Υπάρχουν γήπεδα, που έχουν ονομασίες εταιριών, κάτι που συμβαίνει κυρίως τα τελευταία χρόνια, γήπεδα που έχουν απλά ένα όνομα, ωστόσο υπάρχουν και γήπεδα ανά την Ευρώπη, που… έχουν ονοματεπώνυμο.
Από πού πήραν ωστόσο το όνομα τους; Ποιος ήταν αυτός, από τον οποίο πήραν το όνομα τους; Πώς προέκυψε η ονομασία;
Tο «Metrosport.gr» έψαξε και σας βρήκε ορισμένα από τα γήπεδα της Ευρώπης, που έχουν το δικό τους ονοματεπώνυμο.
Κυρίως στην Ισπανία και τη Ιταλία, αλλά και σε ορισμένες άλλες χώρες της Ευρώπης. Μάλιστα, θα πρέπει να καταγραφεί, ότι για παράδειγμα στην Ιταλία, υπάρχει νόμος, που απαγορεύει σε δημόσια κτήρια να παίρνουν την ονομασία ανθρώπου, που δεν έχει αποβιώσει το λιγότερο 10 χρόνια.
Συγκεκριμένα, το Δημοτικό Συμβούλιο της Νάπολι υπερψήφισε την κατάθεση αιτήματος για την μετονομασία του γηπέδου «Σαν Πάολο», σε Ντιέγκο Μαραντόνα, όμως σημαντικό πρόβλημα σε αυτή την προσπάθεια ήταν ο συγκεκριμένος νόμος. Χωρίς να μακρηγορούμε περισσότερο, πάμε να δούμε ποια είναι αυτά τα γήπεδα, στο πρώτο μέρος του αφιερώματος.
Τζουτζέπε Μεάτσα (Ιντερ, Μίλαν)
Από τα πλέον γνωστά γήπεδα στην Ιταλία. Θα πρέπει επομένως να καταγραφεί, ότι ο Τζουζέπε Μεάτσα (23 Αυγούστου 1910, Μιλάνο - 21 Αυγούστου 1979, Ραπάλλο), υπήρξε Ιταλός ποδοσφαιριστής, σε θέση μέσα αριστερά και μέσα δεξιά επιθετικού (στο τότε σύστημα 2-3-5). Θεωρείται από τους ειδικούς του ποδοσφαίρου, ο μεγαλύτερος Ιταλός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών και ένας από τους σπουδαιότερους παίχτες στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Στέφθηκε δύο φορές πρωταθλητής κόσμου με την εθνική ομάδα της Ιταλίας, στα Μουντιάλ του '34 και του '38. To γήπεδο Μεάτσα, που ονομάζεται φυσικά και Σαν Σίρο, κοινό γήπεδο των Ίντερ και Μίλαν πήρε το όνομά του από τον σπουδαίο αυτό ποδοσφαιριστή.
Σαντιάγκο Μπερναμπέου (Ρεάλ Μαδρίτης)
Το γήπεδο της «Βασίλισσας». Ποιος ήταν όμως ο Σαντιάγο Μπερναμπέου (Santiago Bernabéu de Yeste, 8 Ιουνίου 1895 – 2 Ιουνίου 1978); Ηταν ποδοσφαιριστής και για πολλά χρόνια πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης. Γεννήθηκε το 1895 στην Μαδρίτη. Έπαιξε ποδόσφαιρο στην Ρεάλ από το 1912 έως το 1926, οπότε σταμάτησε και ασχολήθηκε με τη δικηγορία. Κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου της Ισπανίας τάχθηκε με το μέρος του Φράνκο και ήταν μέλος των φασιστικών δυνάμεων, που κατέλαβαν τη Βαρκελώνη. Το 1943 ανέλαβε την προεδρία της Ρεάλ Μαδρίτης και έμεινε σε αυτή την θέση μέχρι το 1978, όταν και απεβίωσε. Υπήρξε ο αναμορφωτής του συλλόγου. Ανάμεσα στα άλλα, ανακατασκεύασε το γήπεδο Σαν Μαρτίν αυξάνοντας τη χωρητικότητα του σε 20.000 και έθεσε τις βάσεις για την μεγάλη ομάδα των 6 κυπέλλων πρωταθλητριών. Προς τιμήν του το γήπεδο της Ρεάλ Μαδρίτης φέρει σήμερα το όνομά του.
