Τέτοιες μέρες που γίνεται χαμός στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά… μπάλα δεν παίζεται, τουλάχιστον σε ότι αφορά τις εσωτερικές υποχρεώσεις, είναι ίσως μία καλή ευκαιρία για να ασχοληθούμε με θέματα της καθημερινότητας μας. Που δεν έχουν σχέση πιθανώς με τον αθλητισμό, αν και σε μερικές ημέρες ξεκινούν οι παραολυμπιακοί και είναι μία καλή αφορμή για συζήτηση, αλλά είναι σίγουρα πολύ πιο σημαντικά από το αν η μπάλα μπει στα δίχτυα ή όχι ή αν ο Γκιρτζίκης συνεχίσει να είναι πρόεδρος στην ΕΠΟ ή όχι.
Δύο περιστατικά, σε διάστημα 24 μόνο ωρών, αληθινά με έκαναν έξαλλο. Όχι πια προβληματισμένο για το ποιόν μας ως άνθρωποι, αλλά εκνευρισμένο για το γεγονός ότι δυστυχώς, εν έτη 2016, φροντίζουν αρκετοί από τους συνανθρώπους μας, να αποδεικνύουν πως το «είμαι γάιδαρος» που συχνά τους κολλάνε στο παρμπρίζ ή το παράθυρο του οχήματος τους, είναι το λιγότερο που μπορούν να κάνουν οι υπόλοιποι, που απλώς κάνουν το αυτονόητο. Ποιο είναι το αυτονόητο; Να μην παρκάρουν το όχημα τους μπροστά από τις ράμπες, επειδή… έτσι τους βολεύει ή δεν έχουν να παρκάρουν κάπου αλλού. Δεν με ενδιαφέρει. Ας παρκάρουν και δέκα χιλιόμετρα μακριά. Τουλάχιστον αυτοί, έχουν την επιλογή να περπατήσουν…
Πραγματικά θαυμάζω εδώ και χρόνια τους γονείς των παιδιών με ειδικές ανάγκες. Είναι αληθινοί ήρωες. Αν δεν το ζήσεις, προφανώς δεν το καταλαβαίνεις. Ζούνε σε μία χώρα που δεν τους προσφέρει σχεδόν τίποτα για να διευκολύνει κάπως τη ζωή τους. Αντίθετα τους δυσκολεύει όσο είναι δυνατό και το χειρότερο… μπορεί να ακούγεται μακάβριο, αλλά όταν φύγουν οι γονείς από τον μάταιο τούτο κόσμο, ουδείς γνωρίζει τι θα απογίνουν αυτά τα παιδιά που φροντίζουν μέρα – νύχτα όσο μπορούν, με όλες τις δυνάμεις τους. Χωρίς την παραμικρή βοήθεια.
Από την στιγμή που το κράτος, αποδεδειγμένα εδώ και χρόνια, σε πλήρη αντίθεση με ότι γίνεται στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, βάζει διαρκώς εμπόδια ή τουλάχιστον δεν κάνει κάτι σημαντικό, για να δείξει και σε αυτούς τους ανθρώπους ότι είναι αποδεκτοί, είτε κάθονται σε αναπηρικό καροτσάκι λόγω ατυχήματος, είτε λόγω κάποιας ασθένειας, είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον εμείς. Όλοι μας. Να τους κάνουμε τη ζωή τους λίγο πιο εύκολη. Λίγο πιο ευχάριστη. Με πράγματα απλά. Που δεν στοιχίζουν τίποτα παραπάνω από λίγη… απλή λογική. Είναι παιδιά, άνθρωποι που θέλουν απλώς να ζήσουν όπως όλοι μας. Να χαρούν όπως όλοι μας. Να μπορούν να πηγαίνουν με ασφάλεια σε ένα γήπεδο, να υπάρχει μία θέση που θα μπορούν να παρακολουθούν ένα παιχνίδι, να μετακινούνται με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, να μπορούν να κινηθούν με άνεση μέσα στην πόλη, δίχως τον κίνδυνο να… εγκλωβιστούν σε ένα πεζοδρόμιο.
Υ.Γ.1 Η εικόνα του μικρού Γιαννάκη στην αγκαλιά του προπονητή της ομάδας μπάσκετ του Άρη, Δημήτρη Πρίφτη, καταδεικνύει πόσο χαρούμενα μπορούν να γίνουν τα παιδιά αυτά, με κάτι εντελώς ανέξοδο, αλλά απολύτως συναισθηματικό. Ένα μικρό παράδειγμα…
