δεν αναγνωρίζει τη προσφορά του Ιβάν Σαββίδη. Από εκεί και πέρα όμως; Σύμπλευση και αγαστή συνεργασία με όποιον τυχάρπαστο ακόμη και αντι-ΠΑΟΚτση προσλαμβάνεται από το γνωστό «κύκλωμα» που ελέγχει τα πάντα και το οποίο αποτελεί αποδεδειγμένα και τη μεγαλύτερη πληγή του συλλόγου. Οι εισηγήσεις του οποίου επικυρώνονται χωρίς μεγάλο έλεγχο κι έτσι έχουμε τα γνωστά αποτελέσματα. Με δύο λόγια, γίνεται φανερό πλέον ότι δεν υπάρχει σωστή ενημέρωση και παραχωρούνται αφειδώς συγχωροχάρτι σε όλα όσα και σε όσους οδήγησαν τον Δικέφαλο σε λάθος κατεύθυνση. Έτσι, ο κόσμος θα παρουσιάζεται συνεχώς διχασμένος, ξενερωμένος αλλά και απαισιόδοξος. Αν κάτι μπορεί να αλλάξει πρώτα απ’ όλα κρίνεται ότι είναι η συμπεριφορά της ηγεσίας και στη συνέχεια να γίνουν αλλαγές και ανατροπές σε όλα τα επίπεδα.
Αρχής γενομένης από τη μεταγραφική-σοβαρή-ενίσχυση και την απομάκρυνση (αν γίνεται… εξορία), όλων των αυλικών και των εμπίστων που ενέχονται σε μύρια όσα σκάνδαλα και καταστροφικές τακτικές. Και το τελευταίο, οι άνωθεν εντολές να μην συνοδεύονται από… σιωπές, όταν αυτές δεν συμβαδίζουν με το συμφέρον του ΠΑΟΚ, γιατί τότε θα μπορούν κάποιοι να αναφέρονται και σε ενοχές.