Ενας ακόμη από του αφανείς ήρωες του Ηρακλή σφάλισε τα μάτια χθες στα 77 του χρόνια. Ο Γιάννης Τσάκαλος.
Ο άνθρωπος ζωντανή ιστορία του Ημιθέου που επί 40 χρόνια βάδιζε χέρι-χέρι με την ποδοσφαιρική ομάδα σε λεωφόρους θριάμβων, αλλά και σε κακοτράχαλα μονοπάτια. Ο άνθρωπο που θα μπορούσε να θυμηθεί και να εξιστορήσει περισσότερα από τον καθένα μας, να γελάσει και να κλάψει, να αποκαλύψει και να κριτικάρει. Ο Γιάννης δεν ήταν απλά ένας φροντιστής. Από το 1970 και μέχρι που αποχώρησε «φρόντισε» εκατοντάδες ποδοσφαιριστές, και δεκάδες προπονητές μεταξύ αυτών και εκείνους που άφησαν ανεξίτηλα τα χνάρια τους στην ταυτόχρονη πορεία τους προς το μέλλον. Γιατί τότε υπήρχε μέλλον. Και τώρα θα υπάρξει μέλλον για τον Ηρακλή. Ο Γιάννης ήταν πάντα αισιόδοξος θυμάμαι. «Θα περάσει κι αυτό» έλεγε σε παλιές δύσκολες εποχές.
Αν τώρα, με αυτά που συμβαίνουν στον Ηρακλή έστω κι αν είχε βγει στη σύνταξη, τον έβρισκες στο γήπεδο (δεν έλειπε) τα ίδια θα σου έλεγε, γιατί δεν έδινε βάση στα άτομα (τα θεωρούσε περαστικά) αλλά στον δυναμισμό της ιδέας του συλλόγου Ηρακλής. Εφυγε ο Γιάννης, όπως πριν από χρόνια μας αποχαιρέτησε ο Πέτρος Γκαζάς, ο φίλος του , ο κάτι σαν εκείνον από άλλο πόστο. Αλλά από την ημέρα που «πέθαναν» ( και άλλοι πολλοί) όπως λέω, αυτοί είναι δίπλα μου. Δεν έφυγαν στιγμή από κοντά μου. Μπορεί να έφυγαν από τη ζωή, αλλά από τους δικούς τους δεν έφυγαν ποτέ. Και ούτε θα φύγουν. Και έτσι είναι .Γιατί όσο όλοι μας τους θυμόμαστε, αυτοί θα είναι ζωντανοί. Μπορεί να μην φαίνονται, αλλά σημασία έχει ότι είναι ακόμα εκεί.
Κάθε φορά που εσύ φοβάσαι, για τον Ηρακλή, κάθε φορά που θα έχει δυσκολία, που ζητά βοήθεια αυτοί είναι δίπλα του, άλλοτε μπροστά και άλλοτε πίσω σου, μα πάντα είναι μέσα του. Φίλε Γιάννη ένα μόνο θέλω από σένα. Όταν κάποτε σμίξουμε εκεί σε κάποια αποδυτήρια, για το καλώς όρισες, σε παρακαλώ να με υποδεχθείς μ εκείνο το νέκταρ τσάι σου, όπως τότε, που ξεροστάλιαζα στις προπονήσεις κι έτσι απλά μου έδινες και μένα ένα κύπελο, λέγοντάς μου: «Πιες το να ζεσταθείς κι εσύ της οικογένειας είσαι». ..
