Στο φινάλε ακριβώς, ένας από τους πλέον ψυχωμένους παίκτες των πρωτοπόρων και διεκδικητών και των δύο τίτλων της φετινής χρονιάς, έβαλε τη σφραγίδα του με το ασίγαστο πάθος που τον χαρακτηρίζει, σε ένα πυρακτωμένο και αγχώδες παιχνίδι που έδειχνε να επιφυλάσσει ανησυχίες – πιθανότατα και κάποιους προβληματισμούς – για την υπόθεση της πρόκρισης στον τελικό.
Είναι αυτός που άνοιξε το δρόμο και ο ίδιος που τον έκλεισε μη επιτρέποντας στους διεκδικητές ονείρων να ελπίζουν. Ο Λέο Μάτος σφράγισε με το δικό του τρόπο τη μοίρα του χθεσινού παιχνιδιού.
Βάζοντας στέρεα θεμέλια για τη συμμετοχή στον τελικό, αλλά συγχρόνως με την τελευταία πινελιά του που ξεπερνούσε σε ομορφιά και το ουράνιο τόξο, να διορθώσει συναισθήματα και ψυχισμούς που αφορούσαν νικητές και ηττημένους και πάνω απ’ όλα τους αγχωμένους φίλους του Δικεφάλου που ένιωθαν κάπως άβολα με το εύθραυστο 1-0. Ο φλογερός Βραζιλιάνος αναμφίβολα ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής και ο σταρ της χθεσινής βραδιάς.
Ο εντυπωσιακός πανηγυρισμός του προπονητή του μετά το δεύτερο γκολ που πέτυχε με την ανακούφιση να είναι έντονα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, επιβεβαίωνε την καταλυτική παρουσία και παρέμβαση του χαρισματικού «αμυντικού-σκόρερ» ώστε να αποτραπούν κάποια δυσάρεστα και δύσκολα που θα μπορούσαν να υπάρξουν για τον επαναληπτικό. Κατά γενική ομολογία ο αντίπαλος παρουσιάστηκε πολύ καλύτερος απ΄ ότι τον περίμεναν.
Η βαθμολογική του θέση και οι τελευταίες εμφανίσεις δεν προδίκαζαν μια τόσο μεστή και δυναμική αντίδραση. Ίσως το εκτεταμένο ροτέισον με τις έξι αλλαγές που επιχείρησε ο Ρουμάνος κόουτς να μην ήταν στο συγκεκριμένο αγώνα η ενδεδειγμένη κίνηση. Αλλωστε και διαχρονικά όσες φορές επιχειρήθηκαν σημαντικές αλλαγές και διαφοροποιήσεις προσώπων και ρόλων από μέρους του Ράζβαν, οδήγησαν σε παρόμοιες αγχώδεις καταστάσεις, που ευτυχώς ξεπεράστηκαν. Και χθες αποδείχθηκε και φάνηκε πως αυτού του είδους οι διαταραχές της χημείας του βασικού σχήματος δυσκολεύουν τα πράγματα.
Στον αντίποδα βέβαια θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι μερικοί από τους νεοχρησιμοποιηθέντες όπως ο Ίνγκασον και ο Μίσιτς, αλλά και ο Γιαννούλης, δεν είχαν άσχημη απόδοση. Το ίδιο θα έλεγα και η επιστράτευση από τον πάγκο του Κάνιας. Συνολικά όμως η ομάδα δεν κινήθηκε και δε λειτούργησε σωστά (ιδιαίτερα βέβαια στο δεύτερο ημίχρονο). Τόσο ο άξονας όσο και οι πτέρυγες υπολειτουργούσαν με φωτεινές εκλάμψεις κάποιες συνεργασίες της δεξιάς πλευράς με τον Βιεϊρίνια και τον Μάτος.
Ο Μπίσεσβαρ μπορεί να αντιμετωπίστηκε σκληρά, ωστόσο όμως δεν επέδειξε την αναμενόμενη προσπάθεια, όπως και ο νεαρός Ζάμπα. Ο Ακπομ πάλευε μόνος του μπλοκαρισμένος από τους δύο σκληροτράχηλους (Τριανταφυλλόπουλο και Πασαλίδη) φρουρούς του και ως εκ τούτου οι ευκαιρίες για γκολ δεν έρχονταν εύκολα. Εν πάση περιπτώσει υπάρχουν κάποια πράγματα που είδε ο Λουτσέσκου και σίγουρα τον αφορούν και θα τα αντιμετωπίσει. Με δυο λόγια, η ομάδα του παρ’ ότι έπαιξε με τη φωτιά, δεν κάηκε. Το αποτέλεσμα που πήρε είναι θετικότατο. Ο κίνδυνος που χθες αντιμετώπισε είναι μέσα σε όσα μπορούν να ξεπηδήσουν απρόβλεπτα μέσα από έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Τέλος καλό, όλα καλά και συνεχίζουμε την Κυριακή με ένα άλλο σημαντικό παιχνίδι-«τελικό». Ενα ακόμη βήμα πιο κοντά στο μεγάλο στόχο. Αυτό έχει σημασία και αυτό ζουν με το ίδιο πάθος του Μάτος και οι οπαδοί των πρωτοπόρων.
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport
