Όταν καταστάλαξαν οι βουές των περιπολικών, των ασθενοφόρων, των πυροσβεστικών οχημάτων, όταν μαζεύτηκαν τα συντρίμμια και οι σοροί, στις 4/10/99 η σιωπή και το δάκρυ “μαρμάρωσαν” στο μέρος που για μια στιγμή ήταν γεμάτο ζωή, χαρά, παρέα, σ΄ένα διώροφο λεωφορείο ΠΑΟΚτσήδων του συνδέσμου του Κορδελιού…
Για εκείνους ο Δικέφαλος ήταν αιτία χιλιομέτρων, αγάπης, χαράς, λύπης, καυγάδων, γέλιων, πανηγυρισμών. Ήταν αιτία ζωής!
Εκείνο το μοιραίο βράδυ έγινε και αιτία θανάτου… Η επιστροφή τους έμεινε μισή, όπως είναι οι καρδιές όλων όσων αντικρίζουν το μνημείο πένθους στα Τέμπη… Όσων αντικρίζουν τις αγαπημένες τους θέσεις στο γήπεδο. Όσων τις μέρες αυτές τραγουδούν για τα χαμένα αδέρφια τους.
Στο σημείο των Τεμπών σφραγίστηκε με αίμα η δέσμευση ζωής του ΠΑΟΚ με τους οπαδούς του και των οπαδών του με τον ΠΑΟΚ…
Χριστίνα, Χαράλαμπε, Κυριάκο, Γιώργο, Χρήστο, Αναστάσιε, κάθε χρόνο οι φίλοι σας τραγουδούν πιο δυνατά για εσάς και κάθε χρόνο λείπετε περισσότερο. Ακόμη και οι φίλοι σας γίνονται περισσότεροι, αυτοί που νιώθουν το μεγαλείο του ΠΑΟΚ μέσα από τη δική σας θυσία…
4/10/99 “Η αγάπη τους για τον ΠΑΟΚ τους έφερε εδώ, τους άφησε εδώ και συνέχισε παραπέρα”…