Αρτέμιο Φράνκι (Φιορεντίνα)
Το γήπεδο της Φιορεντίνα. Από το 1993, το δημοτικό στάδιο της Φλωρεντίας ονομάζεται πλέον ως «Αρτέμιο Φράνκι», προς τιμήν του διακεκριμένου αθλητικού διευθυντή, ο οποίος γεννήθηκε στη Φλωρεντία το 1922 από μια οικογένεια από τη Σιένα. Ο Φράνκι ήταν γραμματέας της Φιορεντίνα τη σεζόν 1951-52 πριν αναλάβει σημαντικές θέσεις ηγεσίας που τον οδήγησαν στο να γίνει πρόεδρος της FIGC το διάστημα 1966-1976, αντιπρόεδρος της ΦΙΦΑ από το 1974 και από το 1972 πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ, μέχρι το θάνατό του, στις 12 Αυγούστου του 1983.
Ρέντζο Μπαρμπέρα (Παλέρμο)
Στις 18 Σεπτεμβρίου 2002, το γήπεδο μετονομάστηκε σε Ρέντζο Μπαρμπέρα, προς τιμήν του πρώην προέδρου της Παλέρμο στη διάρκεια της τελευταίας παρουσίας της ομάδας στη SerieA, καθώς και των δύο συμμετοχών σε τελικούς του Κυπέλλου Ιταλίας στη διάρκεια των δεκαετιών του 1960 και του 1970, ο οποίος είχε αποβιώσει στις 19 Μαΐου του ιδίου έτους. Την σεζόν 2004-05, η οποία σημαδεύτηκε από την επιστροφή της Παλέρμο στην «ελίτ» του ιταλικού ποδοσφαίρου, έπειτα από απουσία περίπου 30 ετών, όλες οι θέσεις του γηπέδου είχαν πωληθεί πριν από την έναρξη της σεζόν, υπό την μορφή εισιτηρίων διαρκείας. Ωστόσο, το επίτευγμα αυτό δεν επαναλήφθηκε τις σεζόν που ακολούθησαν.
Λουίτζι Φεράρις (Σαμπντόρια, Τζένοα)
Τα έργα για να διευρυνθεί το «Stadio di Via del Piano» ολοκληρώθηκαν μόλις στα τέλη του 1932. Την 1η Ιανουαρίου 1933 εγκαινιάστηκε το νέο γήπεδο και με την ευκαιρία πήρε το όνομά του Λουίτζι Φεράρις, αρχηγός της Τζένοα, ο οποίος πέθανε κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά την τελετή ονοματοδοσίας του γηπέδου θάφτηκε κοντά στην εστία, που βρίσκεται κάτω από τη «Gradinata Nord», το αργυρό του μετάλλιο για τη στρατιωτική ανδρεία. Με τα νέα έργα το Λουίτζι Φεράρις έγινε ένα από τα πιο σύγχρονα γήπεδα της εποχής, περνώντας από τις 20.000 σε μια χωρητικότητα των 30.000 θεατών. Για το λόγο αυτό επιλέχθηκε να φιλοξενήσει στις 27 Μάη του 1934, το παιχνίδι του Μουντιάλ μεταξύ της Ισπανίας και της Βραζιλίας που έληξε 3-1. Το γήπεδο είναι ιδιοκτησία του Δήμου.
Ερνστ Χάπελ (εθνική γήπεδο της Βιέννης)
Μέχρι το 1992 το γήπεδο ονομαζόταν «Πράτερ», αλλά ο θάνατος του προπονητή Ερνστ Χάπελ, μετονόμασε το στάδιο σε «Ερνστ Χάπελ Στάντιον». Ο Χάπελ ήταν Αυστριακός ποδοσφαιριστής και προπονητής ποδοσφαίρου. Διετέλεσε προπονητής της Εθνικής Ολλανδίας, οδηγώντας την στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1978. Εργάστηκε επίσης στις Ραπίντ Βιέννης, Ντεν Χάαγκ, Φέγενορντ (με την οποία κέρδισε το Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1970), Σεβίλλη, Κλαμπ Μπριζ (με την οποία έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου πρωταθλητριών 1978), ενώ το 1983 Κύπελλο πρωταθλητριών κατέκτησε το τρόπαιο με το Αμβούργο. Πέθανε από καρκίνο, σε ηλικία 66 ετών, στις 14 Νοεμβρίου 1992. Μετά το θάνατο του, δόθηκε το όνομα του στο μεγαλύτερο στάδιο της Αυστρίας.
