Έχω την εντύπωση, πως το νέο «ξεβράκωμα» δε θα τους ενόχλησε ιδιαίτερα. Συνηθισμένοι σε τέτοιου είδους καταστάσεις, μπορεί τις όποιες απορρίψεις «τρώνε στη μάπα τους» να τις εκλαμβάνουν σαν φυσιολογικές αντιδράσεις. Όπως επίσης και την περιφρόνηση –ακόμη και την καθολική- να την θεωρούν σαν μια κοινωνική δυσαρέσκεια που δεν μπορεί να τους αγγίξει.
Η άποψη τους για αυτήν, αποδεδειγμένα διαφέρει από την αντίστοιχη των λογικών ανθρώπων, οι οποίοι το φτύσιμο δεν το θεωρούν ψιχάλα ,ούτε το να περπατάς γυμνός στο δρόμο (δηλαδή ξεβράκωτος) φυσιολογική συμπεριφορά. Επομένως, προς τι ο… σπαραγμός, και η αντάρα που ξέσπασε με αφορμή το νέο ερυθρόλευκο «καργιολίκι», με το «ριφιφί» που επιχειρήθηκε στην περίπτωση Μαρκόπουλου;
Είναι η πρώτη ή μήπως και η τελευταία «ανάρμοστη συμπεριφορά» κάποιων ανόητων και αλαζόνων ηγετών του «δαφνοστεφανωμένου» ,οι οποίοι εμφορούμενοι από αισθήματα υπερεξουσίας που τους παρέχονται μόνιμα και ατελώνιστα από την Πολιτεία ,αυθαιρετούν κατά συρροή χωρίς να υπολογίζουν κανέναν; Στο συγκεκριμένο θέμα βέβαια υπάρχει και μια διαφορά. Αξιοσημείωτη ως ένα σημείο βέβαια. Αυτή, αφορά το γεγονός πώς η νέα «πρόκληση» δεν «βγήκε» από την συνηθισμένη πόρτα του γνωστού διαμερίσματος της πολυκατοικίας αλλά από τη διπλανή. Η διαφορά αυτή αποκτά όπως είναι λογικό μια ξεχωριστή διάσταση τη στιγμή που η μπασκετική ηγεσία του ερυθρόλευκου συνασπισμού στο διάστημα της δικής της θητείας παρουσιαζόταν με ένα άλλο προφίλ. Τελείως αντίθετο με το αντίστοιχο του συμπαθέστατου Βαγγέλη.
Με συντηρητικό στυλάκι, έδειχναν ότι τους ενοχλούσε ο τρόπος με τον οποίο τους συμπεριφερόταν και τους αντιμετώπιζε ο «ταραχοποιός» Δημητράκης. Και ότι οι αφεντιές τους δεν ενέκριναν ούτε το στυλ ούτε και τον τρόπο διοίκησης του πράσινου ομολόγου τους. Ήρθαν λοιπόν όμως σήμερα και τα δικά τους αποκαλυπτήρια για να προστεθούν στα ήδη γνωστά ιστορικά και καταγεγραμμένα (απίστευτα και όμως αληθινά) του διπλανού «αδελφού»… τμήματος! Η πολυκατοικία (μάλλον η παράγκα) είναι μια. Το ίδιο όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα και η νοοτροπία όλων των ενοίκων της. Πασίγνωστο το αντιΠΑΟΚτσήδικο μένος. Διαχρονικά και σκληρά τα συμπλέγματα απέναντι στον μισητό Βορειοελλαδίτη σύλλογο. Πότε Κούδας (πότε Βούδας), πότε σφαγές και ανατροπές παραδόσεων, πότε Ολαϊτάν και… Μαϊντάν, η ιστορία θα συνεχίζεται.
Πιο είναι το τελευταίο επεισόδιο; Η επιχείρησα «αρπαγή» Μαρκόπουλου. Η προσέγγιση, ο προφανής εκμαυλισμός με άφθονο χρήμα και η όλη επιχείρηση η οποία είχε στόχο να πλήξει τον μπασκετικό ΠΑΟΚ και τις σχέσεις του με τον προπονητή του δεν θα μπορούσαμε ακόμη και να το θέλαμε να το χαρακτηρίσουμε συμπτωματικό και τυχαίο. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, ούτε θα μείνω στο πώς κατέληξε η όλη επιχείρηση. Μένω στα απλά, σε αυτά που χαρακτήρισαν σαν «ανάρμοστες συμπεριφορές», ξεκατινιάσματα και «καριολίκια». Απλά, τα συνδέω με τα όσα έχει κρατημένα στο αρχείο του ο ΠΑΟΚ και στη μνήμη του ο κόσμος του.
Με όλα όσα δηλαδή αποδεικνύουν το αβυσσαλέο μίσος και το φόβο της ομάδας του λιμανιού για το δημοφιλέστερο σύλλογο της Βόρειας Ελλάδας. Η περίπτωση Μαρκόπουλου είναι ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα των φοβικών (και όχι μόνο) συνδρόμων που βασανίζουν δεκαετίες ολόκληρες τους Πειραιώτες.
Και κάτι τελευταίο: απευθυνόμενος στην συμπαθέστατη κορούλα του Σούλη, θα ήθελα να της πω και να την διαβεβαιώσω ότι ο πατέρας της είναι ένα πραγματικό διαμάντι, το οποίο κανείς δεν μπορεί να του θολώσει τη λάμψη. Η απεριόριστη εκτίμηση που τρέφουν εκατοντάδες χιλιάδες φίλοι του ΠΑΟΚ στο πρόσωπο του - ολόκληρη η τεράστια ασπρόμαυρη οικογένεια- δεν είναι δυνατόν να ακυρωθεί από δυο στραβοστόμηδες και τρεις ανεγκέφαλους. Αυτό το τελευταίο με τη διευκρίνιση ότι δεν τους συνδέω ούτε με το πώς έγινε το «προξενιό» ούτε και με την κατάληξη του.