Ογδόντα μέρες πριν από την έναρξη της επόμενης Super League, κανείς δεν γνωρίζει με σιγουριά ποια θα είναι η μορφή του κορυφαίου Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου στη χώρα μας, πόσες ομάδες θα συμμετέχουν, αν θα διεξαχθεί σε δύο γύρους, αν θα υπάρχουν πλέι οφ, πλέι άουτ…
Βέβαια, για όποιον παρακολουθεί προσεκτικά τι συμβαίνει στο ποδόσφαιρό μας, ποιοι το διοικούν, ποιοι παρεμβαίνουν, πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις, ποιες είναι οι περίοδοι τις οποίες επιλέγουν για να μεθοδεύσουν τα πράγματα οι έχοντες αποφασιστικό ρόλο στις εξελίξεις, ουδεμία έκπληξη υπάρχει με όλα αυτά που και πάλι γίνονται φέτος.
Ωστόσο, υπάρχει μια διαφορά η οποία δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη, δεδομένου ότι είναι απολύτως ενδεικτική της υποκρισίας ορισμένων.
Η διαφορά αυτή έχει να κάνει με την τεράστια προσπάθεια που γίνεται τα τρία τελευταία χρόνια από κάποιους να μας πείσουν πως θα αλλάξουν τα πάντα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ότι αυτοί δεν είναι σαν τους προηγούμενους, δεν ανέχονται από κανέναν να παίζει με την νοημοσύνη του Ελληνα φιλάθλου, ότι θα πατάξουν τη βία, την διαφθορά, θα επιβάλλουν την ισονομία και την δικαιοσύνη.
Εκ του αποτελέσματος προκύπτει πως τίποτε απ’ αυτά που διατείνονται ότι αλλάζουν, δεν έχει αλλάξει. Παρά το γεγονός ότι έχουμε νέα διοίκηση στην ΕΠΟ, το ελληνικό ποδόσφαιρο υπό τον έλεγχο της ΟΥΕΦΑ και της ΦΙΦΑ, μια κυβέρνηση που ισχυρίζεται ότι έφερε την κάθαρση και την εξυγίανση, όλα τριγύρω μας είναι ίδια.
Διότι, αν δεν ήταν ίδια, θα ξέραμε αυτή την στιγμή ποιο θα είναι το μοντέλο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου την επόμενη σεζόν. Δεν θα συζητούσαμε Ιούνιο μήνα πώς σκοπεύουμε να το κάνουμε. Και δεν θα γινόταν αυτή η συζήτηση με τον υφυπουργό Αθλητισμού να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, να κάνει προτάσεις, να υπόσχεται συμφωνίες για τα τηλεοπτικά δικαιώματα, να εγγυάται έσοδα για τις ομάδες.
Αυτά δεν γίνονται πουθενά. Σε κανένα σοβαρό πρωτάθλημα στον κόσμο δεν περιμένουν η ομοσπονδία και η λίγκα από τον υπουργό να τους πει πώς θα οργανώσουν τα του οίκου τους.
Σε καμία σοβαρή χώρα δεν γίνεται συζήτηση περί χρηματοδότησης ανωνύμων εταιρειών από το κράτος. Διότι, αν δώσει λεφτά το κράτος για το ποδόσφαιρο, γιατί να μην δώσει και για τα ΜΜΕ και για τις γαλακτοβιομηχανίες;
Τίποτε δεν αλλάζει κι αυτό εύκολα το καταλαβαίνει ο καθένας. Πολιτικά παιχνίδια γίνονται, οι ομάδες κοιτάζουν μόνο τι τους συμφέρει… σήμερα και δεν κάνουν ούτε καν μεσοπρόθεσμους σχεδιασμούς.
Γι’ αυτό και δεν υπάρχει ελπίδα ότι μπορεί να μπει μια τάξη κάποια στιγμή στο ποδόσφαιρο…
