Είναι η μέρα της επιστροφής των αναμνήσεων, της νοσταλγίας για εποχές που είναι άγνωστο αν θα ξαναέρθουν. Γιατί η 16η του Μάρτη είναι διαφορετική από τις υπόλοιπες ημέρες για το μπάσκετ της Θεσσαλονίκης και τον Άρη.
Το 1993 στο Τορίνο, στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων ο Άρης ένιωσε τη δικαίωση χρόνιων προσπαθειών, εκεί όπου εξιλεώθηκε για τις χαμένες ευκαιρίες στα φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, εκεί όπου σήκωσε τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο του απέναντι στην Εφές Πίλσεν (σήμερα Αναντολού Εφές) . Σ’ ένα παιχνίδι το οποίο εξελίχθηκε σε μαρτύριο για τους τουλάχιστον 5.000 φιλάθλους της ομάδας που κυριάρχησαν στο Τορίνο αλλά και για τους παίκτες του Σβι Σερφ. Το τελικό 50-48 αποτέλεσε το φτωχότερο σκορ στην ιστορία των ευρωπαϊκών τελικών, ενώ το παιχνίδι σημαδεύτηκε από επεισόδια εντός του γηπέδου μεταξύ οπαδών του Άρη και της Εφές τα οποία κόστισαν και τον αποκλεισμό της έδρας του Άρη για έναν χρόνο.
Εφές Πίλσεν: Όιγκουτς 5, Αγιντίν 16, Σαρίτσα 11(2), Ναουμόφσκι 7(1), Οζτούρκ 2, Ρίτσαρντ 7, Κορουτσού.
Αρης: Γιαννάκης 2, Μισούνοφ 10, Τάρπλεϊ 19, Ιωάννου, Άντερσον 15, Αγγελίδης 2, Βουρτζούμης 2, Γάσπαρης, Μωραϊτοφ.