Δεν πήρε καλό βαθμό στο τεστ ο ΠΑΟΚ. Οχι γιατί έχασε, αλλά γιατί δεν έπεισε με την εμφάνισή του.
Θα μπορούσε να μη μπει ποτέ αυτό το αστείο, τυχερό γκολ – καραμπόλα και να πάρει τον ένα βαθμό. Η απόδοση, όμως, δεν ήταν απόδοση ενός επίδοξου πρωταθλητή. Και δεν ήταν γιατί υστέρησαν παίκτες – κλειδιά και γιατί η διαχείριση από τον πάγκο δεν ήταν σωστή. Η μεγάλη ευκαιρία να ταπωθεί ο Ολυμπιακός και να ξεφύγει ο ΠΑΟΚ με πετά βαθμούς χάθηκε, αλλά ο δρόμος είναι μακρύς. Μπορεί ο ΠΑΟΚ. Μπορεί, αρκεί να βρει λύσεις στα προβλήματά του. Να μπορέσει να παίξει καλό ποδόσφαιρο, να μπορέσει να γίνει δημιουργικός και αποτελεσματικός και, φυσικά, να φορμαριστούν επιτέλους παίκτες από τους οποίους περιμένει πολλά, όπως είναι ο Βιειρίνια, ο Μακ, ο Ελ Καντουρί, ο Μαουρίσιο, ο Σαμπράνο. Πολύ καλές οι μεταγραφές, πολλή ποιότητα προστέθηκε στην ομάδα, αλλά, μέχρι στιγμής, η ποιότητα είναι θεωρητική. Στο γήπεδο δεν έχει βγει. Ούτε και στο «Γ. Καραισκάκης» βγήκε χθες.
Στον ρυθμό και στο στιλ που ήθελε το πήγε το ματς ο ΠΑΟΚ από το ξεκίνημα του αγώνα και, ενώ δεν επέτρεπε τον Ολυμπιακό να τον απειλήσει, έβρισκε τον τρόπο, με ωραίες συνεργασίες, να βγαίνει μπροστά και να δημιουργεί ευκαιρίες, τις οποίες, όμως, έχανε γιατί δεν ήταν προσεγμένες οι τελευταίες πάσες ή οι τελικές ενέργειες, που εκδηλώθηκαν από τον Πρίγιοβιτς και το Μακ. Θα μπορούσε κάλλιστα ο ΠΑΟΚ να προηγηθεί στο πρώτο 20λεπτο και όλα έδειχναν ότι, κάποια στιγμή, θα κατόρθωνε να επωφεληθεί από την έξυπνη τακτική που ακολουθούσε. Λίγη ηρεμία και λίγη ψυχραιμία χρειαζόταν, απέναντι σε έναν αντίπαλο που ήταν σαφές ότι δεν μπορούσε γιατί ήταν πάρα πολύ καλά μπλοκαρισμένος από τη συμπαγή διάταξη του ΠΑΟΚ. Μόνο από ένα κόρνερ που ήρθε από το πουθενά και ένα άγαρμπο σουτ του Σισέ, που επίσης είδε την μπάλα μπροστά του από το πουθενά, κινδύνευσε ο ΠΑΟΚ σε όλο το πρώτο ημίωρο.
Αν προλάβαινε την μπάλα ο Ανδρούτσος, μπροστά στον Ρέι, θα γινόταν η ζημιά, στο 38’, αλλά αυτή ήταν η πρώτη φορά που απείλησε ο Ολυμπιακός με έναν συνδυασμό και δεν θα μπορούσε να χαλάσει τις καλές εντυπώσεις που άφησε, γενικά, ο ΠΑΟΚ στο πρώτο ημίχρονο. Το μοναδικό πρόβλημα που «φώναζε» ότι έπρεπε να λυθεί ήταν το «πούλημα» της μπάλας από τους πίσω όταν οι παίκτες του Ολυμπιακού πίεζαν ψηλά. Ενα «πούλημα» που ανέκοπτε επιθέσεις του ΠΑΟΚ και επέτρεπε στον Ολυμπιακό να δημιουργήσει καταστάσεις.
