Η «συννεφιασμένη Κυριακή» που μας ψυχοπλάκωσε εθνικά, καταγράφηκε σαν μία από τις χειρότερες συγκυρίες του αθλητισμού μας, σε επίπεδο αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων.
Στα δύο δημοφιλέστερα αθλήματα της χώρας (ποδόσφαιρο και καλαθόσφαιρα), υποχρεωθήκαμε σε βαριές και ως ένα σημείο ταπεινωτικές ήττες, με αποτέλεσμα να «αναδιπλωθούμε» ψυχολογικά και να υποχωρήσουμε μοιραία στα «μετόπισθεν» της αυτοπεποίθησής μας, η οποία αξίζει να σημειωθεί ότι είχε ενισχυθεί σημαντικά, με την εντυπωσιακή εμφάνιση της μπασκετικής μας ομάδας στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας. Θα ήταν άδικο, αν μετρούσανε με το ίδιο «ζύγι» τις δύο αντιπροσωπευτικές μας ομάδες. Κι αυτό, γιατί η Εθνική του μπάσκετ βρέθηκε χωρίς να το καταλάβει στο επίκεντρο της αρνητικής σύμπτωσης με δύο εθνικές αγωνιστικές εκτροπές, έχοντας όμως διανύσει με το θριαμβευτικό 5-0 το πρώτο κομμάτι των υποχρεώσεών της και μάλιστα στο υψηλότατο επίπεδο (Παγκόσμιο) . Απλά, η βαριά ήττα «θολώνει» (κι αυτό σχετικά) την έξοχη προσπάθειά της, χωρίς να της στερεί το δικαίωμα να υπερασπιστεί τα κεκτημένα της.
Στην εθνική μελαγχολία, ως εκ τούτου, το μεγαλύτερο μερτικό και τη κυρίως ευθύνη φέρει η εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου, με τα όσα απίστευτα και ποδοσφαιρικά ανορθόδοξα (έως και παρανοϊκά) κατέθεσε στο πρώτο της παιχνίδι κόντρα στους Ρουμάνους.
Ο νέος κόουτς… αδιάβαστος (;), επηρεασμένος (;), βραχυκυκλωμένος (;)… Τα έκανε στη κυριολεξία μούσκεμα. Εύκολα και δίχως να ανατρέξεις σε εξειδικεύσεις μπορείς να του καταλογίσεις παιδαριώδεις αστοχίες και αφελέστατες επιλογές. Κάποιοι ανέτοιμοι, μερικοί ελλιποβαρείς και δύο-τρεις που δεν είχαν θέση στην 11αδα (προφανώς ούτε και στον πάγκο), αλλοίωσαν τη συνοχή που θα έπρεπε να έχει μια στοιχειωδώς σοβαρά συγκροτημένη ομάδα. Πολύ περισσότερο, ένα εθνικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.
Ο κύριος Ρανιέρι και οι συν αυτώ (ΕΠΟτζήδες και βοηθοί), ατύχησαν – επιεικώς - στη πρώτη «παράστασή» τους. Αφήνοντας συγχρόνως και κάποιες υποψίες για επηρεασμούς, όπως γινόντουσαν στην «προ Ρεχάγκελ και Σάντος» εποχή. Λέτε κάπου εκεί να κολλάει και ο Μίνο Ραϊόλα; Ιταλός δεν είναι;
Μετά την εθνική μελαγχολία, στον επίλογο του σημερινού σχολίου κρίνουμε σκόπιμο να ασχοληθούμε επιτονικά και με την περιρρέουσα «απρόμαυρη» ατμόσφαιρα, η οποία όπως και να το κάνουμε, δεν έχει ξεκαθαρίσει μετά τα όσα συνέβησαν ή δεν συνέβησαν - όπως συνηθίζω να υποστηρίζω και να επαναλαμβάνω έχοντας τους λόγους μου γι’ αυτό - σε επίπεδο διακυβέρνησης. Η πρώτη» του κυρίου Αγγελίδη δεν ενθουσίασε κανέναν. Η απαραίτητη μεταγραφική ενίσχυση δεν έγινε, άσχετα αν κάποιοι την υποσχέθηκαν. Οι υπαναχωρήσεις και οι ολιγωρίες (βλέπε θέμα Αθανασιάδη) συνεχίστηκαν. Σίγουρα αυτές είναι αρνητικές διαπιστώσεις.
Έχουμε όμως και τις θετικές. Οι μεταγραφές, όσες έγιναν (αν και δεν αναπλήρωσαν το αποδυναμωμένο ρόστερ), αποδεικνύονται επιτυχημένες. Η ομάδα δείχνει ότι «αρχίζει να συνέρχεται». Ο κόουτς και οι παίκτες ανακτούν τη τσαλακωμένη «μέχρι προχθές» αυτοπεποίθησή τους. Και οι φίλοι του ΠΑΟΚ; Αυτοί, εύχονται, προσεύχονται αλλά και αγωνιούν. Μακάρι να υπάρξει συνέχεια στα θετικά. Γιατί ο σύλλογος το έχει απόλυτη ανάγκη. Οι προβλέψεις για επιτυχημένες ανατροπές και μεγάλες αλλαγές είναι παρακινδυνευμένες. Απ’ όποιον κι αν εξαγγέλλονται και σε όποιον κι αν αποδίδονται. Οι διαρροές τους δεν ωφελούν. Η αγωνία υπάρχει, όπως όμως υπάρχουν και οι ευχές.