Γιάννης Παπαιωάννου, μαχητής από... κούνια

Κανένας αθλητής δεν αποφάσισε να ακολουθήσει το δύσκολο δρόμο του kick boxing για τα λεφτά. Είναι το πάθος, η ενέργεια, η αδρεναλίνη, η νίκη ή η ήττα, Η ΜΑΧΗ.

Ο Γιάννης Παπαιωάννου δεν θα μπορούσε να αποτελέσει την εξαίρεση. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Τούμπα (με καταγωγή από Γρεβενά), αγάπησε από μικρός τις πολεμικές τέχνες, δοκίμασε την πάλη και την πυγμαχία στα 15 του χρόνια και κατέληξε στο Kick boxing. Εκεί βρήκε και το λιμάνι του...

«Πάντα ήθελα να ασχοληθώ με τις πολεμικές τέχνες και επέλεξα με αυτόν τον τρόπο να διοχευτεύω την ενέργειά μου. Το kick boxing ήταν μια επιλογή που ήρθε συνειδητά καθώς μου πρόσφερε όλα όσα αγαπάω. Δύναμη, πάθος, τα πάντα» λέει αρχικά.

Γνωρίζει πάντως πως το να υπηρετεί στην Ελλάδα αυτό το άθλημα και να βλέπει τι γίνεται στο εξωτερικό, δεν μπορεί να του δημιουργεί και... ευχάριστα συναισθήματα. «Είναι αλήθεια πως υπάρχει διαφορά. Είναι καλύτερο το επίπεδο, πιο δυνατοί οι αθλητές αλλά αυτό έχει να κάνει με τις συνθήκες. Οι χώροι προπόνησης είναι εξαιρετικοί, οι αγώνες γίνονται σε κατάμεστα γήπεδα και οι αθλητές του kick boxing είναι επαγγελματίες. Ασχολούνται μόνο με αυτό και αμειβονται πολύ καλά» αναφέρει χωρίς ωστόσο να απογοητεύεται.

Με πολλές διακρίσεις στο ενεργητικό του και αρκετούς αγώνες στο εξωτερικό, δεν χάνει την αισιοδοξία του και την πίστη στις ικανότητες των Ελλήνων «μαχητών». «Εγώ θα ασχολούμαι με το kick boxing, όσο αντέχει το σώμα μου γιατί αγαπώ αυτό που κάνω. Θεωρώ, άλλωστε πως μπορεί στο εξωτερικό να είναι καλύτερο το επίπεδο αλλά οι Έλληνες έχουν τις ικανότηες να ξεχωρίσουν και σ’ αυτό το τόσο απαιτητικό αγώνισμα. Είναι η ψυχή που τους κάνει να ξεχωρίζουν, δεν την βρίσκεις σε άλλους» λέει και ας σημαίνει αυτό πως θα πρέπει να δοκιμάζει στα... όρια τις αντοχές του. Τόσο σε περίοδο αγώνων με διπλές και τριπλές προπονήσεις, όσο και εκτός όταν πρέπει να κυνηγά το μεροκάματο για τα προς το ζην.

Ο Γιάννης προπονείται με τεράστια επιμονή, ευχαριστεί τους χηρηγούς του που τον στηρίζουν σε μια τόσο δύσκολη περίοσο, απολαμβάνει την παρέα του «αδερφού» του Χρήστου Αβραμίδη, θαυμάζει το... πάθος του Μακ Γκρέγκορ στους αγώνες και συνεχίζει να μάχεται. Έτσι έμαθε από παιδί, άλλωστε...