Το ποδόσφαιρο είναι το άθλημα των συναισθημάτων οπότε οι περισσότερες αποφάσεις που λαμβάνονται επηρεάζονται από το θυμικό. Δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ότι ο ίδιος άνθρωπος μπορεί να πάρει μία εντυπωσιακά καλή απόφαση, αλλά και μία επικίνδυνη. Παρόμοιες είναι και οι αντιδράσεις των φιλάθλων οι οποίοι από το «σταύρωσoν αυτόν» εύκολα περνούν στα «ωσαννά». Αλλωστε οι συμπεριφορές τους, συνήθως δεν τους στοιχίζουν. Μπορούν και λένε την άποψη τους στο καφενείο, να επιχειρούν να την επιβάλουν φωνάζοντας συνθήματα από την κερκίδα ή με μία τηλεφωνική μονάδα μιλώντας ανωνύμως σε ραδιοφωνική εκπομπή. Αυτό είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινούνται οι φίλαθλοι, όσοι απέμειναν δηλαδή και δεν «πνίγηκαν» μέσα στα προβλήματα της καθημερινότητας ή την απογοήτευση.
Τα όσα βιώνει η Ελλάδα σε οικονομικό επίπεδο αφήνουν το αποτύπωμα τους και στον επαγγελματικό αθλητισμό. Από τη δεκαετία του ’70 μέχρι αυτή του 2000 υπήρχε μεγάλη προθυμία από τους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες της χώρας για να εμπλακούν στα διοικητικά των ΠΑΕ και των ΚΑΕ. Οι τραπεζικοί τους λογαριασμοί ήταν φορτωμένοι και το μόνο που τους έλειπε ήταν η αναγνωρισημότητα. Ο καλύτερος δρόμοςγια να φτάσουν σ’ αυτή ήταν η εμπλοκή στα διοικητικά μίας ομάδας. Με διαβατήριο τις οικονομικές τους δυνατότητες έμπαιναν στο παιχνίδι του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και παρέμεναν μέχρι τα λαϊκά δικαστήρια να αποφασίσουν εάν είναι χρήσιμοι ή όχι για την ομάδα. Και επειδή έξω από την πόρτα των γραφείων περίμεναν πολλοί πρόθυμοι για να καθίσουν στην προεδρική καρέκλα, το «φύγε εσύ έλα εσύ» δεν δημιουργούσε κενό εξουσίας.
Τα χρόνια πέρασαν, ο πλούτος στους παραδοσιακούς παράγοντες μειώθηκε και συγχρόνως η επιθυμία τους να ασχοληθούν με τα διοικητικά, γιατί το περιβάλλον άλλαξε πλέον στον εγχώριο επαγγελματικό αθλητισμό. Γιατί δεν υπάρχουν πρόθυμοι παράγοντες; Γιατί είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι έφυγαν με καλές αναμνήσεις από τη διοικητική τους παρουσία, οπότε όλοι το καλοσκέφτονται.
Το περιβάλλον λοιπόν του επαγγελματικού αθλητισμού έπαψε πλέον να ελκύει παράγοντες να αγοράσουν μία ομάδα. Τα έσοδα έχουν πέσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα, το προϊόν είναι απαξιωμένο και το παρεϊστικο κλίμα έχει πάει περίπατο. Η ΠΑΕ Αρης μετά την αποχώρηση Κοντομηνά σχεδόν 15 χρόνια διοικούνταν από διοικήσεις Πρωτοδικείου που έκαναν διαχείριση, η ΚΑΕ ΠΑΟΚ περίπου πέντε χρόνια είναι στην ίδια μορφή, ενώ η ΠΑΕ ΠΑΟΚ πέρασε από χίλια κύματα μέχρι να προκύψει το ενδιαφέρον του Ιβάν Σαββίδη. Οσο για τον Ηρακλή; Αναγκάστηκε να παραδώσει τα “κλειδιά» σ’ έναν άνθρωπο ο οποίος ποτέ δεν αποκάλυψε την επαγγελματική του ιδιότητα και τελικώς οδήγησε στην ομάδα στην καταστροφή.
Σέβομαι πάντα τις απόψεις όλων των ανθρώπων οι οποίοι βρίσκονται στο περιβάλλον μίας ομάδας. Εκτός από τους ιδιοτελείς τους οποίους ξεχωρίζει κάποιος με μεγάλη ευκολία. Αντιλαμβάνομαι την αγωνία των φιλάθλων για τις ομάδες τους και έχω την άποψη ότι ο αθλητισμός, ακόμη και ο επαγγελματικός, εκτός από τα οικονομικά μεγέθη έχει πολλές κοινωνικές διαστάσεις. Ένα αποτέλεσμα δεν είναι απλά μία νίκη ή μία ήττα. Το αντίθετο. Επηρεάζει πολλές χιλιάδες ανθρώπων και επιδρά έντονα στον συναισθηματικό τους κόσμο.
Υπάρχει όμως μία πραγματικότητα την οποία θα πρέπει να την δούμε όλοι ξεκάθαρα: στον επαγγελματικό αθλητισμό το συναίσθημα δεν μπορεί να προσφέρει τίποτε. Είναι ωραία τα moto, οι κορώνες και οι δογματικές θέσεις, αλλά δεν αποτελούν τον κινητήριο μοχλό μίας ομάδας. Για να λέμε την αλήθεια ούτε σε ερασιτεχνικό επίπεδο όλα τα παραπάνω προσφέρουν κάτι. Μπορεί εκεί τα μεγέθη να είναι μικρότερα, αλλά είναι μεγέθη.