Πόσο γρήγορα φεύγουν οι μέρες. Αμμος στ΄ ακροδάχτυλα μας που ρέει κατάχαμα, ως κλεψύδρα ενός χρόνου χωρίς επιστροφή. Περιμέναμε τα Χριστούγεννα, ήρθαν, μας άφησαν και τώρα απόμεινε γέροντας χρόνος, να παραχωρήσει τη θέση του στον παλιό. Παρ΄όλα αυτά, όπως λέει και το τραγούδι, «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν».
Και δεν μιλάω για το έτος που θα φορτώσουμε στις πλάτες μας. Το βάρος αυτό παραμένει το ίδιο κι απαράλλαχτο για όλους. Στα άλλα αναφέρομαι. Τα καζίκια που παρόλες τις παρλάρες πολιτικών και μη καιροφυλακτούν στη γωνία να μας σαρώσουν. Κοινώς να μας πάρουν παραμάζωμα.
Ελπίζω πάντως η συγκεκριμένη περίπτωση να μην αφορά και τον Ηρακλή. Ετούτη τη φορά μόνο. Εστω και εκτός κανόνα. Εντάξει οι Ελληνες πολιτικοί δεν διακρίνονται για την φερεγγυότητά τους.
Ελληνες παπάρες κατά του Γερμανούς και τους Γερμανοαναθρεμένους στιλ Καγιούλη. Ελα όμως που ο κύριος έδωσε ένα λόγο. Ένα λόγο που δεν αφορά μόνο μια κάποια τιμή, την οποία προσωπικά την γράφω στα παλιά μου παπούτσια, αλλά την επιβίωση ενός συλλόγου, του Ηρακλής δηλαδή, του οποίου οι παίκτες περιμένουν πως και πως το αύριο στην κυριολεξία, για να αποφασίσουν αν θα παραμείνουν ή όχι.
Αλλωστε ο Καγιούλης, όπως γράφτηκε, μίλησε μπέσα που πάντα κρατά. Αρα, εκτός της επαγγελματικής του φερεγγυότητας, υπεισέρχεται και το «καθαρό» μέτωπο που λένε.
Για να δούμε όμως αν η νοματαγής Γερμανία των μνημονίων και των «θέλω» του έχει περάσει και την νοοτροπία της. Διότι προς ώρας μόνο ζητάει, χωρίς να δίνει όπως ισχυρίζεται ο γκεμπελίσκος Σόιμπλε.
Ο Καγιούλης όμως δεν είναι Σόιμπλε. Ετσι; Όπως απαιτεί πρέπει και να εκπληρώνει. Κάνω λάθος;
