Η επίσημη φημολογούμενη είναι αλήθεια αιτιολογία της νέας κωλυσιεργίας των ανθρώπων ,που πλέον τους έγιναν έξη τα παραμύθια χωρίς το γνωστό «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», ήταν το ταξίδι του «διευκολυντή» στην Κέρκυρα.
Οι παίκτες πήγαν στη Μίκρα προπονήθηκαν, έμαθαν και αποχώρησαν προσμένοντας το σήμερα, χωρίς πια ελπίδα, αλλά και αυτοί μάλλον από συνήθεια ή σωστότερα έξη να δέχονται ως απαραίτητα, για εύθυμη διάθεση, τα χωρίς happy end παραμύθια. Μιλάμε για τέτοιο εθισμό. Υποθέτω πως αν τα πράγματα δεν ήταν τόσο τραγικά, στο μεταξύ μας, αυτές τις διαβεβαιώσεις, θα τις καθιερώναμε ως ανέκδοτα της υπέρτατης αναισθησίας και θα χασκογελάγαμε μες την τσατίλα μας.
Ούτε χθες λοιπόν δεν εδέησε ο Κύριος να βρέξει κατοστάρικα ή πενηντάρικα στη Μίκρα, οι παίκτες έμοιαζαν σαν εκείνους τους εξοργισμένους των κόμικς που δεν μιλάνε αλλά το συννεφάκι των διαλόγων είναι γεμάτο από βίδες, πινέζες, κεραυνούς ακόμα και πολυβόλα. Αυτά για χθες. Σήμερα άραγε πως θα αντιδράσουν εάν και εφόσον ο «διευκολυντής» μείνει ακόμη μια μέρα στη νήσο των Φαιάκων; Δεν γνωρίζω ειλικρινά και απεύχομαι κάθε απονενοημένη αντίδρασή τους.
ΚΑΙ ΝΑΙ εύχομαι να τον στείλουν ως άλλο Οδυσσέα στην ξεχασμένη Ιθάκη της Μίκρας.. Στο μεταξύ απορώ για την αντίδρασή μελών της τριανδρίας ή τετραρχίας, δεν ξέρω, για τα παράπονά που εκφράζουν για οτιδήποτε γραπτό ή οποιοδήποτε λόγο δεν προσεγγίζει τη δική τους σκέψη. Μερικώς θα μπορούσα να τους δικαιολογήσω εάν και εφόσον έβγαιναν έστω και μια φορά αληθινά τα όσα υπόσχονται. Βεβαίως τακτοποιούνται οι τυχόν «μπόμπες» των προσφυγών, με ποιο τρόπο δεν με ενδιαφέρει, αλλά μέχρις εκεί. Ελα όμως, από την άλλη, που κάποια φαντάσματα του παρελθόντος, εξώλης και προώλης, παρουσιάζονται ως τιμητές του μέτοικου των Αθηνών και αναγκάζουν όλονών μας το μυαλό να γυρνά σε εποχές αλλοτινές αμαρτωλού παρελθόντος, οι οποίες κατάντησαν τον Ηρακλή, όπως τον κατάντησαν.