Αν έπρεπε να διαλέξω μία λέξη για να περιγράψω την εικόνα της χθεσινής εμφάνισης της εθνικής μας, θα προτιμούσα τη λέξη "απελπισία".
Στην αρχή σκέφτηκα την "απογοήτευση", αλλά κατέληξα στην "απελπισία". Προσωπικά, δεν ήμουν ποτέ μηδενιστής ή δεν έφερνα εύκολα την καταστροφή, αλλά προσπάθησα από χθες να βρω κάτι το θετικό από την εν γένει συμπεριφορά της εθνικής μας και δεν μπόρεσα να βρω κάτι ενθαρρυντικό.
"Οκ" το να δεχθείς πολύ νωρίς γκολ στην πρώτη επίσκεψη του αντιπάλου σου, ανεξάρτητα αν είχαν προηγηθεί τρεις συνεχόμενες στημένες μπαλιές, είναι κάτι που σε ξαφνιάζει. Όπως και οι δυο αναγκαστικές αλλαγές, σε βγάζουν έξω από το πρόγραμμα σου. Και πάλι όμως δεν είδαμε καμία απολύτως ορθολογική αντίδραση.
Εν ολίγοις δεν είδαμε πίεση, δεν είδαμε επιθετική ορμή, δεν υπήρχε αγωνιστικό πλάνο, δεν υπήρχε τρόπος και συνάμα πίστη, ότι μπορεί να αλλάξει η κατάσταση. Πώς μπορείς να διεκδικήσεις ένα παιχνίδι, όταν κάνεις όλες κι όλες δυο καλές φάσεις σε όλο το 90λεπτο; Είδαμε παράλληλο ποδόσφαιρο, χωρίς κάθετες μπαλιές, χωρίς καθαρό μυαλό, νευρικότητα, πολύ άγχος. Έλειπε ο παίκτης ή οι παίκτες, που θα πάρουν την ομάδα στις πλάτες τους. Έλειπε η προσωπικότητα.
Θεωρώ ότι πολλοί διαπίστωσαν πώς έλειπε επίσης και το ομαδικό πνεύμα ή η έννοια της παρέας και της ομάδας, που είχε η εθνική όλα αυτά τα χρόνια μετά το ποδοσφαιρικό έπος του 2004.
Το αξιοπερίεργο είναι ότι πέρασαν μόλις λίγοι μήνες μετά το Μουντιάλ και αυτή η ομάδα δεν θυμίζει σε τίποτα την παρουσία στα γήπεδα της Βραζιλίας. Η αποχώρηση των Κατσουράνη και Καραγκούνη αποδεικνύεται τεράστιο πλήγμα, αλλά δεν θα μπορούσαν να παίζουν και εσαεί. Συν τοις άλλοις, η αποχώρηση Σάντος αποτελεί ένα ακόμη μεγάλο θέμα και εγείρει τεράστια ερωτηματικά.
Η τελευταία μας ευκαιρία
Το ζήτημα είναι ότι όταν δεν πάει καλά κάτι, δεν φταίει μόνο ένας. Όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης. Η ΕΠΟ για την επιλογή Ρανιέρι, ο Ιταλός για τις δικές του επιλογές, τις αλχημείες και τα πειράματα του και για την εικόνα της ομάδας, αλλά φυσικά και οι παίκτες για την παρουσία τους στο γήπεδο.
Όπως και να έχει, η επόμενη μέρα είναι πολύ δύσκολη. Παράλληλα, ο χρόνος πιέζει. Δεν είναι πολλά τα ματς. Επτά παιχνίδια έχουν απομείνει και η εθνική κινδυνεύει να μην είναι στο Euro της Γαλλίας. Η διαφορά είναι πλέον στους -8 και στους -6 από τις προνομιούχες θέσεις. Χάσαμε όμως και από τους Ρουμάνους, αλλά και από τους Βορειοιρλανδούς στην έδρα μας. Θα πρέπει να τους κερδίσουμε εκεί. Για να μην μακρυγορούμε, θα πρέπει να κάνουμε 7 σερί νίκες. Αν δείτε το πρόγραμμα, δεν είναι κάτι το παράλογο, αρκεί βέβαια να αλλάξουμε άρδην την εικόνα μας...
Θεωρώ ότι πλέον το παιχνίδι στην Ουγγαρία, εφόσον επικρατήσουμε των Νησιών Φερόε, θα είναι η τελευταία μας ευκαιρία. Το αποκούμπι μας για να παραμείνουμε ζωντανοί στο κόλπο της πρόκρισης...