Σου κάνει τσαλίμια ο Σαμπράνο και τον διώχνεις. (Τώρα, κυκλοφορεί ότι σκέφτονται να τον ξαναπάρουν αν δεν βρουν κάποιον καλύτερο! Αν συμβεί κι αυτό, θα αποδειχτεί ότι, για μία ακόμη φορά, δεν υπήρχε κανένας σοβαρός μεταγραφικός σχεδιασμός και δεν είχε γίνει καμία σοβαρή προεργασία).
Εχεις «χαλαστεί» με τον Αθανασιάδη και τον διώχνεις. Θεωρείς «τρελούτσικο» τον Ενρίκε και τον δίνεις δανεικό. Κάποιοι σου έχουν δώσει πληροφορίες που δεν σου αρέσουν για τον Χαρίση, τον δανείζεις κι αυτόν. Κάνει σαχλαμάρες ο Ουάρντα, τον ξεφορτώνεσαι επίσης.
Κι αυτά, είναι λίγα μόνο από τα δείγματα μιας περίεργης συμπεριφοράς των ανθρώπων του ΠΑΟΚ, προτιμούν να κόβουν ένα κεφάλι που πονάει και όχι να του δίνουν ένα παυσίπονο για να συνέλθει. Που, αντί, δηλαδή, να ασχοληθούν για να «στρώσουν» έναν όντως, ή, έστω, κατά την κρίση τους, προβληματικό παίκτη, τον στέλνουν από εδώ και από εκεί για να αδειάσουν τη θέση που κάλυπτε στο ρόστερ.
«Ξέρετε πόσες φορές με έβρισε ο Σάντος επειδή έκανα τακουνάκια ή ντρίπλες χωρίς λόγο; Έρχεται μια στιγμή που σκέφτεσαι ότι είχε δίκιο». Το λέει ο Βιειρίνια, σε συνέντευξή του στο επίσημο περιοδικό του ΠΑΟΚ. Και λίγα λέει. Οχι μόνο τον έβριζε ο Σάντος, αλλά ασχολιόταν καθημερινά μαζί του για τον ωριμάσει, να τον κάνει σοβαρό στο παιχνίδι και να διαμορφώσει και τον χαρακτήρα του. Οταν ο προπονητής θέλει να ασχοληθεί με έναν παίκτη, όλο και κάτι θα του προσφέρει για να τον βελτιώσει. Οταν δεν θέλει, παύει να ανέχεται τις αδυναμίες του παίκτη και τον διώχνει.
Πολύ καλά έκανε ο Σάντος με τον Βιειρίνια και όλοι οι προπονητές το ίδιο πρέπει να κάνουν, εκτός κι αν κάποια στιγμή αντιληφθούν ότι απευθύνονται σε... τοίχο, γιατί υπάρχουν και περιπτώσεις παικτών που... δεν καταλαβαίνουν τίποτε, οπότε νομοτελειακά είναι υποχρεωμένοι να απαλλαγούν από την παρουσία τέτοιου είδους αδιόρθωτων παικτών.
Στο κάτω-κάτω της Γραφής, ο προπονητής είναι υποχρεωμένος να παίζει και τον ρόλο του παιδαγωγού. Είναι ο πατέρας μιας μεγάλης φαμίλιας. Είναι ο μεγάλος άνδρας, που ηγείται σε μια παρέα πιτσιρίκων. Δυστυχώς, για το ελληνικό ποδόσφαιρο αυτό αποτελεί ακόμη μια ασήμαντη λεπτομέρεια.
Δεν ευνοεί και το περιβάλλον. Οταν ο προπονητής είναι με το μαχαίρι στον λαιμό για να πετύχει τον στόχο της ομάδας, δεν έχει τη διάθεση να ασχολείται ιδιαιτέρως με κάποιους παίκτες που θα έπρεπε να τους δείξει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για να τους βελτιώσει. Εκτός κι αν είναι ένας σοβαρός προπονητής, χωρίς ανασφάλειες, χωρίς το άγχος της καρεκλίτσας και του μισθού, αλλά, πάλι δυστυχώς λέει, τέτοιου τύπου προπονητές δουλεύουν ελάχιστοι στην Ελλάδα.
