Η στιγμή της κρίσης έχει φτάσει για τον Απόλλωνα. Και η ομάδα η αλήθεια είναι πως βρίσκεται σε αληθινή… κρίση.
Δυστυχώς ακόμη και μετά τη νίκη επί του Φωκικού είναι ξεκάθαρο ότι δε βγάζει υγεία. Ο πανικός φαίνεται να έχει κυριεύσει μπροστά στην πιθανότητα απευθείας υποβιβασμού στη Γ’ Εθνική. Ίσως γιατί κανείς δεν περίμενε αρχικά ότι η ομάδα θα ζούσε αυτές τις καταστάσεις. Ίσως γιατί οι περισσότεροι λίγο πολύ είχαν πειστεί μέχρι τον Ιανουάριο (και ειδικά μετά τις νίκες επί Ζακύνθου και Λαμίας) πως ο Απόλλων δε θα αντιμετωπίσει προβλήματα και στη χειρότερη περίπτωση θα έπαιζε στα πλέι-άουτ.
Κι όμως, ήρθε η «καθίζηση». Οι λόγοι είναι πολλοί και σύνθετοι: Από την αβεβαιότητα του καλοκαιριού, τις επιλογές της τελευταίας στιγμής, την απειρία στη διαχείριση της κατάστασης, την αδυναμία εύρεσης οικονομικών πόρων, αλλά και τη μη επαρκή ενίσχυση του Ιανουαρίου. Το καθένα ξεχωριστά και όλα αυτά μαζί… Αυτά όμως έγιναν. «Εγραψαν» και δεν… ξεγράφουν. Το ζητούμενο είναι τώρα πώς ο Απόλλων θα μπορέσει να βγει αλώβητος από τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Εν ολίγοις, να σώσει την κατηγορία. Να μη χαθεί η προσπάθεια τόσων ετών και η ομάδα επανέλθει στις ερασιτεχνικές κατηγορίες.
Ο Απόλλων έχει έξι τελικούς μπροστά του: Με Σέρρες εντός έδρας, Καρδίτσα εκτός, Ζάκυνθο εντός, Ηρακλή και Λαμία εκτός και Αγροτικό Αστέρα εντός. Είναι στους 18 βαθμούς και για να είναι σίγουρος πρέπει να φτάσει τουλάχιστον στους 29-30, δηλαδή πρέπει να κάνει τουλάχιστον τρεις νίκες και δύο ισοπαλίες. Προφανώς και κανέναν δεν ενδιαφέρει τη δεδομένη στιγμή η ομάδα να παίζει καλό ποδόσφαιρο. Το μόνο που νοιάζει είναι οι βαθμοί. Η ομάδα να παίζει για να κερδίζει με καθαρό μυαλό και χωρίς επιπόλαια λάθη.
Το περιβάλλον όμως παραμένει πιεστικό. Είναι φανερό ότι από τους ποδοσφαιριστές λείπουν η ψυχολογία και η αυτοπεποίθηση. Για πολλούς λόγους το κλίμα εμπιστοσύνης στο ποδοσφαιρικό τμήμα έχει κλονιστεί. Αρκετοί παίκτες μοιάζουν να είναι στα όριά τους και αυτό έχει να κάνει προφανώς με το κλίμα που έχει διαμορφωθεί εδώ και καιρό και ειδικότερα μετά την ήττα από τον Πιερικό και όχι μόνο...
Και ήρθαν αυτές οι πέντε συνεχόμενες ήττες να βγάλουν εκτός εαυτού και τους περισσότερους οπαδούς. Αυτούς δηλαδή που αγαπούν ανιδιοτελώς την ομάδα και εξακολουθούν να την υποστηρίζουν πιστά εδώ και χρόνια, τη στιγμή που αρκετοί την έχουν εγκαταλείψει μην αντέχοντας άλλες πίκρες. Αυτός ο κόσμος δεν αντέχει να βλέπει την ομάδα να χάνει συνέχεια ή να κερδίζει με το ζόρι τον ουραγό της βαθμολογίας. Και δεν αντέχει, διότι στο μυαλό του έχει τον Απόλλωνα ψηλά, αλλά κυρίως γιατί ξέρει ότι με τέτοια εικόνα η ομάδα μαθηματικώς θα είναι πολύ δύσκολο να αποφύγει τον υποβιβασμό, ακόμη κι αν γλιτώσει στην κανονική περίοδο.
Εδώ υπάρχει λοιπόν μια λεπτή κοκκινόμαυρη γραμμή. Μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτή η αγανάκτηση; Και με ποιον τρόπο μπορεί η ομάδα να συσπειρωθεί για τους έξι τελικούς, με φόντο και τους άλλους δέκα που θα έρθουν στη διαδικασία των πλέι-άουτ; Εδώ προφανώς και είναι αναγκαίο να λειτουργήσουν τα αντανακλαστικά των Απολλωνιστών για να μην καταστραφεί νωρίτερα από την ώρα της αυτή η προσπάθεια. Ξέρουν από πίκρες, ξέρουν όμως και να τις διαχειρίζονται...
Η αγανάκτηση μπορεί να έρχεται ως λογική αντίδραση εφόσον αγαπάς υπερβολικά αυτή την ομάδα, αλλά μαζί ενστικτωδώς πρέπει να έρθει και η στήριξή της, διότι όλοι αυτοί που εκπροσωπούν τον Απόλλωνα αυτή τη στιγμή στο γήπεδο μοιάζουν αδύναμοι. Και μέχρι να δυναμώσουν και πάλι και να σταθούν στα πόδια τους, το μόνο εύκολο είναι να αποτελέσουν «θύματα». Το ζητούμενο είναι μέσα από την όποια φυσιολογική αγανάκτηση να στηριχθούν, πάνω απ’ όλα για το καλό του συλλόγου, σε αυτή την πολύ δύσκολη φάση του, μήπως τελικά σωθεί αυτή η δύσκολη χρονιά. Οι φίλαθλοι είναι οι πρώτοι που θα πιστέψουν στην σωτηρία και θα μεταδώσουν τη φλόγα τους και στους παίκτες. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει, για να αποδειχθεί στο τέλος αυτή η σεζόν μια κακή ανάμνηση που απλά τους δυνάμωσε όλους. Και θα έρθει η ώρα και για τις ευθύνες, αλλά και για τα υπόλοιπα…