Στις μέρες μας ο καπιταλισμός αξιοποιεί προς όφελος του και το ποδόσφαιρο, όπως άλλωστε και οποιαδήποτε άλλη κοινωνική δραστηριότητα, γι’ αυτό όμως δεν ευθύνεται καθόλου το λαοφιλέστερο των αθλημάτων.
Η εμπορευματοποίηση του αθλητισμού και δη του ποδοσφαίρου είναι μια πραγματικότητα. άπου αλλού, πολλά χιλιόμετρα μακριά από εμάς, στα εξωτικά Virgin Islands της Καραϊβικής, ανάμεσα στα πολυτελή ξενοδοχεία ενός απροσπέλαστου τουρισμού και στα ταπεινά σπίτια των ντόπιων, υπάρχουν μια σειρά από αθόρυβες εταιρείες-φαντάσματα με εννιαψήφια νούμερα στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Μερικοί απ' αυτούς ανήκουν σε διεθνείς ποδοσφαιριστές και όχι μόνο ( οι σημερινοί μονομάχοι του Ρωμαϊκού μιλιταρισμού) που βρήκαν σ' αυτήν την τροπική γωνιά ένα ασφαλές από τις φορολογικές αρχές καταφύγιο για τις αποταμιεύσεις τους, που μετρούν πολλά εκατομμύρια ευρώ.
Στην χώρα μας μπορεί η σημερινή καθεστωτική κυβέρνηση να ισχυρίζεται πως... γέρνει αριστερά εντούτοις στην πραγματικότητα με το δεξί της χέρι ξαναγράφει τον Μαρξ με καπιταλιστικούς όρους χρησιμοποιώντας την υπεραξία του προτελαριάτου, το οποίο άγρια φορολογεί, στη διάσωση ενός κεφαλαίου προ πολλού φαγωμένου από μπουρζουάδες δήθεν τους οποίους κατήγγειλε κάποτε και τώρα τα τρώνε παρέα. Που λοιπόν χρήμα για άρτο και θεάματα. Σ΄ αυτή την Ελλάδα λοιπόν, όπου η πολύπλευρη κρίση δημιούργησε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας σε όλους τους κλάδους, αλλά έγινε και το τέλειο άλλοθι για κάθε εργοδότη που δεν θέλει να πληρώσει, έχει δημιουργηθεί μια νέα γενιά ποδοσφαιριστών που αμείβεται με μισθούς στο όριο της φτώχειας και καρδιοχτυπά κάθε φόρα για το πώς θα βγει ο μήνας.
Σύμφωνα με περσινή έρευνα της FIFPro, το 32% των Ελλήνων ποδοσφαιριστών είχε μηνιαίες αποδοχές χαμηλότερες των 900 ευρώ, με ένα 15% να έχει αποδοχές χαμηλότερες των 500 ευρώ και μιλάμε βέβαια για τις χαμηλές κατηγορίες, περιλαμβανομένης και της Football League. Παράλληλα όμως στη Super League παρεκτός από ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό, και κάπως στην ΑΕΚ οι ποδοσφαιριστές δεν καλοπερνάνε (παράδειγμα ο ΠΑΟ). Και αν παρ΄ ελπίδα ορισμένοι έτυχε να είχαν συμβόλαια, κάπως υποφερτά, οι δήθεν ιδιοκτήτες ακόμη τους τα χρωστάνε με τρανταχτό παράδειγμα τον Παπαθανασάκη του Ηρακλή, αλλά και άλλων. Οπότε φίλοι μου καλή είναι ελπίδα, που εξακολουθεί ευτυχώς να παραμένει στον πάτο του κουτιού της Πανδώρας, αλλά μην περιμένετε φέτος να ξεμυτίσει και να σας χαμογελάσει . Μια από τα ίδια θα είναι και ίσως χειρότερα. Διότι νηστικό αρκούδι ουδέποτε χορεύει, εκτός κι αν… ταΐζεται στη ζούλα.