Μια τούρτα γενεθλίων και παράλληλα νίκης χρειαζόταν ο αγέρωχος Ημίθεος για εορτάσει τα γενέθλια του. Να θυμηθεί τα… νιάτα του και να υπενθυμίσει. Και του την πρόσφεραν οι μάγκες του Νικόλα και ο κόσμος του.
Με ένα γκολ του Βέλλιου- τζούνιορ οι του Παναθηναϊκού πέρασαν και δεν ακούμπησαν από το Καυτανζόγλειο. Για να είμαι ειλικρινής πρώτη φορά φέτος αντίκρυσα έναν Ηρακλή αντάξιο της κατηγορίας στην οποία αγωνίζεται με το σπαθί του.
Αναφέρομαι φυσικά στην απόδοση συνολικά της ομάδας στο πρώτο μέρος, παρότι οι αγαπητοί συνάδελφοι της μετάδοσης του αγώνα όταν με το καλό έληξε το ματς και αφού ομίλησαν περί ατυχούς συγκυρίας του ΠΑΟ που δεν κατάφερε να κερδίσει, ισχυρίστηκαν πως είχε κυριαρχία στο μεγαλύτερο μέρος του.
Οπωσδήποτε στο Β΄ ημίχρονο ναι εξαιτίας μάλλον της οπισθοχώρησης του κυανόλευκων και αρκετά σφυρίγματα του διαιτητή, ο οποίος σφύριζε σε κάθε ευκαιρία φάουλ κατά του Ηρακλή. Ο οποίος θα επαναλάβω ότι στο πρώτο μέρος ήταν μπουμπούκι, πετυχαίνοντας μάλιστα και δια του Βέλλιου ένα γκολ ζωγραφιά.
Οι κυανόλευκοι λοιπόν αφού νίκησαν δικαιούνται να ομιλούν περί δικαίας νίκης και όλα τα υπόλοιπα, από χαζοχαρούμενους είναι απλά… παπαρολογίες. Διότι αν είναι έτσι ας μας πουν ποιες και πόσες ευκαιρίες, κλασικές εννοείται, έχασαν οι πράσινοι στο διάστημα της κυριαρχίας τους.
Τη σημασία της νίκης του Ηρακλή, προσωπικά δεν θα την κρίνω ως επικράτηση επί ενός ισχυρού αντιπάλου ( ο ΠΑΟ έχει πάψει προ πολλού να είναι τέτοιος), αλλά επί ενός βαθμολογικά υπεράνω αντιπάλου.
Ένα κλειδί ήταν αυτή η νίκη για το άνοιγμα της πόρτας προς την πίστη που πρέπει να αποκτήσουν οι κυανόλευκοι για τους εαυτούς τους. Σταδιακά παρόμοιες νίκες θα τους επαναφέρουν την αυτοπεποίθηση και τον εγωϊσμό. Θα επαναλάβω πως χθες υπήρξαν οι φυσικοί νικητές ενός παιχνιδιού, πράγματι για γερά νεύρα, ιδίως όσο η κλεψύδρα άδειαζε και το εύθραυστο 1-0 έμοιαζε σαν καλαμιά στον κάμπο.