Δεν καταλαβαίνω και, φυσικά, δεν συμφωνώ με όσους οχυρώνονται πίσω από ακραίες θέσεις, αρνούμενοι να κάνουν βήματα προκειμένου να καταλήξουν σε συμβιβαστικές λύσεις.
Γι’ αυτό και παρακολουθώ χρόνια τώρα, αυτό το χιλιοπαιγμένο σίριαλ της κόντρας ανάμεσα στην ΕΠΟ και τους κατά περιόδους υπουργούς Αθλητισμού, λόγω του περίφημου αυτοδιοίκητου στο ποδόσφαιρο.
Χρόνια τώρα η ομοσπονδία επικαλείται την πλήρη αυτονομία της και δεν αφήνει κανένα περιθώριο στην Πολιτεία να παρεμβαίνει στα του οίκου του ποδοσφαίρου, ενώ η Πολιτεία επιμένει ότι υπάρχουν συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματά της τα οποία δεν γίνεται να προσκρούουν σε κανένα αυτοδιοίκητο.
Αν καθίσει κάποιος και μελετήσει το θέμα, είναι σίγουρο ότι θα καταλήξει πως και η μία και η άλλη πλευρά, έχει τα δίκια της.
Ασφαλώς και δεν γίνεται να υπάρχουν ζητήματα βίας, διαφθοράς, αναξιοπιστίας και η Πολιτεία να μένει αμέτοχη επειδή έτσι το θέλει η ΕΠΟ.
Ασφαλώς και δεν γίνεται η Πολιτεία να αποφασίζει και να διατάσσει ότι αυτή θα λύνει όλα τα θέματα που προκύπτουν στο ποδόσφαιρο, ως ο υπεράνω όλων, ως ο απόλυτος κριτής.
Στην πονεμένη ιστορία του αυτοδιοίκητου στην Ελλάδα, ποτέ δεν επιδιώχθηκαν συναινέσεις. Ποτέ δεν προσπάθησε η μία πλευρά να πλησιάσει την άλλη, να αναζητήσουν τα σημεία στα οποία –πιθανώς- συμφωνούν και να ψάξουν να βρούνε πώς θα χειριστούν αυτά στα οποία έχουν μεγάλη απόσταση ο ένας από τον άλλο.
Οσα χρόνια θυμάμαι να υπάρχει αυτή η κόντρα ανάμεσα στην ΕΠΟ και την Πολιτεία, θυμάμαι, επίσης, να βλέπει ο ένας τον άλλο ως εχθρό.
Το ζήτημα, όμως, δεν είναι να κοιτάζει ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου, αλλά πώς θα βρεθεί μια φόρμουλα συνεννόησης. Για να συμβεί αυτό, όμως, πρέπει να υπάρχει βούληση. Όταν η ΕΠΟ θέλει να έχει και το καρπούζι και το μαχαίρι σε οτιδήποτε αφορά στο ποδόσφαιρο, κι όταν ο –εκάστοτε- υπουργός θέλει με νόμο να καταργήσει το αυτοδιοίκητο στο ποδόσφαιρο, άκρη δεν πρόκειται να βρεθεί ποτέ.
Η απορία μου όλα αυτά τα χρόνια, κάθε φορά που η κόντρα αυτή φούντωνε και η ΕΠΟ για να την λήξει υπέρ της εμφάνιζε ως μπαμπούλα την ΟΥΕΦΑ και την ΦΙΦΑ, ήταν αν κάποιος από την Ελλάδα, είτε ήταν υπουργός είτε σύμβουλός του, εξηγούσε στους επικεφαλής της ευρωπαϊκής και της διεθνούς ομοσπονδίας του ποδοσφαίρου τους λόγους για τους οποίους θα πρέπει να υπάρχει το δικαίωμα παρέμβασης της Πολιτείας.
Πάντα αναρωτιέμαι αν οι Ελληνες υπουργοί Αθλητισμού δίνουν στον Πλατινί ή τον Μπλάτερ να καταλάβουν ποια είναι τα επίμαχα σημεία, ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου και πώς όλα αυτά τα χρόνια η ΕΠΟ όχι μόνο δεν κατάφερε να τα λύσει αλλά εξαιτίας της επιδεινώθηκαν, με συνέπεια να είναι αναγκαίο σε κάποιες περιπτώσεις να έχει λόγο η Πολιτεία, αφού το ποδόσφαιρο είναι κοινωνικό αγαθό και δεν μπορεί να βουλιάζει λόγω διαφθοράς.
Διότι δεν μπορεί να μην καταλαβαίνει ο Πλατινί πως κάτι δεν πάει καλά στην Ελλάδα, όταν έχουμε τα τελευταία χρόνια την υπόθεση των στημένων αγώνων και την υπόθεση της εγκληματικής οργάνωσης στο ποδόσφαιρο.
Δεν μπορεί να μην καταλαβαίνει πως από την στιγμή που εμπλέκονται σε αυτή την ιστορία παράγοντες της ΕΠΟ, στελέχη της ΕΠΟ, μέλη των δικαιοδοτικών οργάνων, αυτό σημαίνει πως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι και άρα η ομοσπονδία δεν είναι ο πιο αξιόπιστος συνομιλητής.
Γι’ αυτό και επιμένω ότι θα πρέπει, επιτέλους, να υπάρξει ένας έντιμος συμβιβασμός. Θα πρέπει οι υγιείς φωνές που υπάρχουν στο χώρο του ποδοσφαίρου να συνεννοηθούν με τον υπουργό και να καταλήξουν σε μια συμφωνία που δεν θα μπορεί να την αλλάξει κανένας Πλατινί.
