Η δικαιοσύνη προφανώς και δεν συμπεριλαμβάνεται στα χαρακτηριστικά του ποδοσφαίρου, αλλά αυτό δεν το μάθαμε χθες. Στο ποδόσφαιρο, εσύ επιβάλλεις την δικαιοσύνη, αξιοποιώντας τις ευκαιρίες που δημιουργείς, μη δίνοντας στον αντίπαλο χώρους δημιουργίας και κυρίως, αποφεύγοντας τις… δεύτερες ευκαιρίες. Χθες, στο δεύτερο ημίχρονο, ο Άρης έκανε ακριβώς το αντίθετο. Ο Παναθηναϊκός επέλεξε τη μαζική επίθεση σε μια απέλπιδα προσπάθεια επιστροφής, ο Αρης είτε λόγω ποδοσφαιρικής λογικής είτε έλλειψης δυνάμεων, επέλεξε να χτυπήσει στην κόντρα. Η κατάσταση έμοιαζε ευνοϊκή, αλλά οι ίδιοι οι «κίτρινοι» την έκαναν μοιραία. Είναι τέσσερις οι κλασικές φάσεις και ακόμη διπλάσιες όπου αντί να δεις τρόπο ανάπτυξης, έβλεπες απομακρύνσεις της μπάλας που έδειχναν φόβο. Γιατί η ομάδα του Σάββα Παντελίδη φοβήθηκε περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε τον αντίπαλο.
Η αφέλεια ανταποκρίνεται στα τελευταία 90 δευτερόλεπτα. Ο Μαρτίνες στεκόταν όρθιος στο κέντρο γι’ αλλαγή, το σκληρό φάουλ του Μακέντα (που έφερε και την αποβολή του) έδινε στον Αρη την πολυτέλεια της διαχείρισης αυτού του χρόνου. Ο Μαρτίνες δεν μπήκε ποτέ και ο Αρης του αριθμητικού πλεονεκτήματος, αντί να κυκλοφορήσει την μπάλα και να ροκανίσει τον χρόνο, επέλεξε ένα γέμισμα. Αποφάσισε δηλαδή να δώσει μια ακόμη ευκαιρία. Και σα να μην έφτανε αυτό. Εχοντας τρεις ψηλούς στόπερ στο παιχνίδι, απέφυγε να κάνει και φάουλ για να σταματήσει τον ρυθμό. Εγκλημα.
Ο Σάββας Παντελίδης εκτίμησε ότι θα διορθωθεί η κατάσταση, μα οι βαθμοί δεν γυρίζουν πίσω. Πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων, χάθηκε ταυτόχρονα μια σπουδαία ευκαιρία για τη μεγάλη νίκη που εναγωνίως περίμεναν στον Αρη, κυρίως όμως οι βάσεις για την έξοδο της ομάδας στην Ευρώπη. Απ’ όλα όσα είπε ο έμπειρος τεχνικός, αυτό που έχει μεγάλη αξία είναι η έλλειψη δυνάμεων η οποία δεν δικαιολογείται για μια ομάδα η οποία έχει (μόλις) έναν αγώνα την εβδομάδα και αναμφίβολα είναι ένα ζήτημα το οποίο χρίζει διερεύνησης.
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (3/12)