Η αλήθεια είναι κοινή και την παραδέχονται όλοι. Κρυφά και φανερά. Πίσω από κλειστές πόρτες, με ψιθύρους ή ακόμα και δημόσια: Ο ΠΑΟΚ είναι η πιο φορμαρισμένη ομάδα! Παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο, ικανοποιεί τον κόσμο που θέλει να βλέπει μπάλα, μπορείς να τον βλέπεις και να μην… πονάνε τα μάτια σου!
Είναι η πραγματικότητα. Μόνο που ακούγεται ως παρηγοριά στον άρρωστο. Γιατί, τι να το κάνω να είσαι η πιο φορμαρισμένη ομάδα αλλά να βρίσκεσαι πολύ μακριά από την κορυφή; Τι να το κάνω να έχεις πετάξει λευκή πετσέτα και να έχεις αποσυρθεί από την διεκδίκηση του τίτλου σχεδόν από το ξεκίνημα του πρωταθλήματος; Όπως, και γιατί να πανηγυρίζω όταν μπροστά μου βρίσκεται ο Πανιώνιος που έχει το ένα έκτο του δικού μου μπάτζετ;
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Νόμισμα όχι με μία, αλλά με δύο όψεις. Ο ΠΑΟΚ μπορεί να σκορπίζει υποσχέσεις, να προσφέρει ικανοποίηση, αλλά από τον στόχο, να πιάσουν επιτέλους τόπο τα εκατομμύρια που έχουν επενδυθεί, απέχει ακόμα πολύ. Γιατί το μπάτζετ που διαθέτει είναι το δεύτερο μεγαλύτερο του πρωταθλήματος- πολύ μακριά από τον τρίτο, ο τέταρτος χάνεται στο βάθος, ο πέμπτος δεν φαίνεται καθόλου…
Αν λοιπόν μπορεί κάπου να εστιασθεί η αισιοδοξία είναι στην διαπίστωση ότι επιτέλους μπαίνουν βάσεις για την επόμενη μέρα. Ο Ίβιτς στηρίχθηκε κι επιτέλους δόθηκε πίστη στο σχέδιο κι όχι στην ανάλωση των προσώπων, κακή συνήθεια στην Τούμπα να αλλάζουν τους προπονητές σαν τα πουκάμισα. Αν επιλεγεί οι αποφάσεις να λαμβάνονται αρμοδίως κι όχι κάτω από πίεση ή την λαϊκή ετυμηγορία, τότε θα έχει γίνει ένα τεράστιο άλμα προς τα εμπρός.
Ο κόσμος σήμερα μπορεί να χαίρεται τον ΠΑΟΚ, την μπάλα που παίζει, να στηρίζει πάση θυσία την ομάδα και να την πιστώνει με χρόνο. Αν ο ΠΑΟΚ συνεχίσει έτσι τα καλύτερα βρίσκονται μπροστά.