Εως και την στιγμή που ξεκίνησα να γράφω, γύρω στις 8 χθες το βράδι, δεν υπήρχε καμία επίσημη αντίδραση από τον Αρη για την απόφαση του Διαιτητικού Δικαστηρίου, που αντί του υποβιβασθέντος (εξωαγωνιστικά) Ηρακλή διατήρησε στην Superleague τον υποβιβασθέντα (αγωνιστικά) Λεβαδειακό.
Η σιγή ιχθύος που υπάρχει από την πλευρά των «κίτρινων», δίνει το δικαίωμα στον καθένα να σκέφτεται ότι συμφωνούν με την απόφαση, την βρίσκουν λογική και στο πλαίσιο των προβλεπόμενων για την περίπτωση.
Προφανώς, ο Καρυπίδης και οι συνεργάτες του κρίνουν ότι δικαίως οι τακτικοί δικαστές κατέληξαν σε αυτή την ετυμηγορία και δεν υπάρχει κανένας λόγος να σχολιάσουν, να αμφισβητήσουν, να δηλώσουν προβληματισμένοι, ενοχλημένοι, οργισμένοι, ή οτιδήποτε άλλο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο με τον Αρη, να υπάρχει, δηλαδή, μια απόφαση σε μία προσφυγή του η οποία, τουλάχιστον, να σηκώνει συζήτηση και παρόλα αυτά η διοίκησή του να αποφεύγει να ανοίξει αυτή την συζήτηση, να την τροφοδοτήσει, να δώσει το έναυσμα ώστε να δοθεί έκταση.
Το ζήσαμε και με την περίπτωση του Ντουρμισάι της Λαμίας, μια υπόθεση που αν δεν ασχολούνταν και τα media για να την κρατήσουν λίγο παραπάνω… ζωντανή, θα είχε κι αυτή κλείσει πριν καν ανοίξει.
Είναι ολοφάνερη η αδυναμία να ορθώσει ο Αρης το ανάστημά του, να σταθεί απέναντι σε όποιον επεξεργάζεται σχέδια για να τον πλήξει, να συγκρουστεί εφόσον χρειάζεται.
Είναι ξεκάθαρα παθητική η στάση που κρατάνε οι «κίτρινοι» εδώ και πάρα πολύ καιρό, με συνέπεια να είναι, πλέον, εύκολος στόχος για τους ανταγωνιστές τους.
Ανταγωνιστές επιπέδου… Λεβαδειακού, Απόλλωνα Σμύρνης, Λαμίας. Δεν έχω τίποτε με τις παραπάνω ομάδες, καμία διάθεση να τις προσβάλλω.
Όμως, δεν είναι μεγέθη τα οποία μπορεί να δεχτεί κάποιος ότι με τόσο μεγάλη ευκολία κερδίζουν τον Αρη, είτε αγωνιστικά είτε εξωαγωνιστικά.
Βέβαια, υπάρχει και χειρότερο από τις ήττες που γνωρίζει ο Αρης σε διάφορα επίπεδα, χωρίς να αντιδρά σε επίπεδο ΠΑΕ. Και το χειρότερο είναι ότι εκτός από την διοίκησή του δεν αντιδρά και κανένας άλλος από την οικογένεια του συλλόγου.
Με απάθεια δέχονται το ένα χτύπημα πίσω από το άλλο, λες και πρόκειται για κάτι φυσιολογικό, λες και είναι μια πραγματικότητα την οποία δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν, λες και δεν τους ενδιαφέρει…
Μια απάθεια πρωτοφανής, που δεν έχει προηγούμενο, ειδικά όταν μιλάμε για μεγάλες ομάδες, οι οποίες δεν αφήνουν τίποτε να πέσει κάτω…