Ραμόν Σάντσεθ Πιθχουάν (Σεβίλλη)
Είναι το γήπεδο της Σεβίλλης. Ο Πιθχουάν ήταν ένας Σεβιγιάνος δικηγόρος, που έγινε γνωστός από τη θητεία του ως πρόεδρος της Σεβίλλης (δις από το 1932-1942 και από το 1948-1956). Ανήκε σε κόμμα φιλελεύθερων, που ξεκίνησε να ενισχύει και να βοηθάει την ομάδα μεταγραφικά και οικονομικά και μάλιστα χάρη στη βοήθεια του η ομάδα πρωταγωνίστησε. Σημαντική η συνεισφορά του ειδικά κατά τον εμφύλιο της Ισπανίας, που βοήθησε την ομάδα να συνεχίσει να αγωνίζεται και να κερδίζει μάλιστα, τίτλους και Κύπελλα. Ολα αυτά χωρίς καν να είναι πρόεδρος. Οταν εκλέχτηκε συνέχισε να κρατάει την ομάδα ψηλά.
Ζοσέ Αλβαλάδε (Σπόρτινγκ Λισαβόνας)
Πρόκειται για το γήπεδο της Σπόρτινγκ Λισαβόνας. Ο Αλβαλάδε ήταν ιδρυτής και πρώτο μέλος της Σπόρτινγκ, ήταν διευθυντής και αντιπρόεδρος της ομάδας, επίσης έπαιζε ποδόσφαιρο, κρίκετ και τένις σε ομάδες. Εγινε ο τρίτος πρόεδρος της ομάδας το 1910, μέχρι και το 1912, όπου και την εγκατέλειψε, λόγω διαφωνιών με τα άλλα μέλη.
Πιερ Μορουά (Λιλ)
Πάμε και στη Γαλλία. Ο Πιέρ Μορουά (5 Ιουλίου 1928 - 7 Ιουνίου 2013) ήταν Γάλλος πολιτικός, ο οποίος διετέλεσε μάλιστα και πρωθυπουργός της χώρας, την περίοδο 1981-1984, υπό την προεδρία του Φρανσουά Μιτεράν. Επίσης είχε διατελέσει δήμαρχος της πόλης του Λιλ στη Βόρεια Γαλλία για 28 χρόνια (1973-2001, βουλευτής της Βόρειας Περιφέρειας της Γαλλίας για 2 περιόδους, μια 8 ετών(1973-1981) και μια 2η 6 ετών (1986-1992), ευρωβουλευτής για 2 χρόνια (1979-1981), πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου της Περιφέρειας Νορ-Πα-Ντε-Καλέ για 7 χρόνια (1974-1981) και γερουσιαστής για 19 χρόνια (1992-Σεπτέμβριος 2011). Επίσης, το 1993 ίδρυσε το Ίδρυμα Ζαν Ζορές, του οποίου ήταν πρόεδρος. Είναι το πρώτο Στάδιο πολλαπλών χρήσεων στη Γαλλία… Θα χρησιμοποιηθεί και στο Euro 2016.
Μπενίτο Βιγιαμαρίν (Ρεάλ Μπέτις)
Επιστροφή στην Ισπανία και την Σεβίλλη. Στο αντίπαλο δέος, την Μπέτις και το Μπενίτο Βιγιαμαρίν. Ο Βιγιαμαρίν ήταν έμπορος και υπήρξε πρόεδρος της ομάδας για μία δεκαετία (1955-1965). Ηταν ένας από τους σημαντικότερους προέδρους, που ανέλαβε την ομάδα σε κρίσιμη μάλιστα στιγμή, αφού είχε περάσει επτά έτη στη Γ’ εθνική. Αγαπητός στους οπαδούς, που τους ξαναγέμισε με ελπίδες. Αγόρασε το στάδιο της Ηλιούπολης, όπως λέγεται χαρακτηριστικά η περιοχή, το 1961. Πέθανε από καρκίνο το 1966. Το γήπεδο ονομάστηκε έτσι ως το 1997, όπου πήρε αργότερα το όνομα του τότε προέδρου Μανουέλ Λουίζ ντε Λοπέρα για να ξαναγίνει ως Μπενίτο Βιγιαμαρίν το 2010, έπειτα από ψηφοφορία των μελών.