Για τις 4 το απόγευμα μιλάμε. Σήμερα για να μη ξεχνιόμαστε. Ο Ηρακλής αντιμετωπίζει τη Ζάκυνθο σ ένα αγώνα απολύτως καθοριστικό σε ότι αφορά τη βαθμολογική ανέλιξη του. Εκτός του ότι σε περίπτωση νίκης θα αντιμετωπίσει με άλλο αέρα τη Λαμία, η οποία σημειωτέων διαθέτει την πολυτέλεια να αλλά ζει παίκτες, καθηλώνει την αντίπαλο του χαμηλά χωρίς την ανάσα της στο σβέρκο του.
Παρακάμπτοντας όμως τα πρέπει και τα γιατί οφείλω να επισημάνω δια μια εισέτι φορά πως το άγχος βλάπτει σοβαρά όχι μόνο την υγεία, αλλά και την ομαλή εξέλιξη ενός αγώνα.
Οι κυανόλευκοι έχοντας κατά νου τη βασική επιδίωξη τους, ήδη πρέπει να γνωρίζουν τι θα πράξουν ( μέσω των προπονήσεων) και τη γνώση των ατού και των μειονεκτημάτων της Ζακύνθου, ώστε στο γήπεδο απλά να εφαρμόσουν τα αναμενόμενα. Ούτε λόγος πως ένας αποφασιστικός κυρίως Ηρακλής δεν έχει να φοβηθεί τίποτε, παρά μόνο τον αφελή θα έλεγα και όχι τον κακό εαυτό του.
Οπότε και με τη βοήθεια του κόσμου, ο οποίος και πάλι ,αν και η ώρα τέτοιες μέρες δεν βολεύει, θα βρεθεί στο Καυτανζόγλειο για βάλει το χεράκι του κι αυτός. Κι έπειτα ρε γαμώτο είναι και ο Σπύρος.
Ε να μη του φτιάξουν το κέφι παίκτες και προπονητής. Το αξίζει ο δόλιος μιας κι από τη μέρα που αφίχθη στιγμή δεν έπαψε να νοιάζεται για τον Ηρακλή. Και δε θέλω να τον αβαντάρω. Μήτε που τον ξέρω τον άνθρωπο, μήτε πρόκειται να το επιδιώξω. Βλέπω όμως και κρίνω.
Μακάρι βέβαια να βγει κάτι από το τρεχαλητό του, ιδιαίτερα από τη συνάντηση του με τον Γιώργο Ορφανό.
Όπως, αν και το θέμα φαντάζει υποδεέστερο, ν ανοίξει πλέον αυτή η ρημάδα η μπουτίκ, γιατί κατάντησε και αυτή ως της Αρτας το γιοφύρι. Αντε ρε συντρόφια σας θέλω ντούρους στο Καυτανζόγλειο. Για την Ηρακλάρα πάνω απ όλα και φυσικά για το ονόρε σας.