Κάποιες στιγμές υπάρχουν φίλοι –ακροατές, που επιμένουν: «πώς είναι δυνατόν να επιμένετε τόσο πολύ σε όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στον ΠΑΟΚ;». Καλή ερώτηση. Και λογική. Όπως και η απάντηση. Μερικές φορές η ιδιότητα του δημοσιογράφου δεν εξαντλείται στην μεταφορά του ρεπορτάζ και της είδησης. Στην περίπτωση του ΠΑΟΚ τα πράγματα είναι απλά. Πρέπει να βοηθήσουμε όλοι να δοθεί λύση στο εξής πρόβλημα: πώς και γιατί οι (οικονομικές) θυσίες του Ιβάν Σαββίδη δεν πιάνουν τόπο…
Κι αυτό για έναν απλούστατο λόγο. Δυνατή Θεσσαλονίκη σημαίνει δυνατός ΠΑΟΚ, Άρης, Ηρακλής, Απόλλων Καλαμαριάς… Κι εμείς την θέλουμε πανίσχυρη! Όταν, λοιπόν, ο Σαββίδης πετάει δεκάδες εκατομμύρια σ΄ ένα πιθάρι χωρίς πάτο και τα όνειρα του κόσμου για τη δημιουργία της μεγάλης ομάδας παραμένουν στη σφαίρα της φαντασίας υπάρχει θέμα.
Η παρουσία του ομογενή επιχειρηματία έχει λύση οριστικά και δια παντός το οικονομικό πρόβλημα. Εδώ ο ΠΑΟΚ έχει ανέβει επίπεδο, έχει γυρίσει σελίδα. Ο Σαββίδης αποδείχθηκε ευεργέτης. Καθάρισε τα χρέη, έκλεισε τα παλιά τεφτέρια, όλοι πληρώνονται πλέον στην ώρα τους, η ομάδα λειτουργεί σε επαγγελματικά πλαίσια που θα ζήλευαν πολλοί ευρωπαϊκοί σύλλογοι. Δεν προχωράει όμως αγωνιστικά. Αντί να τρέξει εμπρός, κάνει βήματα σημειωτόν ή ακόμα και προς τα πίσω. Κι όμως ξοδεύονται δεκάδες εκατομμύρια. Που πάνε;
Η «καψούρα» του Ιβάν (του τρομερού) για τον ΠΑΟΚ είναι δεδομένη. Αν παραμένει όμως κάτι αδιευκρίνιστο είναι το πλάνο. Υπάρχει; Πώς η ομάδα θα αναρριχηθεί στην κορυφή; Η παραίτηση- ρεκόρ του Νίκου Βεζυρτζή μέσα σε δύο μήνες, ίσως είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου. Έρχεται ως πρόσθετη απόδειξη στην διαπίστωση ότι ο ΠΑΟΚ έχει τρομερό εσωτερικό πρόβλημα στην διοίκηση του. Υπάρχουν άνθρωποι, έχουν κατανεμηθεί ρόλοι, δόθηκαν αρμοδιότητες, αναλήφθηκαν ευθύνες αλλά είναι γνωστό σε όλους ότι η τελική απόφαση ανήκει σε έναν: τον Ιβάν Σαββίδη! Κι εδώ κλείνει ο κύκλος. Από εκεί που άρχισε…
Αν ο ΠΑΟΚ δεν λύσει τα θέματα που υπονομεύουν την εσωτερική λειτουργία του ποτέ δεν θα γίνει μεγάλη ομάδα. Όσες επιτροπές κι αν δημιουργηθούν… Όσα εκατομμύρια κι αν πέσουν… Και πάμε αισίως για τον τέταρτο χρόνο
