Αιτιολογώντας τον τίτλο απλά αναφέρω: Ηταν το 90΄+3΄όταν ο Πτηνόπουλος από αριστερά με ατομική προσπάθεια γυρνά την μπάλα στην περιοχή, όπως έκανε και στο 62΄και ο Κρυστάλλης ισοφάρισε, αλλά εκεί δεν βρέθηκε κανείς να την προωθήσει στην σχεδόν άδεια εστία του Βασιλειάδη.
Αμέσως μετά στην αντεπίθεση ο Μαυρίδης των φιλοξενουμένων (που έχασε και άλλη ευκαιρία προηγουμένως) ευρισκόμενος προς του Βοσνιάδη αστόχησε απελπιστικά, αφήνοντας αμετάβλητο το τελικό 2-2, το οποίο για την ομάδα του ισοδυναμούσε με νίκη και για τους κυανόλευκους με πτώση από την κορυφή, όχι όμως και τόσο οδυνηρή. Κι όμως ο χθεσινός Ηρακλής παρά τις σοβαρές ελλείψεις του θα μπορούσε να κερδίσει έστω και δύσκολα, αν δεν γινόταν τόσα πολλά και σοβαρά λάθη στην άμυνα του αφενός και αφετέρου αν τεχνικά δεν έπεφτε στην παγίδα του Μιχάλη Ζιώγα ο οποίος νίκησε κατά κράτος τον συνάδελφο του Σάκη Αναστασιάδη, από άποψη ανάπτυξης. Αν και μεταξύ μας στο Β΄ ημίχρονο ζήτημα αν παίχτηκε 20 λεπτά ποδόσφαιρο εξαιτίας των… συχνών ερωτικών περιπτύξεων των φιλοξενουμένων με το χορτάρι στο οποίο ξάπλωναν φαρδιά πλατιά κάθε τόσο.
Περσινά ξινά σταφύλια θα μου πείτε, οι κατόπιν εορτής διαπιστώσεις οι οποίες τελικά δεν έχουν και τόση σημασία από τη στιγμή που το 2-2 είναι πλέον γεγονός και η ζωή συνεχίζεται. Οι ευκαιρίες αναρρίχησης θα δοθούν στη συνέχεια και πιστεύω πως στη λήξη του Πρωταθλήματος ο Ηρακλής θα είναι ο πρώτος της βαθμολογίας. Το εικοσαήμερο της διακοπής θα επουλώσει πολλές πληγές, όπως της κούρασης και των τραυματισμών και φυσικά στοχευμένες μεταγραφικές καλύψεις κενών της ομάδας , αν σκεφτεί κανείς πως αναγκαστικά συμμετείχε ο απόντας εδώ και δυο μήνες Παναγιωτίδης, τον οποίο ο Αναστασιάδης έριξε στο παιχνίδι στο 53΄για να συμμαζέψει τον άξονα του κέντρου. Συγκινητική οπωσδήποτε η κίνηση των παικτών, οι οποίοι παρά το «ισχνό» αποτέλεσμα με τη λήξη του αγώνα όδευσαν προς την κερκίδα των οπαδών χειροκροτώντας τους.
Κι εκείνοι, όπως και οι υπόλοιποι θεατές του σταδίου ανταπέδωσαν το χειροκρότημα κι ήταν σα να τους χτυπούσαν την πλάτη κατευναστικά λέγοντάς τους. «Εντάξει παιδιά δεν χάθηκε ο κόσμος, πάμε για άλλα». Και θα πάνε, όπως προείπα, διότι το ιστορικό πεπρωμένο για τον Ηρακλή, αδύνατον φυγείν.