Αν ο Βιειρίνια, ο Μακ και ο Ελ Καντουρί μπορούσαν να γίνουν πιο δημιουργικοί, ώστε να σκοράρουν αυτοί, ή να αξιοποιήσουν τον Πρίγιοβιτς, ο ΠΑΟΚ θα είχε πολλές πιθανότητες να φύγει από το παιχνίδι με τους τρεις βαθμούς, αρκεί βέβαια να μην παρασυρόταν σε λάθη που θα επέτρεπαν στον Ολυμπιακό να φλερτάρει με το γκολ, διότι οι παίκτες του έδειχναν αδύναμοι να «τρυπήσουν» την άμυνα του ΠΑΟΚ με ορθόδοξη ανάπτυξη. Αυτό, τουλάχιστον, έδειξε η εικόνα του πρώτου ημιχρόνου.
Κι όμως. Το δεύτερο ημίχρονο άρχισε μια... γκαντεμιά από αυτές που συνηθίζουν να «χτυπάνε» τον ΠΑΟΚ. Το 1-0 έγινε χωρίς κανείς να καταλάβει πώς. Με μια μεγαλοπρεπή καραμπόλα μεταξύ τριών παικτών. Ενα γκολ – ανέλπιστο δώρο για τον Ολυμπιακό, με την απόκρουση του Σαμπράνο πάνω στη γραμμή που έστειλε την μπάλα πάνω σε σώμα αντιπάλου του κι από εκεί στα δίχτυα του Ρέι.
Μετά, ήρθε η... σαστιμάρα. Ο ΠΑΟΚ έπρεπε να αντιδράσει, παίζοντας ποδόσφαιρο, αλλά το πρόβλημα της ανάπτυξης εμφανίστηκε και πάλι μεγαλοπρεπώς. Γι’ αυτό, αφού ο Λουτσέσκου έριξε στο ματς Σάχοφ και Κάμπος, μην τυχόν και δυναμώσει επιθετικά την ομάδα του, πέρασε και τον Μπίσεσβαρ μην τυχόν και γίνει κάποια μεταβίβαση της προκοπής, για να δημιουργηθούν προυποθέσεις για γκολ. Δώδεκα λεπτά απέμεναν, όμως. Θα έπρεπε να είναι μάγος ο Μπίσεσβαρ για να πάρει το ματς. Και, φυσικά, δεν το πήρε. Οχι μόνο γιατί δεν προλάβαινε, αλλά γιατί, αν εξαιρέσει κανείς τον Μάτος, κανείς άλλος παίκτης, απολύτως κανείς, δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων για να διεκδικήσει έστω την αποφυγή της ήττας.
Με μια κουβέντα: Ο ΠΑΟΚ έχασε με ένα χαζό και τυχερό γκολ. Θα μπορούσε να πάρει τουλάχιστον την ισοπαλία. Αλλά η εμφάνισή του δεν ήταν εμφάνιση μιας ομάδας που θέλει να πάρει το Πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός κέρδισε χωρίς να το καταλάβει. Αυτόν τον Ολυμπιακό μπορούσε να τον κερδίσει ένας καλός ΠΑΟΚ. Και μπορούσε να τον κερδίσει από το πρώτο κιόλας ημίχρονο. Αλλά και μετά το 1-0, αν η ομάδα έδειχνε στην πράξη την ποιότητα που θεωρητικά έχει, πάλι θα μπορούσε να κερδίσει αυτό τον χλωμό Ολυμπιακό. Κρίμα...
Ο Λουτσέσκου «έστησε» καλά την ομάδα. Η τακτική ήταν σωστή. Αλλά το κοουτσάρισμα στη διάρκεια του αγώνα άθλιο. Ο Πέλκας είχε θέση στο ματς. Ο Μπίσεσβαρ έπρεπε να μπει πολύ νωρίτερα, αφού έβλεπε ο Ρουμάνος ότι η ομάδα του έχει πρόβλημα στην ανάπτυξη. Από εκεί και πέρα, πώς μπορεί ο ΠΑΟΚ να νικήσει έστω αυτόν τον άθλιο Ολυμπιακό, όταν οι πιο καλοί, θεωρητικά, παίκτες του... δεν υπάρχουν; Δεν υπήρχε ο Μακ, δεν υπήρχε ο Βιειρίνια, δεν υπήρχε ο Ελ Καντουρί, δεν υπήρχε κανείς από τους χαφ. Υπήρχε μόνο ο μεγάλος Μάτος. Με έναν παίκτη δεν κερδίζονται τα ματς...
