Η παρατεταμένη κρίση που βιώνει ο Δικέφαλος αποδεικνύεται πολύ σκληρή, δύσκολα διαχειρίσιμη και άκρως επικίνδυνη. Ένα εκρηκτικό μείγμα ενδοοικογενειακών διχαστικών αντιπαραθέσεων, σε συνδυασμό με την γενικευμένη απογοήτευση του κόσμου και την απομάκρυνση του από την Τούμπα, απειλεί σοβαρά την «συνοχή» ολόκληρης της ασπρόμαυρης οικογένειας.
Όπως επίσης θέτει και σε αμφισβήτηση την επένδυση ενός επιχειρηματία που εμφανίστηκε την πλέον κρίσιμη στιγμή στην ιστορία του συλλόγου και τον κράτησε «όρθιο» και «ζωντανό». Στο μάτι ενός κυκλώνα αυτήν την στιγμή η ομάδα, δείχνει να έχει χάσει την πυξίδα της. Και μαζί με τον προσανατολισμό της όπως όλα δείχνουν και την ίδια της την ψυχή. Θα έλεγε κανείς, ότι και η ηγεσία μαζί με τα υψηλά κλιμάκια της ΠΑΕ έχουν αυτοπαγιδευτεί σε παρόμοιες αποσταθεροποιητικές, ψυχονευρωτικές και αγχωτικές καταστάσεις. Με συνέπεια, να σύρονται πίσω από τις εξελίξεις αδυνατώντας να τις προλάβουν ή να τις φρενάρουν.
Πολύ δύσκολες οι στιγμές, από όποια οπτική γωνία και αν επιχειρήσεις να τις προσεγγίσεις. Είναι αλήθεια ότι κανείς δεν περίμενε μια τόσο δραματική και εντυπωσιακή ανατροπή μέσα στην χρονιά. Ούτε και αυτοί (ανάμεσα τους και εμείς) οι οποίοι από την πρώτη στιγμή είχαν επισημάνει τα σοβαρά λάθη και τις αδεξιότητες ενός αποτυχημένου μοντέλου διοίκησης που είχε επιβάλλει η «αυλή», οι φατρίες και οι διαβρωμένοι έμπιστοι.
Ο ΠΑΟΚ είναι ομολογουμένως στα πολύ δύσκολα. Είναι μια πικρή αλήθεια και μια εξίσου σκληρή πραγματικότητα. Το ζητούμενο στην προκειμένη περίπτωση, όπως και η αγωνία για όσους αγαπούν και νοιάζονται για το «σήμερα» και το «αύριο» του δημοφιλέστατου Δικεφάλου, είναι το τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα, ώστε να μπει ένα φρένο σε αυτόν τον εφιαλτικό κατήφορο που δεν διαφέρει σε τίποτε από έναν εφιάλτη. Τα ερωτηματικά που προκύπτουν από την ήδη διαμορφωθείσα τραγική κατάσταση είναι πολλά.
Τα περισσότερα από αυτά αφορούν τις δυνατότητες που υπάρχουν από την πλευρά της ομάδας για να αντιδράσει και να σηκωθεί από το χώμα ώστε να αγωνιστεί αποκλειστικά για να περισώσει ότι απέμεινε από την αγωνιστική της αξιοπρέπεια. Έχει το κουράγιο αυτή τη στιγμή; Μπορεί να ανακτήσει καλή ψυχολογία; Την κατάλληλη φυσική κατάσταση (πολλά διαθρυλούνται και για αυτό το θέμα); Να έχει επιπρόσθετα μια συνεπή καθοδήγηση και διαχείριση;
Ο μεγαλομέτοχος και οι «επιτελείς» του να «ξεκολλήσουν» επιτέλους μέσα σε αυτή την κρίση από την ηττοπαθή και σχεδόν δουλοπρεπή συμπεριφορά τους απέναντι στην ΕΠΟ, στην Σούπερ Λίγκα και την ΚΕΔ; Επαναλαμβάνουμε ότι η κατάσταση είναι σε οριακό σημείο (αν και πολύ φοβόμαστε ότι και αυτό το σημείο έχει ξεπεραστεί). Πριν γίνουν όλα θρύψαλα οι πάντες οφείλουν και πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν.
Να συμβάλλουν στην δημιουργία ενός κλίματος που θα βοηθήσει την ομάδα και τον σύλλογο να ανασυνταχθούν, να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να επιχειρήσουν την τελευταία προσπάθεια τους. Ο «χαμοπατημένος» Δικέφαλος επιβάλλεται να σηκωθεί, να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να παίξει το τελευταίο του χαρτί σε κατάλληλα διαμορφωμένο ψυχολογικά κλίμα.
Το αν θα τα καταφέρει είναι άγνωστο. Εκείνο που ενδιαφέρει επί του προκειμένου και αφορά ολόκληρη την ασπρόμαυρη οικογένεια είναι ο τρόπος με τον οποίο θα αποφασίσει να συμπαρασταθεί και να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Όχι δίνοντας – για μια ακόμη φορά – συγχωροχάρτια αλλά αντίθετα αυτό που λείπει τόσο πολύ από την ομάδα. Δηλαδή, το κουράγιο και την ψυχή. Κάποια στιγμή αυτή η καταραμένη κρίση πρέπει να απομακρυνθεί από την Τούμπα.
