Δίπλα ακριβώς στο γήπεδο του Μακεδονικού, δεν ξέρω εδώ και πόσο καιρό, δίνει τις παραστάσεις κάποιο τσίρκο του οποίο το όνομα δεν πρόσεξα στον πηγεμό, ούτε και στην πρόωρη έξοδο μου από το γήπεδο, όταν μια παρέα Ηρακλειδέων με πικρό χιούμορ είναι αλήθεια έλεγε ο ένας στον άλλο.
«Και δεν πηγαίναμε στο τσίρκο να βλέπαμε τους κλόουν, μπας κι έσκαγε κάνα χαμόγελο στα χείλη μας». Οπόταν γυρνάει κάποιος και τους ρωτά: «Γιατί μέσα στο γήπεδο τι είδαμε ρε παιδιά, κλόουν δεν ήταν αυτοί, μια χαρά περάσαμε, γελάσαμε με τ’ αστεία τους και κλάψαμε για την κατάντια μας.- « Δεν έχεις άδικο» απάντησαν όλοι μαζί κι αντάμα, μια σύναξη σα σε μνημόσυνο τράβηξαν τον δρόμο της επιστροφής με σκυμμένο κεφάλι, γιατί τείνει να καταργηθεί και η μπέσα. Της μόδας βλέπετε τα fast track γενικά. Όπως καλή ώρα στο δήθεν ντέρμπι. Οι συνάδελφοι σήμερα πέραν της δικαιολογημένης γκρίνιας τους για το αποτέλεσμα, θα γράψουν σίγουρα για το πρώτο ημίχρονο, όταν ο Ηρακλής δήθεν είχε την υπεροχή, και δήθεν έχασε ευκαιρίες.
Μπορεί αλλά τα γκολ πέτυχε ο Απόλλωνας στο πι και φι που λένε μέσα σε πέντε λεπτά ακριβώς ή περίπου με τον ίδιο τρόπο. Να με συμπαθάτε φίλοι μου, μα δεν παίζω με τον πόνο και τον νταλκά σας. Διότι δυστυχώς δεν ήταν εικόνα αυτή η χθεσινή, ομάδας που διεκδικεί, κατά τα λεγόμενα το Τομ, τη δεύτερη θέση. Κι άντε στο διάτανο. Πες πως από γκαντεμιά στο πρώτο ημίχρονο έχανε ο Ηρακλής, στο δεύτερο όμως κατά που βρισκόταν οι παίκτες του, εκτός του Ρόβα, αφού ναι μεν ταλαιπωρούσαν τη δόλια την μπάλα με τη δήθεν κατοχή της και πάλι όμως στο 90΄ο Απόλλωνας είχε δοκάρι. Για να ξέρουμε τι λέμε δηλαδή. Αλλά, γιατί υπάρχει κι ένα μεγάλο αλλά, το οποίο εγώ θα το καταγράψω κόντρα στη γενικότερη πεποίθηση πως για όλα φταίνε οι παίκτες και εξαιτίας της ποδοσφαιρικής ανημποριάς του γίνονται ο κλαυσίγελος του κοινού και πτυελοδοχεία του εξοργισμένου (δικαιολογημένα) κόσμου. Κι όμως οι παίκτες είναι υπόλογοι μόνο υποκειμενικά, γιατί δεν προστατεύουν, με απλά λόγια, την υστεροφημία τους.
Τους ονομάτισαν κλόουν χθες. Τους διακωμώδησα κι εγώ τεχνηέντως, ακριβώς γιατί τη δεδομένη στιγμή είναι πρόσωπα τραγικά, όπως εκείνων των συνωνύμων τους των τσίρκων. Παραλείποντας επί τούτου τον χαμένο χρόνο και την κυριαρχία του ενός και μοναδικού στον Ηρακλή. Αυτού με τις μεγαλοστομίες και τις υπερβολές ο οποίος κατέληξε στο σημείο να λοιδορούνται οι παίκτες επειδή και συνάμα οι γύρω του τους επέλεξαν νομίζοντας πως δεν χρειαζόταν ιδιαίτερα ως μονάδες αφού δήθεν ήλεγχαν την κατάσταση στα πέριξ της συγκεκριμένης κατηγορίας. Ο παίκτης είναι ένας τραγικός ήρωας και αντίθετα από ότι συνήθως υποθέτουμε, δεν αναζητά τη σύγκρουση, αλλά τις στιγμές που θα μπορούσαν να γίνουν ιστορίες με γέλιο και μέσω του γέλιου να ανατρέψει κάποια πράγματα.
Γι αυτό το λόγο ο κλόουν είναι ιδιαίτερος. Αυτός είναι ένας ήρωας εκ γενετής ανένταχτος. Τότε τις πταίει; θα ρωτήσετε. Φίλοι μου εσείς που χθες τους φτύνατε, τους βρίζατε και επαναλαμβάνω δικαιολογημένα, γιατί δεν τους καλείτε σε μια εξ ιδίων και από καρδίας συζήτηση να σας πουν όλοι μαζί τι εννοούσε ο νεαρός κυανόλευκος παίκτης, εκτός των γνωστών εκλεκτών της προτέρας κατάστασης,« μας διέλυσε και τώρα την πληρώνουμε εμείς»; Όπως επίσης γιατί κυκλοφορεί στην πιάτσα η φήμη περί υπάρξεως… παίδων και αποπαίδων στον Ηρακλή; Τα υπόλοιπα συντόμως.
