Είναι αλήθεια πως ο Ραζβάν Λουτσέσκου ξάφνιασε δυσάρεστα! Με το πρόσφατο ξέσπασμα του στην αίθουσα Τύπου μετά την ήττα από την Μπάτε. Εκείνο το …«Εάν θέλετε να δημιουργήσετε κλίμα αρνητισμού κι εάν ψάχνετε για υπεύθυνο, αυτός είμαι εγώ», σε ουδένα άρεσε. Τούτο δε επειδή ο Ρουμάνος προπονητής είναι έτσι ή αλλιώς υπεύθυνος για αυτόν τον ΠΑΟΚ…
Και πέρυσι κι εφέτος ήταν κι είναι. Αυτός είναι υπεύθυνος για τον Κυπελλούχο ΠΑΟΚ με την επίδειξη ισχύος στον Τελικό. Για τον ΠΑΟΚ ως θύμα ληστείας στα χαρτιά για την αφαίρεση του Πρωταθλήματος το οποίο κέρδιζε στα γήπεδα.. Για τον πρωτοπόρο και κυρίαρχο ΠΑΟΚ στο Πρωτάθλημα πάλι. Συνάμα και για τον ΠΑΟΚ ο οποίος ντροπιάστηκε πέρυσι με ντον αποκλεισμό από τους Ομίλους. Και για τον ΠΑΟΚ ο οποίς ντροπιάστηκε εφέτος για τον τρόπο αποκλεισμού από τις 32 του Γιουρόπα Λιγκ. Τον Ραζβάν Λουτσέσκου στήριξε στα δύσκολα η Οικογένεια Σαββίδη. Και δικαιώθηκε. Αυτόν εμπιστεύοεται και στηρίζει ο κόσμος του ΠΑΟΚ.
Ουδείς όμως, μπορεί να ανεχθεί… Να καταπιεί, για τον πούμε λαϊκά, την ντροπή για τον τρόπο αποκλεισμού από το Γιουρόπα Λιγκ. Ως εκ τούτου ασκείται κριτική. Μαζί της φυσικά και πίεση στον Ρουμάνο προπονητή. Για να τις δέχεται και να τις αντέχει ως υπεύθυνος της ομάδας του εξάλλου πληρώνεται και δη αδρά!
Και κάτι άλλο. Κάθε προπονητής κρίνεται για το έργο του. Με αυτό μιλά. Δεν κρίνεται από το λόγο του. Άρα δε μιλά με αυτόν. Οφείλει λοιπόν, να είναι ψύχραιμος και σοβαρός σε δύσκολες στιγμές. Να κλείνει… να βουλώνει στόματα (μας) με το έργο του. Με το λόγο του δεν τα κλείνει,. Τα …ανοίγει…
Στον ίδιο δρόμο με τον Ραζβάν Λουτσέσκου βάδισε προχθές και ο Σέρτζιου Στάνκου. Ο επίσης Ρουνμάνος, προπονητής του βόλεϊ του ΠΑΟΚ έχασε την ψυχραιμία του μετά τη νέα ήττα από τον Ολυμπιακό!. Κι ενώ το έργο του μέχρι τώρα (σε αντίθεση με τον συμπατριώτη του ποδοσφαίρου το έργο του οποίου κατά κανόνα… γοητεύει) απογοητεύει ήταν από δύστροπος μέχρι επιθετικός κι αρνητικός στην αίθουσα Τύπου. Δεν ανέλαβε μάλιστα,, έστω μέρος της ευθύνης για τις μέχρι τώρα αποτυχίες του ΠΑΟΚ σε Ελλάδα κι Ευρώπη.
Τα δυο γεγονότα δεν είναι βέβαια, πρωτόγνωρα. Συνηθίζουν οι προπονητές μετά από ήττες να χάνουν την ψυχραιμία τους. Όταν δε, είναι στην …μπούκα (ο Ραζβάν Λουτσέσκου πάντως, δεν είναι κι ορθώς δεν είναι!) το ξέσπασμα του λόγου τους – ενώ πρέπει να είναι του έργου τους για να αποστομώνει – τους εκθέτει.
Με λίγα λόγια; Είναι σύνηθες φαινόμενη αυτή η συμπεριφορά τους.
Ίσως λοιπόν, θα έπρεπε να υπάρχει ένας καθρέφτης στα αποδυτήρια όλων των ομάδων. Να κοιτιούνται όλοι οι προπονητές πριν την προσέλευση τους στις αίθουσες Τύπου. Και μιλούν πρώτα με τον εαυτόν τους. Να αφήνουν στην άκρη θυμό. Να αφήνουν κι εγωισμό. Να εμφανίζονται μπροστά στα μικρόφωνα ως εκπρόσωποι μιας ολόκληρης ομάδας κι ουχί απλά, του εαυτού τους.
Έτσι κι εαυτόν σέβονται κι ομάδα συνάμα!
Κι εάν για τον Σέρτζιου Στάνκου υπάρχει η γενική αίσθηση πως δεν τα καταφέρνει… Ανάλογη αίσθηση μέχρι σήμερα δεν υπάρχει για τον Ραζβάν Λουτσέσκου. Αντίθετα ο προπονητής του ποδοσφαίρου τυγχάνει απεριόριστης εμπιστοσύνης της οικογένειας Σαββίδη αλλά και της στήριξης του κόσμου του ΠΑΟΚ. Δίχως τούτο να σημαίνει πως συγχωρούνται (σε αυτόν και σε παίκτες του) τόσα και τέτοια λάθη με αποτέλεσμα τους, τον τρόπο αποκλεισμού από το Γιουρόπα Λιγκ.
