Εκδιωγμένη από το γήπεδο της λόγω δυσβάσταχτων χρεών και αδυναμίας να εξυπηρετήσει τις συμφωνίες, ετοιμάζεται για το «άχαρο» τέλος μιας όμορφης ποδοσφαιρικής ιστορίας 105 ετών
Αν πίστευε κανείς ότι η διάλυση ιστορικών ομάδων είναι ελληνικό προνόμιο πλανάται πλάνην οικτράν. Λέξεις όπως η χρεοκοπία, η εξαπάτηση και τα σκάνδαλα, που αποτελούν καθημερινότητα για την ελληνική δημοσιογραφία, απαντώνται πλέον σε όλες κάθε χώρα που μαστίζεται από οικονομική κρίση. Μια ματιά στη γειτονική Ιταλία και το τι συμβαίνει στο ποδόσφαιρο της, αρκεί για του λόγου το αληθές. Τελευταίο παράδειγμα στη μακρά λίστα των ομάδων που βάρεσαν... κανόνι, είναι η ιστορική Μόντενα. Μια ομάδα που κλείνει φέτος 105 χρόνια ζωής και ετοιμάζεται να σβήσει από τον ποδοσφαιρικό χάρτη.
Μοιάζει με το ίδιο έργο σε επανάληψη, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση, αντί για ελληνικούς, συναντούμε ιταλικούς... υπότιτλους. Πρωταγωνιστές; Μια ομοσπονδία που δεν ακούει και δεν βλέπει, παράγοντες που αποποιούνται των ευθυνών τους, χρέη που δεν είναι δυνατόν να εξυπηρετηθούν και εν μέσω όλων αυτών μια ομάδα, η οποία οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στη διάλυση. Ο λόγος για τη Μόντενα, η οποία συμμετέχει στον δεύτερο όμιλο της τρίτης κατηγορίας της Ιταλίας, όμως στο παρελθόν πέρασε 13 ολόκληρα χρόνια ανάμεσα στους κορυφαίους, στη Serie A.
Για την ιστορία, μετράει 8/8 ήττες και όπως είναι φυσιολογικό βρίσκεται στον πυθμένα της βαθμολογίας, αφού ούτως ή άλλως είχε ξεκινήσει με αφαίρεση βαθμών στο Πρωτάθλημα. Μέσα σ’ όλα τα άλλα, όμως, πλέον η Μόντενα δεν έχει ούτε γήπεδο! Κι αυτό διότι η Αστυνομία, μετά από απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου άλλαξε κλειδαριές στο «Αλμπέρτο Μπράλια» και την πέταξε ουσιαστικά... στο δρόμο. Ηδη, στα δύο τελευταία εντός έδρας παιχνίδια της αντίπαλοι της κέρδισαν τους τρεις βαθμούς άνευ αγώνος. Βάσει των κανονισμών αν αυτό συμβεί σε άλλα δύο παιχνίδια, τότε αποβάλλεται από το Πρωτάθλημα.
Πριν από μια εβδομάδα, οι οπαδοί της αντέδρασαν με συμβολικό τρόπο βλέποντας το τέλος να έρχεται. Περιέφεραν ένα φέρετρο στους δρόμους της πόλης, το οποίο είχαν βάψει στα χρώματα της Μόντενα. Στο πλευρό των οπαδών στάθηκαν και οι ποδοσφαιριστές, ζητώντας από την ομοσπονδία να αναλάβει δράση για να μην μείνουν κι αυτοί... στο δρόμο έχοντας ήδη λαμβάνειν πολλά χρήματα από τη διοίκηση. Ηταν θέμα χρόνου μιας κατάστασης που ξεκίνησε από το καλοκαίρι. Απλήρωτη εφορία, απλήρωτοι μισθοί, προφορικές εγγυήσεις για τη μίσθωση του γηπέδου και μη εξυπηρετούμενα χρέη. Είναι χαρακτηριστικό ότι χρειάστηκε τη συνδρομή ενός δικηγόρου για να πληρωθεί το παράβολο συμμετοχής στο Πρωτάθλημα.
Μέσω πρωτοβουλίας που ανέλαβαν οι οπαδοί της προκειμένου να μην δουν την αγαπημένη τους ομάδα να διαλύεται, πριν από μερικές ημέρες, υπήρξε συνάντηση με το Δημοτικό Συμβούλιο. Με τον πρόεδρο Αντόνιο Καλιέντο να μοιάζει να την έχει εγκαταλείψει, ο μόνος που έχει μείνει να... τρέχει, είναι ο Αλντο Ταντέο, ο οποίος εξέφρασε την ελπίδα ότι η ομάδα δεν θα «σβήσει» και θα το παλέψει μέχρι το τέλος. Ρομαντικός; Αισιόδοξος; Ή μήπως πρόκειται για άλλη μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού του κόσμου; Μήπως, άλλωστε, δεν πρόκειται για μια ιστορία που θυμίζει πολλά και στους Ελληνες φιλάθλους;
Σύμφωνα με τα αρχεία της ιταλικής Ομοσπονδίας πριν από δύο χρόνια, στα 30 τελευταία χρόνια, 162 ομάδες έφτασαν στη χρεοκοπία. Πλέον, ο αριθμός μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο. Κομμάτια ιστορίας διαγράφηκαν πίσω από ανεύθυνους ανθρώπους. Ομάδες όπως η Πάρμα, η Βερόνα, η Φιορεντίνα, η Νάπολι, η Παλέρμο, η Σπαλ, η Πιατσέντζα, η Τορίνο, η Κατάνια, η Βιτσέντζα, η Τριέστε, η Ρετζίνα, η Βαρέζε, η Λουτσέζε, η Φότζια, η Λατίνα, η Τάραντο, η Μεσίνα, η Σιένα, η Μόντσα, η Λαντσιάνο, η Ρίμινι και άλλες πολλές, εξαφανίστηκαν από τον ποδοσφαιρικό χάρτη. Κάποιες, με τη βοήθεια και του κόσμου τους, κατάφεραν να επιστρέψουν. Κάποιες άλλες, όμως, χάθηκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Για το «καπρίτσιο» παραγόντων και την αδυναμία του κράτους να ελέγξει. Una faccia una razza λένε... Δικαίως...
